Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

    "Nieznajomy


    Chciałabym siąść, 
     pogrążyć się 
    w lekkości Twej skóry, 
    o, Nieznajomy
    
    W miękkim ruchu policzka i stopy
    przy palcach i serca przy sercu, 
    chciałabym
    namiętnie, 
    aseksualnie, 
    prenaturalnie, 
    patrzeć Ci w oczy
    
    Toczyć Twój bark
    wraz z moją głową 
    Przeoczyć Twe imię, 
    poglądy i kolor
   Wyłącznie słyszeć, zachwycać się 
    twoją historią
    
    Oparta o ciało, 
    które się nie opiera, 
    które może mnie unieść 
    lub wznieść się nade mnie
    Podnieść się ponad 
    dwóch barwionych żandarmów, 
    stopionych walcząc, 
    w płóciennym półcieniu 
    
     W podrygu tanecznym; 
    bezpiecznym plemieniu, 
    płomieniu świetlistych ledów, 
    łączonych w sznur saksofonu 
    i nieskończonych woni pogoni
    
    Chcę znowu tam być:
    w pozłacanym obrazie, 
    co wyjdzie poza 
    znane nam ramy
    Chcę znowu tam być, 
    anonimowo, 
    z Tobą, Nieznany. 
    

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Namiętność i aseksualność nie idą ramię w ramię.

 

Próbuję się wczuć i strasznie mi nie wychodzi.

No więc ona se idzie tup tup tup, siada obok NIEGO, tego wyśnionego, wymarzonego, ale skapła się że jest kuźwa aseksualna, to se choć pomarzy o  lekkości jego skóry.

Lekkość skóry? Co to znaczy, tak wogle? Lekkość skóry...

Jakie cechy ma skóra? Przy odpowiedniej pielęgnacji może być miękka, lśniąca, pachnąca, delikatna, albo chrupiąca, jeśli dobrze podsmażymy, ale czy może być lekka?

 

Jest kilka ujmujących fraz o cudownej platonicznej miłości...

:)))

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Teraz rozumiem, ale wobec Twoich słów tytuł powinien brzmieć Nieznajoma i nie bój się myśli czytelników, niech się wstydzi ten, kto widzi.

 

Opisałaś bardzo intymną relację, poniższe słowo oddaje stan emocjonalny:

 

Takie mamy czasy, że wszystko spłycamy i podciągamy pod relacje czysto fizyczne, pomijając sferę duchową i mentalną.

Czasami fizyczność przeszkadza, dlatego niektórzy artyści posługują się innymi środkami, np tiulem, który przy silnych podmuchach pieknie tańczy w powietrzu, a już od wyobraźni odbiorcy zależy, co zobaczy.

 

W każdym razie przeczytaj jeszcze raz dokładnie swój wiersz, a poźniej opis tańca, nie wszystko w wierszu zostało ukazane. Postaraj się użyć takiego środka wyrazu, aby czytelnik sam zobaczył scenę, którą chcesz opisać. I pisz w myśl zasady: im mniej, tym więcej :)))

