Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Miałeś chamie konika garbuska,

miałeś złote siodło i rząd dusz.

Żar ognia ledwie rąk twych muskał,

gdy kasztany wybierałeś, co i rusz.

 

Miałeś obrus jak śnieg zawsze biały.

Wina wszelakie lałeś, jakieś chciał.

Pieczyste w gardle nie stawały,

skrzypek do rana białe tango grał.

 

Miałeś chamie najdroższe garnitury.

Bankier jak szwajcar giął się w pół.

Na wiecach dźwigałeś pięść do góry.

Nie małe dołki, lecz wielki ryłeś dół.

 

Ot, na skinienie dziwek całe mnóstwo.

Z warg się przesączał kłamstwa jad.

Kochałeś w lustrze widzieć bóstwo.

Z manią wielkości żyłeś za pan brat.

 

A wystarczyła nieuwagi mała chwila,

- puste koryto i klniesz jak ruski szewc.

Wpadła do łuzy rozpaczy czarna bila

i spłynął po grzbiecie zimny dreszcz.

 

Czart teraz drogę czapką ci odmiata.

W brzuchu uwiera zardzewiały pręt.

W rękach rzemyka marny koniec lata,

a w gardle utknął ośmiorniczki kęs.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(wersja udźwiękowiona)

Edytowane przez Father Punguenty (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Bardzo dobry wiersz, a chwila nieuwagi to jedna z przyczyn, inne to arogancja, poczucie wyższości, lekceważenie przeciwnika, no i Anglia została wyeliminowana przez Polskę po 1-1 w 1973 roku, bo my chyba o tym:).  Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski Ten wiersz ma w sobie coś bardzo ludzkiego, z dylematu i ciągłego pytanie o świat i własne w nim miejsce. Co czasem prowadzi do definiowania siebie przez ból i rozczarowanie. A to co nazwane łatwiej jest oswoić.
    • Czym jest miłość, czym jest wolność, czym jest Twoje przekwitanie czym jest dusza i świętości łez tłumionych rozedrganie. Czym jest krzew wyschniętych pragnień, czym jest splot przebytych zdarzeń czym jest noc, a czym poranek czym jest dzień i zmartwychwstanie. Nie wiesz tego nie wiesz wcale jakie życie niesie treści jakie mości znów posłanie jak poświęci los niewieści. Bo wciąż szukasz zależności tupiesz nogą, krzyczysz, ganisz swoją drogę przebyć prosto dziateczkami się pochwalić. I odgrażasz się niebiosom że po miłość pójdziesz boso każdą nocą w animuszu drzwi zamykasz bez przymusu. Ściskasz kraty w umysł wkładasz żywe kwiaty, robót nawał i wyciszasz pożądanie pięknych myśli niesłychanie. I znów pytasz się w pacierzu Boże czemu we mnie wierzysz bo ja sama dnia każdego odpowiadam - dosyć tego. Widzę wolność w bezsilności mam ostoję bez miłości strofy zdarte i przebrzmiałe wierzysz w klatkę - wierzę Panie!         Gdy przestaniesz w nią wierzyć wyzwolisz się.          
    • a w górach śnieg leży chyba pójdę w góry   zachłysnę się mgłami pobiegnę polami   zanurzę się w chmury na białej rubieży   napiszę o tym wiersz że kocham przecież wiesz  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jak to pięknie zabrzmiało. Tak naprawdę każdy podświadomie dąży do tego światła, szuka go i pragnie. Wiersz, o którym jest mowa, to most, po którym można przejść, o ile się go bezpowrotnie nie spali.
    • @Berenika97 Niesamowite studium psychologiczne dotkniętej traumą ofiary wojny. Największym dramatem tej kobiety jest konieczność pozostania na miejscu, w otoczeniu, którego każdy element jest bezlitosnym świadectwem i pamięcią.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...