Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

spojrzeć

Pan Ropuch
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pan Ropuch

Pan Ropuch

Opublikowano
Opublikowano

chciałbym by ten wiersz został ze mną na dłużej

 

 

mistrz ceremonii jest tylko jeden słucha patrzy karmi zmysły

a tak naprawdę nie słyszy nie widzi nic nie smakuje

 

ogień pali się wielki zgromadził pięćdziesięciu jeden

gdyby nie ten jeden i tych pięćdziesięciu by nie zgromadził

stoi proklamuje mówi jakby znał i supeł i sznurek

jakby wiedział jak smakuje chleb z pieca każdego

 

oni w pięćdziesięciu milczą trzymają lustra

jedni mają zawieszone na przydługich nosach

jeszcze inni na sterczących uszach

są i tacy których oczy wielkie są lustrami

 

 

a w każdej jednej bajce ujrzałem siebie

 

 

 

nie przestanie dopóki nie połknie ich wszystkich…

 

dokąd pełzniesz gąsieniczko zielona

wszak robisz to niestrudzenie

będziesz i motylem

będziesz ulotnym i pięknym

teraz pożerasz to co i tak uschnie

później nektar bogów zaszumi ci w głowie

 

czyż kluczem nie jest zagadka twoja

czyż kluczem nie jest jak cudnie pełzniesz  

 

 

5
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

A widziałeś pan, Panie Ropuchu, kiedy gąsieniczki z rodzaju mierniczkowatych? Ich sposób poruszania się to istna poezja

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Lidia Maria Concertina
      Mały romans

      Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano

      Cudowna jest świadomość, że panoszymy się we wszechświecie Gdy jednak nie-ludzki bóg mnie wyśle na potępienie, wysłucham, i sami wiecie:   już więcej się nie spotkamy - ni tu, ni "na tamtym świecie" Odlane z wosku życie - nie zawsze w ciepłym płomieniu Modlimy się różnym Bogiem - i zawsze ''po naszemu'' Leżymy, w splecionych dłoniach ... Nie wiemy, gdzie jest ludzkość. A może ziemia jest, tylko ... pusta? Pomiędzy oceanami: zaklęte w ustach usta. Okręcasz mnie niczym globus Zbudziłeś Himalaje. Sądzisz, że w czymś mi pomożesz ... ? Na tej mapie nie ma raju.
    • Alicja_Wysocka
      światło do środka

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Roma Romeczko, nie wiesz jak mi tłucze się serce, to chyba nie dla mnie, więcej strachu niż radości, a Ty? Jesteś Milusińska, ja to wiem i za to dziękuję, ale powiem szczerze, prawdziwie - nie wierzę, nie widzę siebie, moje lusterko mnie nie widzi, niczego nie odbija.  Serdeczki :)
    • Roma
      lirycznie

      Przez Roma · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz mnie to trzeba przez palce czytać :) Dzięki Jacku za komentarz, a co do tego czego można się nasłuchać, to rzeczywiście masz rację, słabo to wygląda. Ale peelka i jej kompan od lirycznienia mają swój mały świat i na resztę są głusi, trzeba im to wybaczyć :) Dobrej nocy. @Lidia Maria Concertina @sisy89 @Rafael Marius@Leszczym dziękuję pięknie :)
    • Lidia Maria Concertina
      Na wynos

      Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano

      Skrępowany Chrystus na ścianie małego pokoiku. Bez ścian.  A za nimi - starszy człowiek, który szczęśliwie go przeżył. Bóg Ojciec?  Cień w kształcie odwrónej klepsydry. Piasek wysypał się z niej gdzieś na nowej drodze życia. Skręcił. Zostańcie w domu, czekajcie na czarne gwiazdy wtopione w przezroczysty proporzec nadziei! Otwórzcie okna i wyrzućcie przez nie wszelką wątpliwość. Jesteśmy. I nie żyjemy. Niby nadal pożeramy łapczywie wszystkie łuki triumfalne, spijamy całe Niagary, prujemy do celu drogą 66 w stanie beznadziei ...  Dzwonię po szeryfa. Teraz - nikłe światełka listopadowych gwaszy malują zimę w gawrach ludzkiego strachu. Zardzewiała igła adapteru zszywa analogowe myśli.  Babel i Krzywa Wieża. Zamówisz pizzę? Może lepiej, żeby nam było wszystko jedno. Na czubku iglicy będzie za mało miejsca, by ktoś to sprawdzał... Pójdę po rozmówki. Monolog w esperanto. Zaniemówienie Boga. Odwracam się  ... do przodu Świat macha białą flagą. Wyjmuję własną, czerwoną: przez nadchodzące lata nie wypływajcie w morze. Zanosi się na złą pogodę.  Tornada, tsunami, cyklony.  Zanosi się na ...  Płacz.    Wymazuję kratery łez z obojętnej twarzy.  Ludzkie tornada i osuwiska - w jednym wielkim kotle: chciwego przesycenia znanego pod nazwą GŁODU...   "A może dokładkę?" 
    • Roma
      Brak

      Przez Roma · Opublikowano

      Delikatnie i czule... wracaj częściej, bo chce się czytać takie wiersze :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...