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Simon Tracy Wiersz z wyraźnym temperamentem, działa jak wykład samotności, wyobcowaniu, pokucie i potrzebie sensu, ubrany w estetykę drogi i mit wędrówki w gotyckiej architekturze słowa. A sam jeździec to jakby połączyć Morrisonowskiego „ridera on the storm” z Konradem z Dziadów i  beatnikowskich Wędrowców.  
    • Jedni mają tatę, drudzy mają ojca... a jeszcze inni jak ja, mętne wspomnienie kilku kadrów z wczesnego dzieciństwa, zanim nie umarł. Piękny wiersz napisałaś, widać, że to o ważnej dla Ciebie osobie.   Pozdrawiam :)
    • @KOBIETA  Smak wolności brzmi jak... manifest. Komplikuje, jakkolwiek by nie było z drugiej strony bardzo udany wiersz.
    • Bez celu. Pożeram kolejne kilometry drogi  i litry paliwa. Jest środek nocy. Przez uchylone szyby  wpada chłód i bezsilność. Wiatr wykrzykuje mi w twarz,  plując ostrym piaskiem, to co wiem już od dawna. Jestem pomyłką. A świat ma ustalony bieg  i ewolucję tylko zdrowych i silnych gatunków. Suche odnogi korzeni,  które wyrosły przypadkiem. Teraz są skazane na zagładę. Zagłuszone potokiem słów. Obłożone ciężarem swej niedoskonałości. Zaduszone przez demoniczne palce tych co niby mają uczucia i serce  we właściwym położeniu.     Moje serce jest na łańcuchu. Pokutuje za swoją głupotę młodości. Mijam przydrożne znaki,  zjazdy i skrzyżowania. Ilekroć widzę naprzeciw  światła wielkich ciężarówek, mam ochotę szarpnąć w lewo koło kierownicy. Ale wtedy przypominam sobie, że nie warto. Przecież bycie przeźroczystym dla innych nie jest takie złe. To nie koniec świata. To początek nowej odsłony. Życia pozagrobowego. Bo nie żyję ale nie mam grobu. Jak Peter Rugg, szukam celu, domu i wytchnienia w klątwie. Jestem jeźdźcem burzy, który by uratować swą duszę, zaprzedał ją Diabłu.     Ziemia kręci się wokół uczuć. Tych pięknych. Miłości, pragnieniu, oddaniu,  bezinteresownej empatii. Gdzie byliście ludzie? Moi udawani przyjaciele. Gdy spowiadałem się ze swych zbrodni. Zasiadaliście w ławie przysięgłych  a nie oskarżonych. Nie było mnie stać na dobrego adwokata. Nie chciałem też tego z urzędu. Broniłem się sam. Przeciw wszystkim. Wydaliście jednogłośny wyrok. Wyrok śmierci  zamieniony w drodze aktu łaski na banicję. Wieczną ucieczkę w obłokach wściekłej burzy.     Zostawiłem w drzwiach list pożegnalny. Śmierć kiedyś wejdzie na ganek, będzie pewna że mnie zastanie. W łożu ostatecznym. Z zimnym, martwym wzrokiem. Z rękoma wzdłuż ciała. W cichym, opuszczonym domu. Gdzie łzy były atramentem dla poezji. A ja w tym czasie będę  rozkoszował się czarną kawą  na jakiejś zapomnianej, pustynnej stacji benzynowej. Patrząc na wschód słońca  będę myślał tylko o niej. O tym że zostawiłem jej wiersze. Romantycznego banity. Który wolał uciec autostradą do piekła. Niż jeszcze raz spuścić serce z łańcucha.  
    • Ileż łez wylewała matka nad niedolą, Biedą i pustym garnkiem na kuchni. Brakowało przyodziewku na zimę, A w podeszwach ziały dziury na palec.   Zimno wiało w plecy, a na szybach Mróz malował kwiatki – szyderca. Troszczyła się o nas, ile mogła, Świętych wszelakich prosiła o pomoc   Przed snem, a my z nią na klęczkach, A jutro? jutro będzie lepiej, słońce zaświeci, Wstaniemy rześcy, pełni nadziei. Dobrzy ludzie podzielą się chlebem   I miłym słowem – nie jesteśmy sami. Dobry, niewidzialny duch nad nami czuwa. Po lekcjach czekało nas zbieranie drew na opał I uśmiechanie się do pani z masarni,   Czy nie zostały jakieś skrawki kiełbasy, Kurze łapki lub kości, na zupkę smakowitą. Z koszami wyruszaliśmy o świcie po szczaw, Gubiliśmy się w lesie, poszukując jeżyn i jagód.   Doświadczyliśmy tej gorzkiej lekkości życia. Dzisiaj, mając wiele wiosen za sobą, Matczyne trudy dają nam siłę i upór, By w biedzie nie dać się złamać, lecz trwać.   Wiemy, oj wiemy, że głód wyostrza smaki, A chłód nieczule testuje ciepło pieca, Że nadzieja lśni najjaśniej, aż błyszczy, Gdy noc jest najczarniejsza i straszna.   I choć nie życzymy tamtych dni nikomu, To niesiemy je w sobie – nie jako ranę, ale korzeń, Który głęboko wrósł w ziemię i daje siłę gałęziom, Co ku słońcu wyrosną lata później...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...