Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Otwieramy okna. wychodzimy

Mariusz Polakowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mariusz Polakowski

Mariusz Polakowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Brzęk słońca w zakurzonej kieszonce podwórka;
jak ćwierk, ćwierć czegoś co już nie jest ciszą,
dzwoniące pół-tło. Może to kościelny
trimaran zaczął już nadawać swoje
esoes?
"Ratujcie naszą nawę główną
+ dwie boczne! Save Our Souls!" (nie powinien
być raczej adresatem podobnych zalotów?)

Pamięć powraca po zerknięciu w kawę,
reszta jest niemilknącym szwargotem radiowych
poranków: dziś czeka nas pół małżeńskiej zdrady,
dziesiąta część zawału, 1/8 raka.
Bóg, w którego wierzymy w 40 procentach,
będzie na to patrzył. Niewidocznie musi.
W lodówce powinnaś znaleźć ślady stóp procentowych.
Są? Wiodącą miarką staje się do jutra.

Upał to wielkie zwierzę zamknięte w pudełku;
ciekawe - wróble mają identyczny pomysł
na swoją wieczystość: wierzą w mega-stado
i w brak czasu, tyle że w dosłowny Brak,
w dostatek sekundowych dawek życia, w sypkość
ruchów. Dam przykład: sprawiamy sobie dziecko,
patrzymy czy mu nie rosną szybciej zęby, włosy,
czy mecze trwają wciąż trzy, cztery piwka.

I żadnego zachwiania tej miary w zetknięciu
z zapachem pizzy, który zjeżdża z nami
windą (dostawca wysiadł piętro wcześniej),
żadnej wtedy wyrwanej ze snu frazy w stylu
"zamieszkujemy suplement wielkiej encyklopedii,
zamieszkujemy horyzont."

Messalin_Nagietka

Messalin_Nagietka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hi i te ognie sztuczne i bombowo napisane - no ja tak bym nie potrafił - ciurkiem sie leci - to co najważniejsze to potrafiłeś przekazać obraz nie samego siebie ale i otoczenia - cóż więcej gadać Mariuszu - umiesz wbić się w normalność świata i przestawić na swoje tory (myślenie) - jej - ale się wymądrzyłem, hi

z pozdrówką MN

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gosława
      Łopi z cyklu Stworza

      Przez Gosława · Opublikowano

      tam gdzie kraniec wsi pod starą bieloną jabłonką co ją przed koziołkiem ojciec wapnem wysmarował porodziłam cię córko z boleści ty przyszłaś i znoju na nieszczęście w rodzinne strony mory i wiepierze przywołując mówili z czepka wyjęta Przeklęta drżąca jak wątłe źdźbło na wietrze w podkurczonej piąstce dzierżąca życiodajną pępowinę na cóż ci było świata ogladać po trochu ścierałam wnętrznicę wkładając do mleka proch cichoj no cichoj dziecino sześć sióstr sześć świec makiem obsypana sukienka
    • Gosława
      torfowisko

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 bardzo dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar to miłe pozdrawiam @Natuskaa pozdrawiam serdecznie Natuska
    • _M_arianna_W_
      Jej jakby nie było

      Przez _M_arianna_W_ · Opublikowano

      Nie odgaduję, kim jest peelka. Nie jest zainteresowana?    
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Heinrich Heine - Na skrzydłach pieśni (Auf Flügeln des Gesanges)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Na skrzydłach pieśni bez kresu, Najdroższa, zaniosę cię tam, Gdzie nad wodami Gangesu,  Przepiękne miejsce znam.   Księżyca blaski rozświetlają Ogród, co czerwienią rozkwita; Kwiaty lotosu czekają, By miłą swą siostrę powitać.   Fiołki chichocząc i pieszcząc,  W gwiazdy ku górze spoglądają; Róże do ucha szeleszcząc Wonne baśnie powiadają.   Przyskakują i słuchają Gazele, mądre i łagodne; A w oddali przepływają Świętej rzeki fale chłodne.   Właśnie tam chcemy się skryć Zatonąć w palmy cień, I miłość i spokój pić, I śnić rozkoszny sen.   I Heinrich: Auf Flügeln des Gesanges, Herzliebchen, trag' ich dich fort, Fort nach den Fluren des Ganges, Dort weiß ich den schönsten Ort.   Dort liegt ein rotblühender Garten Im stillen Mondenschein; Die Lotosblumen erwarten Ihr trautes Schwesterlein.   Die Veilchen kichern und kosen, Und schaun nach den Sternen empor; Heimlich erzählen die Rosen Sich duftende Märchen ins Ohr.   Es hüpfen herbei und lauschen Die frommen, klugen Gazell'n; Und in der Ferne rauschen Des heiligen Stromes Well'n.   Dort wollen wir niedersinken Unter dem Palmenbaum, Und Liebe und Ruhe trinken, Und träumen seligen Traum.
    • Natuskaa
      (... najgorsze, to zrezygnować z marzeń)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Ile wyrw pozostaje po korzeniach? Ile dziur, w które można nieustannie wpadać? Niby idąc na spacer, niby pokonując tylko kilkaset metrów, niby pamiętając, że tam i tam się nie zachodzi. Niby... a jednak. We własnej słabości, w niedorzecznym sentymencie można trwać i trwać... i trwać. Aż w końcu pojawi się świadomość, że przecież, z tamtych wyrwanych drzew, już się błyszczą w promieniach słońca lakierowane krzyże, mężnie opierające się wiatrom. I że każdego dnia, matowieją nieznacznie, a wsiąkając w krajobraz - zapominają... skąd pochodzą. Bo komu jest potrzebna wiedza o szerokości geograficznej z jakiej je zabrano, kto i po co miałby to... notować? Dla kogo? Te krzyże.   Oglądam własne dłonie. Mają brzydkie ślady po ciągnięciu za klamkę. Skóra zaczerwieniona, zadrapana, z metalowymi opiłkami, które trzeba będzie wyciągnąć. Jednakowoż to są dobre ślady, najlepsze jakie mam, bo to pamiątka po drzwiach wyjściowych z cmentarza. Kto nigdy nie zamykał takich drzwi po kimś lub po czymś, ten nie wie, że one są bardzo ciężkie i toporne, a ich zawiasy skrzypią niemiłosiernie jakimś wewnętrznym buntem, gęstym i strasznym, choć tak naprawdę zrezygnowanym, a nawet przedawnionym. Trzeba szarpać z całych sił, żeby je zamknąć, bo te burzą się sprzeciwem, jakimś niezrozumiałym i niedzisiejszym. Jedne drzwi, potem drugie... Główne, potem wszystkie boczne. Należy obejść cały teren i zamknąć je. Zrobić to w odpowiednim czasie i z odpowiednią prędkością. Noc jest bardzo krótka. Za horyzontem już mamrocze czerwień z fioletem. Naradzają się przed dniem, rozmazując się przy tym. Jeden kolor chce być ważniejszy od drugiego. Mieszają się więc ze wschodzącą jasnością, która chce je pogodzić. W końcu wyłania się odcień żółty i pomarańczowy. Naraz zahaczają o zieleń... liści, traw... bo zieleń nie znosi próżni, wyrównuje teren i zasiedla go po nowemu.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...