Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, na pewno dwaj najwięksi poeci czasów totalitarnych. Miłosz był doceniony Herbet miał gorzej. Ale nie jest to czas i miejsce na tak zaangażowane dyskusje. Może na merytoryczny aeropag to tak, a tutaj luźno, łatwo, i przyjemnie bawimy się słowami. Mistrzowie o których mowa są ikonami jakości. 

Jak lubisz Zbigniewa Herberta proponuje mój tekścik, tu niżej zakinkowałem. Ale uprzedzam, dość mozolny jest i przydługi, ... a dziś już mówię Ci Dobranoc, bo późno,... a Wena naga

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przeczytałem komentarz, śliczny, dziękuję. A co do "dyskusji" w sumie masz rację. Dyskutować wolno wszędzie i o wszystkim. Więc cofam wcześniejszą sugestie. Wyraziłem ją, bo chciałem tylko "wyłożyć" własną niedoskonałość i niekompetencje w wyrażaniu opinii o ludziach zasłużonych dla polskiej literatury. W szczególności o Zbigniewie Herbercie.  Herbert jest moim mentorem, na tyle mocno przemawia do mnie twórczość poety, że czuje pewien kompleks natury osobistej, gdy o mistrzu mam napisać opinię w komentarzu. Łatwiej napisać wiersz i wszystko utrwalić w subiektywnej metaforze. Pozdrawiam serdecznie wieczorową porą

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Tomasz Kucina Rozumiem Twoje opory, są szlachetnej natury. Jak już Ci wspominałam, byłam/jestem zafascynowana Herbertem i jego intelektem, artyzmem myśli, aksjomatami, oddaniem sztuce i postawą. Dosłownie podyktował mi kilka ważnych wyborów życiowych. Czytałam jednak nie tylko jego poezję, ale wszystko spod jego pióra co wpadło mi w ręce, a jest tego sporo. Pozwoliło mi to wciąż doceniać jego jako wielkiego poetę, ale również widzieć w nim bardzo normalnego człowieka. Dziś uważam, mam z nim zdrowszą relację. Jednak to tylko moje doświadczenie. Pozdrawiam :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj. Dobry wieczór Dag. 

Słyszałem o księdzu Szpaku to trochę taki ponoć hippisowski duszpasterz był. Moim zdaniem każda droga do Boga ma sens. Słynne są jego wędrówki na Jasną Górę z młodzieżą. Dużo dobrego - uczynił. To trochę już nie moje czasy, nie pamiętam hippisów, ale w PRLu to była mega sensowna działalność. Zresztą każda pielgrzymka do Miejsca Kultu wymaga szacunku i ma głęboki sens. Sprawy dotyczące Wiary czy życia to osobista perspektywa człowieka. Nie klasyfikuję ludzi biorąc pod uwagę to kryterium. Skoro napisałaś o tych doświadczeniach mniej więcej już pojmuję, jakie masz pole widzenia świata i ludzi. Jesteś (a na pewno byłaś) zwolenniczką wolności naturalistycznej. Z kolei moje poglądy oczywiście świeckie, (bo nigdy nie należałem ani nawet nie próbowałem do środowisk związanych zawodowo z Kościołem, i nigdy mnie też tam nie ciągło), są jednak i raczej KONSERWATYWNE. Lubię bardzo tradycyjny Kościół. I tylko tyle od siebie z sumienia tu będzie w tym temacie, KOŚCIÓŁ taki klasyczny w kanonie i osadzony głównie w polskiej historii i oparty na tradycji. Jak np. u Sienkiewicza, gdzie zwykli ludzie idą w niedzielę do Świątyni aby się pomodlić. A przypadkowo drogi ich życia się naładają albo prostują - jak w „Potopie” - losy OLEŃKI BILEWICZÓWNEJ I ANDRZEJA KMICICA, tradycyjny niekomercyjny niemerkantylny Kościół. Ale oczywiście zdaję sobie sprawę, że jest to wielkie UPROSZCZENIE. Bo Bóg nie jest tylko POLAKIEM,  zasięg STWÓRCY i emanacja ma szerszy i nieograniczony ZASIĘG W POWSZECHNYM MIŁOSIERDZIU - zasięg nie tylko związany z tradycją, konkretnym narodem, kulturą, etniką. Rozumiem to, ale po prostu wolę tradycyjny Kościół - i w takim wymiarze - taki do mnie przemawia. Inni mogą czuć inaczej. A jeszcze inni w ogóle odczuwają pozateologiczne uduchowienia - chociażby jak ty. Toleruję wszystkie osobiste potrzeby uduchowienia. 
Co do tych twoich bardziej hippisowskich wrażliwości, to są one mi dalekie ze względu na stosowanie przez tę generacje naszych rodziców czy dziadków, tzw. „wspomagaczy”, natomiast sama kultura życia w bliskości z naturą, w powszechnej wolności to miało to nawet super smaczek. Nie słuchałem muzy hippisów, bo to nie moje dzieje, ale uwielbiam „namiastki” stylistyczne bardziej współczesnych kapel. Wychowałem się co prawda na seattle'owskim grunge'u, a zwłaszcza na późniejszych idie-rockowych rytmach wielu wielu kappel i solistów. Ale mam ulubioną polską kapelkę, która nawiązuje trochę klimatycznie do czasów "dzieci kwiatów"- głównie stylistycznie. Szalenie lubię ten zespół, co prawda nie są to Beatlesi z Liverpoolu, a grają bardziej Manchesterowo, gdzie raczej stawia się na przestroje brzmień gitarowych, i gdzie używa się "zjechanego", "poszarpanego" "niechlujnego" dźwięku, taki zresztą jest cały indie-rock i wszelkie pochodne tzw. alternatywy. Ten ZESPÓŁ, o którym tu piszę nazywa się: MANCHESTER. A tutaj niżej linkuję z moim ulubionym „kawałkiem” pt. "Lubię twoje włosy"- notabene z bardzo pro-hippisowskim teledyskiem. Niech to będzie moje podsumowanie naszej "uroczej" dyskusji. Piosenka z dedykacją dla Ciebie. Na DESER

