Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

melanż / full powaga /

matzky
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

matzky

matzky

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

między 1 a 3 następuje największy wyrzut melatoniny
do krwi , ulatniam krew by dłużej gonić się ze snem w zabawy
dziecinne , cichociemnie niepozornie sygnalizowanie skradam
się do stóp Pandory peelingując szorstkością organoleptyki
całe zło skromnością aluminium drżenie rąk z topora
jak fala ułomność dna .

nie odbywam orgii z fatalizmem z kobietą z nieszczęścia
dla czystej rekreacji , wszędzie jest cel idea pod kopułą
monumentów - nie ma sztuki .
fingowanie pacynek małpowanie pajaców , nie zostanę
fakirem na zębach chińszczyzny dostając spazmów powieki.
wydeptane dukty śródmózgowia stymulują krok ku oknu
ku szybie by latać jak sens nad znaczeniem jak wizja
na muzie jak pot podskórnie grać kankana próchniejącą
laską skauta.

bez cukru kofeiny wstrzęmieźliwości wstrzelić się
w moment w nurt do koryta bez świń poselstwa
ubytku w epoce.
na horyzoncie czarcią noc przyszpilić dobić gestem
kapciem z wanny niepiennej bezbąbelkowej o
zapachu kołyski z obitym pyskiem .

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

chętnie bym to skomentowała gdbym była wstanie doczytać do końca. dla mnie poezja współczesna to nie tylko zlepek ekskluzywnych, wyrafinowanych słów i ich połączeń. oczywiście słownictwo jest ważne, ale bez przesady, to po prostu trudno się czyta a jeszcze trudniej odnaleźć w tym treść. widzialabym to raczej jako prozę. widzę tu ciekawe myśli, ale za dużo tego, jedno właxi na drugie i tak naprawę obraz się zamazuje. należałoby pewne rzeczy wyeksponować, podkreślić, może też inaczej zapisać. ale to oczywiście moje prywatne zdanie.

pozdr. Agnes

  • 2 tygodnie później...
matzky

matzky

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

czyli standard nie ma co walić ambitnością i doszukiwać się sensów
skoro i tak jest jedna prosta ocena zawiłe więc pewnie zakamuflowana beztreściwość
zlepem słów !!!

lepiej zarzucic pass tymczasowy :P

matzKY

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piotr Samborski
      Echo między deskami

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Stary dom przy ulicy Klonowej oddychał ciszą. Miał w sobie coś z zamyślenia — jakby jego ściany były świadkami historii, których nikt już nie opowiada. Wysokie sufity, skrzypiące schody, zapach desek nasiąkniętych wiekami... To nie był dom młodych ludzi. To był dom, który się pamięta, nawet jeśli się w nim nigdy nie mieszkało. Remont strychu miał być formalnością. Nowe ocieplenie, wzmocnienie belek, może kilka szafek na sezonowe graty. Robotnik — pan Janusz, człowiek ze złotymi rękami i sercem do drewna — pracował z pokorą wobec materiału. Gdy podniósł jedną z desek, skrzypnięcie było inne niż zwykle — jakby dom zadrżał, nie chcąc zdradzić swojej tajemnicy. Pod deską spoczywały rzeczy owinięte w pożółkłe prześcieradła i gazety z datą 1937 roku. Kurz zatańczył w powietrzu, a światło latarki zatańczyło wśród wspomnień, które nie powinny być poruszone. — Proszę państwa... coś tu jest. Anna i Michał — właściciele domu — wbiegli na górę, niepewni, czy będą świadkami czegoś niezwykłego, czy jedynie kolejnej zagubionej walizki z poprzedniej epoki. Pan Janusz rozłożył pakunek z taką ostrożnością, jakby dotykał relikwii. Najpierw ukazała się zastawa stołowa — porcelana cienka jak papier ryżowy, z delikatnym złoceniem wzdłuż brzegów. Każdy talerz zdobiony był ręcznie malowanymi kwiatami — nie takimi z podręczników botanicznych, lecz tymi z dziecięcych wspomnień: róże, niezapominajki, maki. W filiżankach drżały jeszcze cienie dawnych rozmów, a spodeczki milczały jak dno studni, z której kiedyś czerpano śmiech. Potem pojawiły się świeczniki — mosiężne, z misternymi żłobieniami, na których czas osadził zielonkawą patynę. Ich kształt przypominał kolumny ruin, a wosk zastygły u podstawy mówił: tu kiedyś płonęło światło. Obok nich leżał wazon z opalizującego szkła, w barwach porannej mgły — szarość przechodząca w błękit, jakby uchwycono moment, w którym noc oddaje dzień w ręce światła. W jego wnętrzu spoczywał suchy, zbutwiały płatek róży. Może ślad po ostatnim bukiecie. Może dowód miłości, która nie zdążyła zwiędnąć. Najmniejsze, lecz najbardziej osobiste było pudełko — drewniane, z metalowym zamknięciem i wyblakłym napisem: „Dla Marii, na zawsze.” W środku — fotografie. Czarno-białe twarze, które kiedyś miały imiona. Kobieta z miękkim spojrzeniem i włosami upiętymi w koronę codzienności. Mężczyzna w mundurze, którego ręka spoczywała na ramieniu dziecka — może ich syna. Były tam też pocztówki — z Paryża, Lwowa, Wenecji. Pisane starannym pismem, słowa: „Tęsknię. Czekaj na mnie. Twój Janek.” Anna wzięła jedną z kartek i przeczytała półgłosem, z drżeniem: — „Miłość nie zna granic, ani czasu, Mario. Gdy zamkniesz oczy, będę obok.” Głos jej zadrżał, a w oczach zalśniła łza, nie wiadomo czy cudza, czy jej własna. Michał stał w milczeniu. Nagle poczuł, jakby dom przemówił — nie słowem, lecz obecnością. Jakby ich życie właśnie zostało splecione z losem tych, którzy byli tu wcześniej. Jakby każdy ich krok po tych deskach od teraz miał być uważniejszy, cichszy — w szacunku dla tych, którzy milczą. — Może nie jesteśmy tu przypadkiem — powiedział w końcu. — Może ten dom nas wybrał, bo wiedział, że go usłyszymy. Anna spojrzała na niego z czułością. Była w tym momencie jakaś dziwna, cicha intymność — nie między nimi, lecz pomiędzy nimi a przeszłością. Jakby czas przestał istnieć.
    • Hieronim Fangat
      Pustostan (ze zbioru - "Ości Współczesności")

      Przez Hieronim Fangat · Opublikowano

      @Rafael Marius   Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.
    • Waldemar_Talar_Talar
      To życiowa droga

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      poezja to nie tylko pisanie wierszy to życiowa droga która częstuje smutkiem radością i żalem  
    • Łukasz Jasiński
      erotyk

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Ojej...   Łukasz Jasiński 
    • Wędrowiec.1984
      Wysokie funkcjonowanie

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Prawidłowo, wreszcie.   Skąd masz takie informacje? No chyba, że chodzi o osoby bez diagnozy, nieświadome bycia w spektrum, to się zgadzam. W neurotypowym świecie trzeba jakoś się odnaleźć. Wiele osób w spektrum maskuje zachowania neurotypowe, co skutkuje prawie zawsze po prostu niesamowitym wyczerpaniem.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...