Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Zapracowana pszczółka

Gość Franek K

Przez Gość Franek K
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Z okazji dnia św, Ambrożego - patrona pszczelarzy, czyli dla mnie poniekąd też, gdyż mam dwa ule :)

 

Pewna pszczółka spod Pszczółczyna

Nie znosiła bezczynności,

Truteń, nie dość że był leniem,

To się jeszcze na nią złościł.

 

Ona w kółko zalatana,

Jak w ukropie się uwija,

A on gdzieś pod krzakiem, w cieniu

Też zajęty, bąki zbija.

 

Pszczółka z kwiatów zbiera nektar,

Truteń leży na swym boku.

Tak ten świat jest już stworzony,

Pełno na nim obiboków.

 

A do tego wciąż marudzi,

Ciągle coś mu nie pasuje.

Więc narzeka i złorzeczy

Na swój żywot utyskuje.

 

Pszczółka, chociaż w pocie czoła

Ponad siły wręcz pracuje,

W znakomitym jest nastroju

I wesoło pobzykuje.

 

Bardzo nie w smak to trutniowi:

- Pani mi nad uchem brzęczy.

Jakie ciężkie jest to życie

I do tego strasznie męczy.

 

Ja do takiej żmudnej pracy,

To nie jestem urodzony

I jak tak na panią patrzę,

To już czuję się zmęczony.

 

Pszczółka na to odpowiada

Leniwemu - tak trutniowi:

- W życiu o to głównie chodzi,

Aby lubić, co się robi.

 

Ja przyjemność czerpię z pracy,

Sprawia mi zadowolenie.

A czy pan ma satysfakcję

Z tego że jest takim leniem?

 

Tak mu rzekła i na powrót

Zajęła się pracą własną,

A na koniec swych wysiłków

Upiekła przepyszne ciasto.

 

Teraz wreszcie odpoczywa,

Miodownikiem się zajada.

Trutniowi zaś cieknie ślinka,

Więc do pszczoły tak powiada:

 

- Za mą pomoc w twojej pracy

Podziel ze mną się przysmakiem.

- Dobre sobie, wolne żarty,

Musi się pan obejść smakiem.

 

Jeśli ktoś się wciąż obija,

Przez dzień cały się próżniaczy,

To efektów tego nie ma.

Bez pracy nie ma kołaczy!

 

 

 

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

czytam i trochę rytm mi stuka zwłaszcza przy końcu ale ok

edukacja dla 3 klasy

 

ja pozornie się obijam

każdy widzi: nic nie robię

lecz przychodzi pora moja

wtedy nie posiedzę sobie

 

fakt pracuję bardzo ciężko

wiem myślicie jest Ci miło

pracy nie wykonasz ręką

bez niej roju by nie było

 

każdy w ulu ma swą rolę

choć czasami dostrzec trudno

gdy się słyszy to gadanie

to trutniowi też jest smutno

:(

 

pozdrawiam Jacek

 

 

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

chcesz to Ci namieszam - zgodzić się nie musisz ale trzymamy

/-/- /-/-

 

Pszczółka na to odpowiada

Leniwemu - tak trutniowi:

- W życiu o to głównie chodzi,

By to lubić  co się robi.

 

Ja przyjemność czerpię z pracy,

Sprawia mi zadowolenie.

A czy pan ma satysfakcję

Z tego że jest takim leniem?

 

Tak mu rzekła i na powrót

wciąż zajęta pracą własną,

A na koniec swych wysiłków

pyszne wręcz upiekła ciasto.

 

Teraz wreszcie odpoczywa,

Miodownikiem się zajada.

A trutniowi  cieknie ślinka,

Więc do pszczoły tak powiada:

 

- Za mą pomoc w twojej pracy

Podziel ze mną się przysmakiem.

- Dobre sobie, wolne żarty,

Musi się pan obejść smakiem.

 

Jeśli ktoś się wciąż obija,

Nic nie robi, się próżniaczy,

To efektów tego nie ma.

Bo bez pracy brak kołaczy!

 

propozycje na szybko - przemyśl i decyduj

Pozdrawiam

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

Nowa wersja starej bajki La Fontainea Konik polny i mrówka? Mówiąc szczerze, nigdy nie byłem w stanie pojąć bezduszności pracowitej mrówki. Drugie  co mnie uderzało w tej bajce, to jej kompletna niezgodność z moim postrzeganiem świata, w którym bardzo często wesołe pasikoniki zdobywały fortunę, a pracowite mrówki klepały nieustanie bidę. Pomimo wszystko dostrzegam sens takiego przedstawiania rzwczywistości. 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To mniej więcej 'ta sama bajka'... albo coś koło tego.

 

https://poezja.org/wz/Fontaine_La_de_Jean/6377/Konik_polny_i_mrówka

 

 

A tu, w nieco przerysowanej, nomen omen, adaptacji Disneya, który również zmienił zakończenie tej historyjki, na bardziej przystające do rzeczywistości, w moim odczuciu:

 

 

Pozdrawiam

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

@tetu

 

Dzięki Tetu. Miałem się nad tym pochylić, ale jakoś byłem zarobiony :)

@Marek.zak1 i @Jacek_Suchowicz już to sygnalizowali.

Pierwsze - chyba tak będzie faktycznie lepiej,

Drugie - "i" rozciągnie wers o jedną sylabę,

Trzecie - owszem, brzmi lepiej, ale powiedzenie brzmi "Bez pracy nie ma kołaczy" i nie wiem czy to zmieniać...

 

Pozdrawiam. FK.

