Historia edycji

W łupinie czasu włóczy się nomada szlakiem

karawany wygnańców z ziemi Kanaanu.

Samotne niebo gładzi ciszę niemym znakiem,

brocząc martwym powietrzem w piaskach oceanu.

Śladem wyrytym butem, okutym w zwątpienia,

w magmie wytopionego gruzu stawia kroki,

na zgliszczach kruchych tablic boskiego imienia –

uczony barbarzyńca, syn swojej epoki.

W jukach swych myśli dźwiga ospałe intencje

i niewinne kłamstewka, na handel wymienny:

za sen w drobiazgach dobry oraz za licencje

na romans wyuzdany i deszczem brzemienny.

Słone wichry pustyni smagają po oczach,

zlepiając piaskiem usta i język swawolnie,

pełzając jękiem na wydm rozłożystych zboczach,

gdzie zlicza bilans życia klepsydra mozolnie.

Twarz błyska ogniem stronic, skrzących prawdą księgi,

gdy zmięte jej symbole rzucone w zarzewie

grzeją dłonie, a czarnych słońc puste okręgi

siadają jak kruki na wypalonym krzewie.

W zgorzelisku siadają wnet fantasmagorie,

fatamorgany, nęcąc fantomami wiary.

Logikę zastępują mętne alegorie,

szczując wilczury ludźmi groteskowej miary.

I niekiedy przychodzi upaść z pragnienia w kurz,

suchą mową heroizm rozmienić na trwogę,

lecz na marginesie snów, tuszem bólu i burz,

wykreślić kamieniami dalszą w bezkres drogę.

Na granicy nieba i ziemi, w rozpadlinie

wieczności, faluje jej obraz zórz kolorem –

ponętny głębią lustra. Zjawia się i ginie

kobiecym pocałunkiem i pokus splendorem.

I podąża spojrzenie za barwnym widokiem,

przyśpiesza bieg i wzmaga się imaginacja,

aby nawlec na dotyk, pochwycony okiem,

miraż piękna – nim zniknie jej halucynacja.

Gdy dotarł horyzontu brzegiem w ciemni kresu,

nie było jej kształtu i motylim fraktalem

palącego się skrzydła, krawędzią limesu

uszła poza dobro i zło, wraz z jego żalem.

I w świetlanej gęstwinie kometa pamięci,

światłoczułą lubością, zarży wiatr popiołem

wspomnień nieucieleśnionych pragnień i chęci

wtulenia się w jej włosy, wciąż zmęczonym czołem.

Lecz tam, dokąd tęsknota niosła za złudzeniem,

kwiat zakwitł z jałowości zapachem sowitej

nadziei pożegnania się z gniewnym cierpieniem

i zagojenia brudnych ran z krwi jadowitej.

Kwiat wzrasta jak krzyż, wody garściami zroszony,

tak uczynkami, jak i grzechów zaniedbaniem,

jej łez perłowym zdrojem uśmiechu pojony

i jego wiecznym znojem walk z rozczarowaniem.