Nieujarzmione lata

[_M_arianna_]

Stopy zmęczone

pielgrzymką przez życie,

serce zgubiło

radosną beztroskę.

 

Myśli swawolne

wędrują wciąż skrycie,

marzenia w głowie,

niczym włosy rosną.

 

Upalny sierpień

żar sieje wokoło,

szum wody w muszli

brzmi jeszcze wieczorem.

 

Echo grzybiarzy

woła hen za lasem,

nic się nie zdarzy

innego... tymczasem. 

 

Tylko ogonków

rybich plusk do wody,

cienie na piasku

mocno wydłużone.

 

Jeszcze te chwile,

kiedy duchem młodzi,

zanim zapadnie

w pamięci minione.

 

Czerwone słońce

znika na dobranoc,

za horyzontem

noc barwy pochłania.

 

W zamian księżyca

poświata wieczorem,

na niebie gwiazdy

spadające... naraz.

 

 

 

 

 

Edytowane 3 Grudnia 2023 przez M_arianna_ (wyświetl historię edycji)

[M.A.R.G.O.T]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ładnie. Zresztą cały wiersz ładny. Pozdrawiam.

[huzarc]

@>Marianna< Nic tak nie mówi o przemijaniu jak sierpień. Długie, spłowiałe cienie, słońce jeszcze czerstwe w zenicie nuci zmierzchem przemijania. To najdojrzalszy miesiąc roku, po nim przesilenie, tak jak w życiu i ku zimie przez jesień czas rok domyka. Pozdrawiam.

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale zmierzch i zachody słońca potrafia być przepiękne, tak jakby zbierały w sobie całą urodę przemijajacego dnia... Znajduję to piekno też w Twoim wierszu. Pozdrawiam.

[_M_arianna_]

Dziękuję za komentarze oraz... za milczącą obecność pod utworem. 

Pozdrawiam. 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marianno, kupiłaś mnie puentą... :) Niedługo zacznie się...

Pozdrawiam.

[_M_arianna_]

@Nata_Kruk

 

No właśnie, dobrze że przynajmniej puenta przypadła do upodobań. 

Dzięki. 

Wzajemnie pozdrawiam. 

 

 

Edytowane 12 Sierpnia 2020 przez >Marianna< (wyświetl historię edycji)