Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tylko sobą

Vivia Lera

Przez Vivia Lera
w Hydepark

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Vivia Lera

Vivia Lera

Opublikowano
Opublikowano

Wiele dróg przeszłam,
wiele dróg ominęłam,
wiele dróg wydeptałam.
Jednak na żadnej,
z tych wielu dróg,
nie byłam ja.
Ciężar wielki na swych plecach nosiłam,
wiele uczuć,
nie swoich,
na barkach swych kładłam,
i bez zawahania,
łzy bliskich ocierałam.
Jednak nigdy złotych kwiatów za to nie dostałam,
nigdy nawet o nie, nie błagałam.
I dalej moją całą siłą,
innym drogę udeptywałam,
aż na moją własną,
sił mi brakowało.
Zmęczenie wielkie mnie dopadło,
więc przystanęłam nad łez moich jeziorem,
i przyjrzałam się sobie,
jakaż szkoda,
że własną drogą iść nie potrafię,
że sobą,
chociaż przez chwilę,
być nie mogę,
i tylko płaczę,
siedzą we własnym ogrodzie.
I wtedy z oczy mych,
ostatnie łzy poleciały,
wypełniając całe morze moich zmartwień,
wtem postanowiłam,
opuścić moją bezpieczną przystań,
i iść przed siebie,
własną drogę wydeptywać,
nie czyjąś,
lecz swoją,
osobistą,
taką, której jeszcze żaden człek nie zdobył,
której żaden z tych wszystkich ludzi nie odkrył,
taką, która będzie tylko moja,
taką, która będzie mną,
taką, na której będę tylko sobą.

2
Wiesław J.K.

Wiesław J.K.

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Vivia Lera

Początek wiersza przywiódł mi na myśl Agape bezinteresowną, bo raczej taką jest ta pisana przez duże M. Potem w dalszych strofach zmęczona altruizmem postanawia wreszcie zadbać najpierw o siebie i bardzo dobrze, bo szanując i kochając samego siebie znajdzie tą swoją drogę i nie ma w tym nic z egoizmu, a wypalona dusza od wewnątrz niechybnie uschnie przed czasem.

 

Pozdrawiam Cię!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiesław J.K.
      śladami przeszłości

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      ŚLADAMI  PRZESZŁOŚCI   śladami przeszłości w kolorowych bucikach  czas czasami dojrzewa wyrozumiałością  chodząc po zielonkawych nadziejach   wiatr unosi szeleszcząc jesienią  sny co w spełnieniu pozostały nawet o tym nie wiedząc    bawią się myśli w piaskownicy bytu szaro-kolorami na sztaludze życia  otwartymi wrotami rajskiego ogrodu   którego wciąż  nie widać        _____________________________________________
    • Konrad Koper
      Bóg stworzył

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @iwonaroma Myśl filozoficzna... Zapraszam...  
    • Marek.zak1
      Lisa

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Berenice, autorce wiersza "Malarz i ona"     Paweł kończył portret młodej kobiety. Malował go już ponad tydzień. Robił to, jak zwykle, na zamówienie. Portret, który miał być urodzinowym prezentem, zamówił mąż kobiety, starszy od niej, zamożny dyrektor filii zagranicznego banku. Pomimo komercyjnego charakteru zamówienia, Paweł wkładał wszystkie swoje umiejętności w to, aby końcowy efekt stał się arcydziełem malarskiej sztuki. Siedząca przed nim kobieta była ładna, miała inteligentną, pociągłą twarz. Zgodnie z sugestią malarza pozowała do portretu sama, zamiast, jak czyni to wiele innych osób, zwyczajnie przynieść swoje zdjęcie. W trakcie pracy poznawali się coraz lepiej. Przez kilka dni siedzenia przed malarzem kobieta mówiła o sobie, o swoim życiu prywatnym, pracy, mężu. Każdego dnia, po kilkugodzinnym pozowaniu oglądała postępy w pracy artysty. Nie wyrażała przy tym żadnych uwag. Umawiali się na dzień następny i żegnali. Tego dnia wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Kobieta stanęła za sztalugami, spojrzała na niegotowy jeszcze portret i wpatrywała się w niego przez chwilę. – Musisz coś zmienić – powiedziała do malarza. – Portret jeszcze nie jest skończony – odparł. – Nie o to chodzi. Jestem inna, niż mnie namalowałeś. – To znaczy…? Kobieta spojrzała na Pawła. – Jak mnie malujesz, musisz wiedzieć, że myślę tylko o jednym. – O czym? – Że chcę się z tobą kochać. Kobieta zbliżyła się do mężczyzny i pocałowała go w usta. Objęła go, a następnie rozpięła górny guzik koszuli, a potem następny i jeszcze jeden. Po chwili znaleźli się na kanapie, a Paweł, patrząc na twarz leżącej i uśmiechającej się do niego kobiety, mógł dojść do wniosku, że malowany portret istotnie nie oddaje tego, kim jest w rzeczywistości. Kilka dni później oddawał ukończony portret kobiety jej mężowi. Miał mieszane uczucia. Żaden malowany obraz nie był nawet w części tak udany, jak właśnie ten. Najbardziej podobał mu się sam, lekko widoczny, uśmiech. Z każdego miejsca wydawał się inny. Odnosił wrażenie, że zarówno wzrok, jak i uśmiech skierowane są tylko do niego. Mąż patrzył na portret żony z uznaniem. Zamówione dzieło podobało mu się, tak jak podobała mu się jego kobieta. Malarz dobrze uchwycił wszystkie cechy zarówno fizjognomii, jak i charakteru malowanej osoby. Zadowolony wyjął z portfela umówioną kwotę i wręczył ją artyście. Ten zapakował gotowy obraz i przekazał go nowemu właścicielowi. Pawłowi nie było żal oddawać swojego najbardziej udanego dzieła. Wiedział, że będzie jeszcze nie raz je widzieć, podobnie jak jego właścicielkę.     /Gwałt w Nowym Jorku i inne opowiadania/
    • Marek.zak1
      Malarz i Ona

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Ciekawy temat malarza i malowanej kobiety. Subtelny dialog emocji, bo obraz to nie tylko ciało, ale próba sięgnięcia głębiej. Napisałem króciutkie opowiadanko "Lisa", dokładnie o tym, ale takie męskim okiem, z większa dawką erotyzmu, zresztą znasz mój styl:). Pozdrowionka 
    • Alicja_Wysocka
      Bóg stworzył

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @iwonaromaNo nic innego, prócz uśmiechu,  a głuptasku mnie rozczuliło :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...