Arktyczny zachód słońca

[Arsis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Chmury płyną w oddali ― jakby napędzał je ― jakiś odmęt ― milczącego żywiołu…

 

… coś się wydarza wewnątrz tych skłębień…

 

… i ginie ― zarazem ―

w palącym blasku

― zeszklonych od mrozu źrenic…

 

…

 

Spadam w pod-śnieżną przepaść ― w grobową wnękę… ― Wyszarpuję siłą…

 

…

 

Na próżno…

 

Gasnę…

 

… brakuje tchu zmiażdżonym płucom…

 

…

 

… wszechświat mieni się

w kryształach lodu ―

na moich dłoniach

― popękanej twarzy…

 

…

 

Słońce zachodzi…

 

…

 

… zastygam ― na wieczność…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-03-07)

 

 

Edytowane 6 Stycznia 2021 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[miauczenie owies]

@Arsis Piszesz inspirując się utworami muzycznymi?

 

[Sylwester_Lasota]

Ponoć ludzie, którzy zamarzli mają zawsze uśmiech na twarzy...

A tak z innej bajki. Ciekawy jestem czy potrafisz pisać w innej stylistyce? Widzę, że masz duży potencjał, ale wydaje mi się, że ta awangardowa forma jakoś "nie chwyta".

Pozdrawiam

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - myślę podobnie jak Sylwester.

                                                                  Pozd.

[Arsis]

@miauczenie owies Min. utworami muzycznymi, ale też i powieściami... obrazami... Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

@Sylwester_Lasota Jeden lubi awangardę inny klasyczne formy. Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję za komentarz. Pazdrawiam.

[Gerber]

@Arsis mi się podoba,  czuje się chłód taki bardzo twórczy, który przeszywa i rozpala wyobraźnię .

[Gość]

Moim zdaniem sama atmosfera - surowa, siarczysta, arktyczna - aż prosi się o taką, a nie inną formę utworu. Ja, czytając, odczuwam zdecydowany kontrast pomiędzy m.in. kruchością płatków a tymi  nagłymi "zapaściami", chciałoby się zapytać: jak coś tak czystego i delikatnego może nieść ze sobą śmierć?