Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Walka z czasem

Henryk_Jakowiec
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
Opublikowano

Czasem z czasem staję w szranki

dając nawet jemu fory

i płyniemy z biegiem czasu

prezentując swe walory.

 

Czas nie cofa się do tyłu

prze do przodu jednostajnie

ja uważam, że to nudne

a czas twierdzi, że jest fajne.

 

Ja zaś w swoim kalendarium

mylę dni, godziny, daty

gdyż tak mi się często zdarza

a przeważnie w dniu wypłaty.

 

Idę wtedy z koleżkami

wypić piwko pod wódeczkę

a gdy czas wygania z baru

czas na powrót i wycieczkę.

 

Robię chwiejny krok do przodu

i do tyłu dwa stateczne

i pojawia się niedoczas

poprzez moje kroki wsteczne.

 

Choćbym nawet chodził w kółko

choć do tego ja nie dążę

czas mnie nigdy nie wyprzedza

bo ja przecież z czasem krążę.

 

Jednakowo w jednym czasie

cel wędrówki osiągamy

przestępując linię mety

więc ex aequo wygrywamy.

 

3
Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witam - czas Henryku nie jest zły

               pokazuje fajne sny

               można z nim pogadać

               pytanie zadać

                                                                Pozd.

 

                

                  

                                                           

1
Henryk_Jakowiec

Henryk_Jakowiec

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Waldemar_Talar_Talar @Waldemar_Talar_Talar

Owszem, miewam sny takowe

kiedy drę się w niebogłosy

i przeklinam tego kogoś

kto mnie szarpie, mnie za włosy.

 

Przerażenie nie ma granic

budzę się a to małżonka

wśród zarostu poszukuje

nie wiem, co lecz chyba członka

 

nie powinna ze snu budzić

bo ją bierze na amory

na to trzeba raczej wcześniej

odpowiedniej szukać pory.

 

Pozdrawiam

;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piotr Samborski
      Inny wymiar krzyża

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Stało się to w sercach, gdzie czas nie płynął jak rzeka, lecz jak krople rosy osiadał na dłoniach, znikając w dotyku. Tam, na skraju ludzkiego bólu, dwoje ludzi stało w milczeniu. Kościół tonął w półmroku, a płomienie świec drżały jak przestraszone ptaki uwięzione w bursztynie ciszy. Kamienne ściany szeptały echem modlitw, które nie szukały już odpowiedzi, a ciężkie sklepienia zdawały się pochylać nad żałobą, jakby i one czuły ciężar tej chwili. Zgromadzeni ludzie byli cieniami – cichymi świadkami cudzego bólu. Ich spojrzenia unikały trumny, jakby śmierć mogła przenieść się spojrzeniem, jakby wpatrywanie się w nią zbyt długo mogło odsłonić prawdę, przed którą wszyscy uciekają. Matka miała twarz białą jak wosk topniejący w płomieniu, a ojciec stał z dłońmi splecionymi na piersi, jakby chciał utrzymać w sobie krzyk, który nie mógł już znaleźć drogi na zewnątrz. Czas nie zatrzymał się na chwilę dla ich dziecka. Nie zawahał się, nie zatrzymał wahadła zegara, nie wypowiedział słów ulgi. Poszedł dalej, jak idzie zawsze – obojętny na tych, którzy zostają w tyle. I nagle, pośród szeptu modlitw i trzasku topniejącego wosku, zrozumieli. Śmierć nie jest zdradą. Nie jest karą ani zemstą. Jest cieniem, który idzie z nami od pierwszego oddechu, nieodłącznym cieniem życia. Nie można się na nią obrazić, tak jak nie można obrazić się na zmierzch, który przychodzi po dniu. Przychodzimy na ten świat z wyrokiem śmierci, ale w dniu narodzin nikt o tym nie myśli. Życie to płomień świecy – pali się jasno, choć wiemy, że w końcu stopi się do końca. Ból odejścia dziecka jest krzykiem ciszy – niewidzialnym, lecz wszechobecnym, rozrywającym serce na części, choć nie wydaje dźwięku. To krzyk, który nie ma głosu, lecz jego echo drży w każdej myśli, w każdym niespełnionym marzeniu, w każdej pustej kołysce. Matka spojrzała na trumnę i przez łzy dostrzegła coś, czego wcześniej nie widziała – nie kres, lecz drogę. Nie pustkę, lecz przejście. Płomień świecy zadrżał po raz ostatni i zgasł. Ale wosk, choć stopiony, nadal był. Tak samo jak ich dziecko – nieobecne ciałem, lecz trwające w każdym wspomnieniu, w każdym drgnieniu serca, w każdym cichym powiewie wiatru.      I wtedy, po raz pierwszy tego dnia, odważyli się wziąć oddech...
    • M_arianne
      Selekcja

      Przez M_arianne · Opublikowano

      Kukułka przeprowadza selekcję jaj małych ptaszków.   Mewa porywa jaja, pisklęta i drobne zwierzęta  oraz ryby.   Na kukułkę, gołębie, inne ptaszki poluje jastrząb.   Bocian wyrzuca z gniazda własne, najsłabsze pisklę.   Orzeł potrafi unieść więcej...   ale cóż na to poradzić (?)        
    • Nata_Kruk
      niespokojny strumień

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Moniko... 'pożyczyłam' kilka słów, z Twojego postu... :) Natuskaa, pozdrawiam Ciebie i Monikę (za pozwolenie ;))
    • Dekaos Dondi
      Łapać kota

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      @Domysły Monika ↔Dzięki:)↔Zaiste prawdę rzeczesz:)↔Ale trza chociaż próbować, jeśli kot jest metaforą naszych marzeń:) *** @andreas ↔Dzięki:)↔Fakt. Samo gonienie, może mieć sens i podbudować:) *** @Wiesław J.K. ↔Oby jak najwięcej takich snów, co mogą zaistnieć w realu. Chociaż rzecz jasna, nie wszystkie. Jak to w realu i w życiu, bywa:)
    • Nata_Kruk
      K.K. Baczyńskiemu

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Napiszę to, co Łukasz.. ładny hołd dla naszego polskiego Poety.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...