Póki pali się ogień.

[tomasz_zawadzki]

Smutna to pora wypada jesienią,
gdy gałęziami pustki ją ocienia.
Zawsze podporą była - światłem, ziemią;
i chyba nic już tego nie pozmienia.

Dębem rozrosły, listowiem w koronie
z wiatrem do snu mógł ich szumem kołysać.
Kiedyś mu stopy mchem tuliła; z dłoni
poiła źródłem, dokarmiała ciszą.

Przyszły w noc letnią - huk po błyskawicy.
Pod ostrzem gromu dąb się rozpołowił.
Dało się słyszeć w przydrożnych zaciszach,
grzmot uderzenia w oddal poniesiony.

Trzasnęło w serce wycięte na korze,
już się z zielenią liście nie wyłonią,
nie będą z szumem szarzały na dworze;
na wiosnę kwiaty ramion nie ozdobią.

Pozostanie w pniu pochłoniętym ogniem.
Deszcz czasem zrosi ogorzałe miejsce.
Gdzie ledwo słońca przedzierał się promień,
poświata lampek dziś rozświetla jeszcze.

[Sylwester_Lasota]

Momentami nieco nie gramatycznie, gdyby nie to, to mógłby być całkiem fajny wiersz.

Pozdrawiam

[tomasz_zawadzki]

@Sylwester_Lasota Dziękuję. Ten wiersz ewoluuje. Możliwe, że jeszcze kiedyś coś w nim pozmieniam.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję. Jak wspomniałem w Dialogu z Sylwestrem_Lasotą wiersz jest już bliski "pełnoletności". Kilkanaście lat temu miał formę białą i zawierał tylu przemyśleń. 

[Marek.zak1]

Podoba mi się. Pozdrawiam

[Gość]

@tomasz_zawadzki ładnie, choć musisz trochę dopracować tekst, są drobne błędy. Podoba mi się nastrój, metafory i wieloznaczność, której się tu (czy słusznie?) dopatruję. Pozdrawiam :)

[_M_arianna_]

@tomasz_zawadzki

 

Lekko i płynnie się czyta. 

Tylko ten grom... Jak ze starą jabłonią;

już nigdy z tego się nie otrząsnęła. 

I zniknęła doszczętnie, też w ogniu. 

 

Pozdrawiam.