Diablica

[Bartek Be]

Tam gdzie wieczność ciemna włada
Wśród ogni gorących i krwawych
Gdzie jęk skazańców upada
Niegdyś ludzi, tak samo małych

Mroczna pieczara zaprasza w otchłań
Coś wzywa, woła, kusi niezmiernie
Przepadłeś w głuchych odgłosach nawołań
w jej sidła wpadłeś pazernie

I ja tam wszedłem, pewny siebie w dzień próby
Samotny, smutny, zawiedziony życiem
Gotowy i baczny, niepewny swej zguby
Historię w tych wersach teraz uchwycę

Diablica tam żyła, obolała istnieniem
Jej oczy dorosłe kusiły niezmiernie
Nierozważnych motała spojrzeniem
Pragnęła miłości, mocnej niewiernie

Gdy posiadała- wierna swym brankom
Wolna- z życia korzystała
Rozkosz dawała kochankom
Sama w otchłań się chowała

Cera prawdziwa, tak czysta- wspaniała
Nosek zadarty po pstryczku anioła
Tak jakby z życiem wygrać umiała
Jej głos z otchłani, każdego wywoła

Mocna i krucha
Ulotna i trwała
W oczach ogień bucha
Tak wielka lecz Mała

Dłonie stęsknione
Dotyk aksamit
Usta miłości spragnione
ogólnie, chodzący dynamit

Myślą mistrza, To dzieło stworzone
Ręka rzeźbiarza idealne kształty nadała
Rozkochała me serce zmęczone
Jestem szczęśliwy
Miłość mi Swą oddała

Słów nie starczy by Diablicę ukazać
Kochana, najlepsza, wprost doskonała
W nieskończoność wymieniać możecie mi kazać
Idealnie przepiękna, przepięknie wspaniała

[Antoni Leszczyc]

Niech zgadnę: pisane w Walentynki? :)

Ja piekła nie kupuję. Za dużo moim zdaniem przymiotników w tym wierszu, za mocne są to przymiotniki. Przez to się na nie, czytając, znieczulam i wiersz po mnie zwyczajnie spływa. Zaimki pisz raczej z małej, bo to nie list jest; nad rymami też można popracować. No i unikaj takich eschatologicznych analogii :) One były chwytliwe w baroku jeszcze - ale teraz, to one, jak myślę, się przejadły i nudzą już raczej. Ja przynajmniej nie czuję piekielnych płomieni :)

Pozdrawiam, powodzenia przy kolejnych wierszach...
Antek