@Sylwester_Lasota

 

Zaiste ciut podobne w wymowie, ale moje lepsze :)))))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Pozostałość

      Przez Arsis · Opublikowano

      Jak się nazywasz? Alkione, prawda? Bo tak właśnie się nazywasz? Nikt nie znał twojego imienia aż do teraz. Opada w chmurze gryzącego kurzu zasłona tajemnicy. Po miliardach lat. Po całych eonach dekad niczym wieczność. Mimo że w przestrzeni jeszcze do końca niewyśnionej… Zatem, powiedz mi, bo tamto nie uzyskało żadnego poklasku, podoba ci się czy nie? Mów szczerze. Masz, naleję ci czegoś mocniejszego. Może rozwiąże ci się język i popłyniesz wartkim potokiem słów. Tylko przesuń się trochę w bok, bo nie widzę księżyca w pełni. Widzę jedynie twoją twarz usianą księżycowymi kraterami. Albo może to ty nim jesteś? Jesteś nim, prawda? To ty jesteś tym księżycem, który wkrada się chytrze srebrną smugą blasku? A zatem mówię do księżyca, nadając mu nawet imię. A zatem…   Tu przerywam na chwilę pisanie, albowiem słyszę jakieś stukania i szurania krzeseł dobiegające z książkowych półek regału. To bohaterowie powieści próbuję wydostać się na zewnątrz. Kołaczą się i wyją jak te psy uwięzione w klatkach. Książka spada na podłogę. Jedna. Druga. Trzecia… Spadają, furkocząc w locie skrzydłami rozbieganych nerwowo stronic. Wzniecają pył zakrzepły przez lata… I znowu cisza…  Cisza, aż w uszach dzwoni. A więc to był jedynie krótki zryw rzeczywistości. Chwilowy błysk pamięci. Tylko takiej enigmatycznej. Zatajonej.   Zatem wchodzę po półkach jak po drabinie. Wspinam się, poruszając wieloma odnóżami, aby dosięgnąć czułkami drgających gwiazd. I kiedy tak osiągam powoli szczyt słyszę jakieś polemiki dobiegające z ciemności. Ktoś się z kimś sprzecza. Spoufala. Kłóci… Muskają mnie słowa, jakby zimne usta całowały skronie. Zamknięte powieki… Okrywam się koszulą z wilgoci i pleśni. Upodobniony na kształt ekscentrycznej ćmy, która wciska się na powrót do kokonu  poczwarki. Zapadam w letarg…   Kiedy się budzę, w dole słychać trzaskanie podłogowych klepek od czyichś kroków. Ktoś bez wątpienia chodzi w tę i z powrotem. Jakby w zadumie. Ale będąc na górze jestem bezpieczny. Nie dosięgną mnie niczyje myśli. Chyba, że jakiś olbrzym o wzroście strzelistej topoli i wiotkich ramionach. Kołyszą się. Kołyszą się za oknami drzewa. Tak blisko i tak strasznie daleko. Na wyciągnięcie ręki. Kołyszą się całe szpalery, te prawdziwie i te urojone… Światła ulicznych latarni żółkną jeszcze bardziej jak woskowe ciało nieboszczyka szykującego się do kolejnej próby wniebowzięcia. A więc jestem w górze. A więc się przepoczwarzam. Albo raczej dopoczwarzam. Wracam do początku. Do nadmiaru niewiadomego piękna. Księżyc przesuwa się. Coraz bardziej odchyla… Odchyla… Odchyla… Coraz bardziej odchyla… Aż trzeszczą wszystkie kości i stawy. Albo ta twarz czyjaś. Nieustalona w rysach.. Absolutnie obca. Niczyja… Oświetla wszystko wartkim potokiem blasku. Posrebrza nawałą pikseli mżące krawędzie przedmiotów… Po lewej stronie rozgrzebane łóżko. Odsunięte na środek krzesło… Po prawej… Na stoliku zwietrzały skrawek papieru. Wazon pęknięty na wpół. I rozsypane wokół okruchy czerstwego chleba…    A więc ktoś tu był. Kto taki? Ktoś coś zaczął, ale nie skończył. Rozsypał się w proch. Zwietrzał jak ta karetka papieru z okruchami nic nieznaczących słow. I widzę siebie. Koło stołu. Siedzę pod ścianą z kolanami pod brodą. Ale nie poznaję do końca, albowiem kościste truchło zatarł w połowie czas. Pod płachtą pajęczyn. Wrośnięte korzeniami w ziemię. Połączone ze ścianą. Z żeliwnymi rurami rozgałęzionymi pod stropem, jakby pępowinami z krwiobiegiem matczynego ciała. Wszystko znieruchomiałe i martwe od wieków. Od całych tysiącleci… W absolutnej ciszy gwiazd. W głębokim oddechu nieskończonej nocy…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-13)      
    • poezja.tanczy
      Co dają zorze?

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @beta_b Bo na tych złożach, zorza dodana Po na powrozach, tak wyczekana   Bardzo dobry wiersz Zostaje w głowie   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      Emily Brontë - Gdy ziemię zdobi piękno dnia (When days of Beauty deck the earth)

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @Andrzej P. Zajączkowski Kolejne strofy, na przecinek Kolejne chwile, łap oberżynę   Bardzo wartościowy wiersz   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      marzysz

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz I te marzenia, tak doniesione I te pragnienia, będą skończone   Fajnie. Miękko. Z polotem   Pozdrawiam miło, M.
    • poezja.tanczy
      ***

      Przez poezja.tanczy · Opublikowano

      @liwia Na sadzenie, po co spory Rozsadzenie, to opory   Ciekawie napisane Podoba mi się :)   Pozdrawiam miło, M.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...