Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie pozna nigdy świt
jej twarzy
za późno już
na poprawki
wieczorami
na pola przyleśne
chodziła
choć nikt nie wołał

z odrazą potrafi
do dziś
patrzeć
na dłonie meżczyzny
skrzywionym okiem
i zdrową połową
twarzy

mówiła
jak pięknie na świecie
tonąć
w cienistym
słodkim
miodnym lesie
jak pięknie
mówiła

przyszły deszcze
jesienią - zaranne
opatrzyły spuchnięte
powieki
oddajcie - woałała - sumienie
nie chcieli patrzeć
pod nogi

Opublikowano
CYTAT (Agnieszka_Gruszko @ Sep 3 2003, 06:42 AM)
przyszły deszcze
jesienią - zaranne
opatrzyły spuchnięte
powieki
oddajcie - woałała - sumienie
nie chcieli patrzeć
pod nogi

Bardzo ładny wiersz. Nastaraja do zadumy i to jego naczelna zaleta. Słowa są piękne, a sens otwarty dla każdego. Tylko chyba wkradła się literówka... Czy nie miało być wołała zamiast "woałała"...?
Pozdrawiam bardzo serdecznie
Opublikowano

co ma do tekstu tytuł ? bo nie rozumiem. Widać przygnębienie pl - ki .. jedyną poezję jaką zauwazyłem to :

przyszły deszcze
jesienią - zaranne
opatrzyły spuchnięte
powieki

Opublikowano

współczuję z całego serca....szczerze

...................

mówiła
jak pięknie na świecie
tonąć
w cienistym
słodkim
miodnym lesie
jak pięknie
mówiła

przyszły deszcze
jesienią - zaranne
opatrzyły spuchnięte
powieki
oddajcie - wołała - sumienie
nie chcieli patrzeć
pod nogi

.......w tym tekście nie ma cienia niepoezji....nie ma w nim nic niepięknego....nie ma nieuczucia....niesmutku ...

jest taki piekny

Agnieszko...Mirka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...