Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nasza arytmetyka mentalna

Bogdan Brzozka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bogdan Brzozka

Bogdan Brzozka

Opublikowano
Opublikowano

Ile waży nasza miłość  
podniesiona do 
potęgi
drżącym głosem powtarzanej 
dawno
małżeńskiej przysięgi?

 

Pomnożona o ułamki
gdzie we wspólnym
mianowniku 
dzieci;
noce nieprzespane na pięterku -
tu - 
w liczniku.

 

Podzielone na nas 
dwoje 
troski i radości nasze
minus
włosy utracone
plus - 
duży bagaż
doświadczeń.

 

Głowię się nad tym 
i pragnę
zgłębić
matmy zawiłości...
No i wyciągnąłem, miła 
pierwiastek czystej 
wierności.

6
Bogdan Brzozka

Bogdan Brzozka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@Magdalena_Blu Dziękuję serdecznie za wizytę i serducho, pozdrawiam gorąco.  :)

@joanna53          Dokładnie tak, w końcu one są treścią życia, dziękuję bardzo, pozdrawiam ciepło. :)

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Waldku za wizytę oraz opinie, miłego poniedziałku. :)

@Marek.zak1      Dziękuję serdecznie za wizytę, cieszę się bardzo, że podoba się wiersz, pozdrawiam.  :)   

 @duszka           Dziękuję droga Duszko, sercem pisane, od ponad 30 lat ta sama komórka społeczna ;))

                               powiększona o 4 plus wnuczkę. pozdrawiam bardzo.  :)

@fanTomass, @Koziorowska, @Franek K - Bardzo dziękuję że wpadliście, jak i za serducho, pozdrawiam. :)

Edytowane przez Bogdan Brzozka (wyświetl historię edycji)
1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Na starym dachu

      Przez Migrena · Opublikowano

      Noc była dzika - jak koń bez cugli, a dach - skóra świata, napięta od snu. Weszliśmy w ciemność jak w tajemnicę która znała nasze imiona, zanim zdążyliśmy je wypowiedzieć. Twoje ciało błyszczało - złamany płomień, rozgrzane szkło. W powietrzu pachniało burzą i winem. Dotyk był błyskawicą - rozcinał czas, aż spadały z nas wieki milczenia. Wiatr szarpał w naszych włosach jak drapieżnik, co pije światło. Twoje oczy - dwa czarne źródła, z których piła noc, żeby przetrwać świt. Każdy szept kruszył starą dachówkę, każdy ruch - był końcem świata. Pod nami miasto śniło o betonie, a my mieliśmy ciała ze szkła. Na starym dachu - poza przysięgą ziemi, poza linią jutra - włamywaliśmy się w swój świat: z ciał, z cienia, z gwiazd. Drżał, jakby zazdrościł nas sam sobie, jakby nie miał prawa istnieć dłużej. A nad nami - księżyc: pęknięte jabłko nieba, struna światła, z której sączyła się cisza o smaku krwi.        
    • truesirex
      Parking 22:15

      Przez truesirex · Opublikowano

      Moje ciało opanował granat,   bo trafiłem w środek Zachodu.   Ciemność jesieni okiełznał   huk okropnych hamulców.   A granat przemakał   przez wiązki świateł samochodów.   Zimną ziemię parkingową,   opanowały neony podwozia.   Moje nozdrza zatrute, smrodem spalonego sprzęgła.     Alkohol, potrzebuję cię teraz,   bo przysłaniają mi światło   czarnymi jak lakier kurtkami.   Trzymając mój zachodni obraz -   wciąż twierdzą, że nie umiem zahamować.     Gdy mnie popychają,   Widzę rozmazane światło ulic  wpadające do tafli wody. Ukazujące się w dziesiątkach  nieregularnych odbić.   Myślą że jest prosto,   lecz moja droga stała się kręta -   zboczyłem świadomie. 
    • Whisper of loves rain
      Ciężar słów

      Przez Whisper of loves rain · Opublikowano

      Nie trzeba noża, by zadać cios, Czasem wystarczy tylko głos, Jedno zdanie, jak strzała w serce, Zostaje w duszy — na zawsze więcej.   Milczenie złotem, mówili tak, Lecz dziś milczenie to grzech i strach, W sieci ogień, w oczach gniew, Słowa palą jak tysiąc drzew.   Nie każdy krzyk to prawdy głos, Nie każda cisza to winny los, Ludzie w słowach topią sny, Nie wiedząc, jak są ostrzy ich dni.   Każde „nienawidzę” ma swój cień, Za każdym „kocham” stoi sen, Ale gdy mówisz bez serca tonem, Zostaje echo — jak po burzowym dzwonie.   Świat krzyczy głośno, coraz mniej słucha, Prawda ginie wśród pustych słuchań, Zatrzymaj się, zanim zrobisz błąd, Bo słowa są jak ogień — i spalą dom.   Bo słowa ranią mocniej niż stal, Nie cofnie ich już żaden żal, Wystarczy chwila — i świat się zmienia, Z powodu słów bez zrozumienia. Więc zanim powiesz — pomyśl raz, Bo może ktoś straci przez nie czas, Słowa to broń, której nie widać, A jednak potrafi zabijać.
    • Simon Tracy
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.5

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Będę miał zatem motywację by pisać dalsze losy bohaterów. Bo "Boże szelmów..." ma kontynuację ale zbieram się do niej bardzo opornie bo nie wiem czy jest sens pisać przy nikłym odzewie
    • tie-break
      Igrzyska

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        To jest bardzo trudne. Może dlatego, że świat zawsze najpierw dostrzega tych, którzy mają najbardziej krzykliwe barwy, i właśnie na tych barwach skupione jest ludzkie zainteresowanie, a nie na wnętrzu, które nie może się tak po prostu "sprzedać" na targowisku. Ono musi zostać dostrzeżone i odkryte, często z trudem i wysiłkiem. A na to już nie każdy ma siłę i chęć się zdobyć. Nawet sami mamy tendencję do porównywania się z innymi i do eksponowania na zewnątrz wszelkiego rodzaju jaskrawości, nauczeni, że i tak właśnie na to każdy zwróci przede wszystkim uwagę.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...