 

 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gratuluję Valerio odważnych konstruktywnych decyzji zawodowych. A imprezka -  bardziej w "mentalu" niż w praktyce. Dziś i tu przy brit-popie i toruńskim "Manchesterze", śmiało wskakuj do zapodanego trans-rytmu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bawcie się a ja zmykam do realu

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A może trafi ci się pasikonik z wrodzonym erytryzmem? Erytryzm (nie mylić czasem z erotyzmem) -->  to taka genetyczna przywara u bardzo nielicznych koników polnych. Otóż mają różowy kolor. Nie widziałem nigdy takiego pasikonika ale czytałem o tym. To podobno sprawa genu, który działa na zasadzie niemal identycznej do ludzkiego albinizmu. Tylko u koników to idzie w róż

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Widziałaś może kiedyś różowego pasikonika Valerio?

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No właśnie nie widziałem tego pasikonika. Ale tak, prostoskrzydły na pewno i śpiewający, jak chyba wszystkie Filip z pszczółki Mai po "rekonstrukcji" pod muralem Banksy'ego 

 

Będę zaglądał do was, na razie ograniczę publikacje, za dużo się papla w internetach. Muszę przystopować  

Rozumiem. Pozdrawiam całą grupę, może ktoś czyta...

Może podsunęłaś dobry pomysł na doskonały scenariusz i reżyserie, przyznam, ciekawa byłaby to produkcja.

Pozostaje mi być wdzięcznym, vice versa z mojej strony.

Wspaniały film o Malenie, wspaniała M. Bellucci. Wiersz przeciętny. Uściski również

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Asekuracyjnie odpiszę - dziękuję,

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

choć uśmieszek na końcu twojego zdania może mieć ukryte znaczenie ;)

Jak dobrze Valerio, że nasza dyskusja ma uroczy odcień surrealny, bo pasikonik zarezerwowałby stolik i odegrał ci piękny koncert skrzypcowy do humusowej uczty Muszę wreszcie spróbować tego humusa - jakie to jest słodkie, pikantne? Wiem, że z cieciorki. Mała u mnie wiedza o wegańskim jadłospisie

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

wiesz ja łączę smaki, cieciorkę z pieczonym burakiem, dodaję zioła, do smaku sok z cytryny, oliwę, a jak robię z suszonymi pomidorami, to już nie daję buraka. spróbuj, jest pyszny. za tydzień robię sobie taki piknik, kogoś może spotkam w trawie:)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zdaję sobie sprawę, że weganie są raczej doskonałymi kucharzami, bo eksperymentują w kuchni, łączą smaki i w zasadzie nawet muszą być kreatywni, by kubki smakowe uległy oczarowaniu, i w pewnym sensie ułudzie, by nie było tej tęsknoty do wołu, kuraków i świniny, a z czasem rzeczywiście może to wyglądać tak jak opisałaś w którymś wcześniejszym komentarzu, że już nawet sam zapach mięsa może przeszkadzać. Potrafię sobie to wyobrazić. Podsumowując napiszę, że skoro permanentnie poszukujesz nowatorskich rozwiązań w jadłospisie - to na pewno jesteś dobrą kucharką, praktyka czyni mistrza, to zupełnie i tak samo jak z pisaniem wierszy.

Pozdrawiam Valerio. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

chyba dobrze gotuję, obserwuję kilku wegańskich vlogerów, patrzę jak robią, to wszystko jest takie proste, a później robię na oko, na wyczucie smaków już w buzi. nauczyłam się robić roślinne mleko z migdałów i śmietanę z nerkowca, mam świeże do sałatki czy kawki. biorę do pracy i mam co chcę:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kobieta to jednak jest lepsza strona rodzaju. Wymyśli opatentuje i wyprodukuje ci dzieci, martwi się o wszelkie możliwe estetyzmy w otoczeniu, i eksperymentuje kulinarnie osiągając kolejne magiczne poziomy wtajemniczenia.  

