Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Bardzo fajny, niebanalny wiersz o kobietach. To łapanie, wciąganie do skorupy zwabionych przynętami i atrakcjami. Pewnie tak jest, ale lepiej dać się złapać, bo nie na wszystkich jednak polują. Ci pozostali tworzą teorie o złym, niesprawiedliwym świecie. Pozdrawiam 

Opublikowano

@GrumpyElf Grumpy jesteście cudowne, bez Was nie byłoby świata, skoro Adam się skusił, to my też możemy / ba - musimy/. Tyle weźmiemy - ile nam dacie, tylko niestety niektórzy chcą poza kolejnością, bez Waszej zgody i to jest dramatem. Mam do Ciebie pytanie, czy nie pogniewałaś się na słowo kobieta w moim wierszu?


Wszystkiego Dobrego w wiosenny weekend.

@Marek.zak1 Marku wybacz ale nie było w moim wierszu słowa "polowanie" - gdzieżbym śmiał, to raczej my jesteśmy myśliwymi, chociaż nieraz bez strzelby.

Miłego dnia.

Opublikowano

@valeria @valeria Valerio to podstawa wzajemnego zrozumienia - słowo - przecież ono było pierwsze.

@Marek.zak1 Rozszerzyłeś interpretację, masz ku temu skłonności, to tylko banalna metafora, jeśli robi to pająk to nie muszą robić tego wszystkie kobiety, choć przypadki takie się zdarzają. Najgorzej robi w życie wszelakie uogólnianie wycinka, na całą populację.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Podkreślasz wielowymiarowość, zagadkowość i siłę kobiet - na co tu się gniewać, Grzesiu? Zresztą myślę, że nie byłabym w stanie pogniewać się na czyjeś treści :) 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nietzsche:))) wiem, bom kiedyś wielką o nim pracę pisał:). A Wiersz zacny, bo nic nam tak dobrze nie wychodzi mężczyzną jak pisanie ku przestrodze o kobiecych sieciach, aby z lubością w nie wpadać. Pozdrawiam i kłaniam się nisko

Opublikowano

@M.A.R.G.O.T Tak Margot jesteście "całym światem", tylko Ty tak potrafisz to ująć.


Miłej niedzieli.

@huzarc Huzi, a jednak sieci, powiem Ci coś, mam we wsi przynajmniej kilka kobiet które wyszły za mąż za niemieckich starszych panów - bogatych owszem. I teraz zadaję wszem i wobec pytanie - czy zrobiły to z miłości? Pytanie retoryczne - odpowiesz. A może któraś z Nich... kochała, czy nie można się zakochać w pieniądzach?

 

Miłego dnia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
    • Łukasz Jasiński 
    • ślicznie   gdy wersom sensy gdzieś odlatują myśli pochłania senna niemoc milknie sumienie nic nie sumując Morfeusz dzierży granat cieni   ... :))) narozrabiałaś - zainspirowałaś
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...