Pędolino

[Lidia Maria Concertina]

Pociąg bez relacji

Miejsce - zasiedziałe

Przez... myśli

Co oznacza życie?
Kałuże na zakręcie cmentarnej drogi
Słupy soli w oczach, gdy trzeba wymoczyć zziębnięte od marszu nogi ...

 

Tak! Po tej samej drodze
Życiowych niespełnień i pragnień
Sukcesów, roześmiań, dumy
Dlatego tak chętnie mierzę się z własnym rozumem: gram w szachy, remika, wojnę i pasjansa
Przegrana, jak mówią, to zawsze jest szansa

 

A gdy znasz już słodycz gorzkiej czekolady, słodkości grejpfruta, pikantność pinakolady
Łatwiej pisać wiersze
Łatwiej zapominać
Pamiętać, wyrzucać, płakać, klamrą spinać
Co?

 

(...) Uwielbiam pochłaniać mnogość ludzkich twarzy
Wszystkie są niczym sekret, w kałuży pejzaże ...
Twarze, co do biura będą maszerować, takie, co przez sławę chcą się polerować
Nadzieje - lat dwadzieścia i parę ...
Randek, pocałunków pod miejskim zegarem

 

Później się nauczą: (...) dać się spoliczkować, wystawiać do wiatru, cedzić puste słowa ...
Ale dalej w pociągach, parkach i na wielkich łowach - będą wierzyć, marzyć, cierpieć ...
Symetrie wciąż nowe ...

 

 

 

[Gość Radosław]

@Lidia Maria Concertina im dalej, tym ciekawiej. 

[ais]

I tak się powinno zapisywać tę nazwę!

A nie, że jakiś długopis do liny jedzie, masakra :-/

To jak życzenie śmierci 666 normalnie!