O drwalu, co kochał swój przyrząd

[Father Punguenty]

Drwal Zenon i mistrz piły z Bieszczad

Najwięcej miał siły w kłębie i w gębie.

Ciął dęby tak, że każdy sęk trzeszczał.

Sam zrąbał najwięcej i pił na wyrębie.

 

Drwal dostał kiedyś cynk z leśnictwa,

Że mnoży się w lesie ponury szkodnik.

Jako że kochał rżnąć od dzieciństwa,

Splunął i w mig się zabrał za młodnik.

 

Na drugi ogień  szły topole, olszyny,

Leszczyny z ary cztery i sosnowy bór.

Płakały szyszkami smukłe modrzewie,

Lecz piła rozgrzana i gdzieś pieje kur.

 

Tak się rozpędził, że prawie do wtorku

Wszystko, co rosło na drodze, ciął.

Czy słońce, czy słota, był jak w amoku,

Aż trzynasty ząb piły jęknął i się ściął.

 

Drwal poczuł mocniej samotności pęta,

Gdyż nie miał wszakże żony, czy hetery.

Więc grał serenady wieczorne na pile,

A z tego, że do piły żywił afekt szczery.

 

Na amen brzeszczot tkwił w pniu, kaleki.

Wynikiem tego nasz rębajło z Bieszczad,

Wpadł w czarną rozpacz i by ból ukoić,

Porwał za młotek i szedł rąbać kleszcza.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(wersja udźwiękowiona)

Edytowane 1 Marca przez Father Punguenty (wyświetl historię edycji)