stagnacja

[tetu]

w ciszy nie ma nic intymnego. krótkotrwała przyjemność 
umiera od niepełnych nocy, w których tylko szron
rozjaśnia drogę mleczną. chłód jest złożony,
wnika pomiędzy warstwy, sen miesza ze śniegiem.

 

nie śnię już o zmartwychwstaniach, świetlistych ekstazach
półksiężyca. odmienny stan, to błogosławiony, 
potrzeba cudu, ale wiara zbyt wątła. do pełni
brakuje nam siebie, wciąż nieodkryci uczymy się (nie)istnienia.

Edytowane 27 Lutego 2021 przez tetu (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@tetu Na dwoje Tetu wróżyła,
               jakby Ją spięła bezsiła.
 

Miłego wieczoru i proszę o garść optymizmu.

[huzarc]

@tetu Skoro pytamy, skoro jeszcze nad tym się zastanawiamy, to jeszcze istniejemy. Ujmujący wiersz, pozdrawia autorkę:)

[tetu]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

grzegorzu grzegorzu tetu to nie wróżka
ona zna realia optymizmu strużka 
gdzieś tam w niej się kręci tylko potem gorzej
jak już ten optymizm przycichnie w jej głowie

 

Dziękuję za rymowany komentarz. Pozdrawiam z wieczorną strużką optymizmu:)

 

@huzarcpewnie masz rację;) Bardzo dziękuję za czas z wierszem. Pozdrawiam serdecznie.

 

Gosławo, Twój odbiór jest jak najbardziej prawidłowy. Zawsze czytaj po swojemu, bo tylko wtedy odnajdziesz (lub nie) prawdziwe emocje. To co nas przeraża, w istocie nie jest takie przerażające. Trzeba się tylko nauczyć akceptować fakty, bo z nimi się przecież nie dyskutuje. Czasami jest ciężko, fakt o! kolejny;) czasami smutno, ale czego my kobiety nie udźwigniemy? Damy radę. Pozdrawiam Cię serdecznie. 

 

@Olya @beta_b @emwoo dziękuję.

[Gość Radosław]

Co tu dużo mówić, to po prostu piękny i do bólu prawdziwy wiersz. Wspólny mianownik i dla tych, którzy tarli pępkiem o asfalt i dla tych, którzy nie wiedzieć kiedy i jak ugrzęźli pośród zwykłych dni. 

 

intymne pisanie, można się zatrzymać. 

 

Pozdrawiam. 

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Cieszę się, ze to "Tylko" stagnacja, a nie - rezygnacja. Ostatni wers, jego wypowiedź utwierdziły mnie w tym, bo gdy uczymy się istnieć i nieistnieć, taki stan może byc tylko przejściwy... Uczenie się według mnie wciąż "faluje", a nawet się "wznosi".

 

Niepokojąc ciekawie ujętymi wypowiedziami pobudzasz zagłębienie się w temat i zdobywanie odpowiedzi.

 

Pozdrawiam :)

[Oxyvia]

Ładny wiersz. Smutny, nostalgiczny, ale z nutką nadziei na... zaistnienie.

[Czarek Płatak]

O, to tak jak ja. Coś nie idzie mi ta nauka, ale pewnie nie przestanę, aż się kiedyś nauczę. To przecież nieuniknione. 

A cisza to stan nienaturalny i śmierć. Stąd jej odganianie śpiewem, zakłucanie hałasem we wszystkich chyba kulturach na świecie. 

 

Pozdorownia 

[tetu]

Kolejnym gościom dziękuję za refleksje i serducha. Pozdrawiam.