POECI

[AnDante]

Żyła raz sobie poetka młoda

co wiersze bardzo kochała,

za nic jej mięso, chleb czy też woda,

poezją tylko żyć chciała.

 

Swego lubego, także poetę

wierszami stale karmiła,

a on, bo kochał swoją kobietę,

bez skargi poezję spijał.

 

Rano i wieczór strofy wciąż łykał

i rymowaną popijał wodą,

lecz cóż, historia tu się zamyka

bowiem poeta z głodu zmarł młodo.

 

Lecz nie ma złego co by nie wyszło

zawsze na dobre – ot prawda taka,

poetce najlepszy wiersz się udało

spłodzić o śmierci chłopaka.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - tak to jest z poezją czasami umiera...

                                                                            Pozdr.

[Frohnixe]

Ogromnie mi się podoba! 

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wiersz-przestroga przed "drapieżnością" poezji, przed jej mocą... Bo mam wrażenie, że to ona "zjadła" lubego poeki, i kto wie, czy nie "zjada" powoli i jej... Choć lekko, płynnie i z humorem napisany, to dotyka poważnego i chyba realnego zagrożenia. Pozdrawiam :)

[Anastazja Sokołowska]

To jest dobre!

[Bolesław_Pączyński]

Lubię takie w formie satyry, podoba się.

Z pozdrowieniem.