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko co ma do tego AI? AI będzie tak funkcjonować, jak ją zaprogramują ludzie, a ci oczywiście zrobią to zgodnie z jakimiś wzorcami. Pytanie - jacy to będą ludzie i w jaki sposób wychowani. A to, że koncepcje wychowawcze się zmieniają, nie ulega wątpliwości, odkąd potrzeby jednostki zostały postawione ponad potrzeby wspólnotowe. Sztuczna inteligencja nie stoi jednak w kontrze do czegokolwiek, odzwierciedla tylko bieżący stan rzeczy. Oparta (głównie) o modele językowe, operuje jedynie na systemie kodów i znaczeń. To my ją 'wychowujemy', jeśli można to tak nazwać,  ucząc pewnej struktury, odzwierciedlającej mniej więcej naszą logiczną percepcję, nasz aparat pojęciowy. AI nie rozumie rzeczywistości jako czegoś ciągłego, zmieniającego się pozostającego w ruchu, ewoluującego zrelatywizowanego, tylko jako zbiór stałych elementów, które zostały wprowadzone do bazy danych i w ich obrębie się porusza. A elementy te już wprowadza człowiek, który może być dobry lub zły, głupi lub mądry, mieć rozwiniętą wyobraźnię lub nie, rozległą lub wąską wiedzę.... No i trzeba jeszcze dodać, że AI jest - na razie - tworzona do realizowania określonych zadań, co pokazuje, że człowiek jednak chce pozostać wolny i zrzucić na nią to, czego wykonywanie go ogranicza. Odszedłem trochę od tematu, a zmierzałem do tego, że AI będzie w stanie 'widzieć' różnice', o których piszesz, jeśli tego zostanie nauczona.  Chyba, że chcesz powiedzieć, że sam czujesz się trochę taką sztuczną inteligencją, bezdusznie programowaną do pełnienia określonych funkcji  narzuconych przez zewnętrzny, techniczny plan, a nie dzieckiem wychowywanym do samodzielnej realizacji siebie, w zgodzie z tym, czego AI jeszcze nie posiada (wolna wola, samoświadomość).
    • Na pierwszy rzut oka ma to być coś sonetopodobnego. Ale popłynęłaś po tym jeziorze... w szuwary, Środki artystyczne zostały dobrze dobrane. obrazy są plastyczne, żyjące, z łatwością poddają się wizualizacji. Tymczasem forma sprawia wrażenie bardzo nieudolnie skleconego pancerza, w którym wiersz się dusi i dogorywa, a to przez nienaturalne inwersje, a to przez brak rytmu, a to przez pokracznie poprzekręcaną gramatykę. W ten sposób od razu pokazujesz czytelnikowi wszystkie słabe miejsca, gdzie nie umiałaś sobie do końca poradzić z językowym budulcem. Niech będzie to zwykły, wolny wiersz, który uwolnisz z tego stylistycznego żelastwa, a jeśli koniecznie upierasz się przy sonetach, to trzeba więcej treningu, bo tu już 'intuicyjnie' się nie da.
    • Kluczowe pytanie - co to znaczy 'lirycznieć'?  Życie staje się poezją, to oczywiście wynika samo z siebie, ale interpretacja utworu musi wyjść poza zwykłe ubarwianie, upiększanie. Wpisanie wspólnie przeżywanego czasu w wiersz zdefiniowany jako określona struktura, ma charakter o wiele bardziej brzemienny w skutki. Liryka jest przede wszystkim poszukiwaniem formy dla emocji, a jakie to ma konsekwencje dla bohaterów lirycznych? Jeśli ich doświadczenia zostaną przeniesione w rzeczywistość metafor, wówczas okaże się, że współdzielenie codzienności jest zarazem tworzeniem jej tak, jak poeta tworzy swoje dzieło - budowaniem sensu (życia) poprzez indywidualizację tego, co ogólne i nieokreślone. Np. we fragmencie ze sklepem - wszyscy tam robią zakupy, ale dla bohaterów nie jest to zwykłe wyjście do sklepu, bo liryka tak manipuluje percepcją, aby mieli poczucie, że chodzi o coś zupełnie innego. Realność staje się umowna,  jej poszczególne elementy mają być tylko nośnikami czegoś, co istnieje jedynie w świadomości i  osób mówiących w wierszu. Upraszczając - lirycznieć to budować rzeczywistość i kod, który ją na nowo zdefiniuje (niekoniecznie werbalny), zgodnie z tym, jak w niej chcą funkcjonować bohaterowie wiersza, czy jak to sobie - wspólnie - wyobrażają.
    • Zastanawiająca przypowieść, w której prosta obserwacja przechodzi w trafną ekstrapolację. Gwarowa 'śleboda' dodaje wierszowi ciekawego smaku.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Porażająco głęboka refleksja na tle nieistotnej reszty.   Ale dam lajka, bo moc tej cząstki rekompensuje wszystko inne.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...