Pomóż mi...

[Michał Kurdyk]

Pomóż mi
Tonę w tych świecie niezrozumienia
Czy to ja jestem potworem?
Nie rozumiem czemu historia się powtarza?
Pełen łez smutku wysycham

Obawiam się dnia kolejnego
Usłyszawszy to co w mej głowie się teraz kryje
Zatracę mój nowo odbudowany świat,

Będąc głazem nie obchodziła mnie powtarzająca się historia
Coś w mym życiu musiało zostawić piętno,
Coś wyryło słowa odrazy wobec mnie.

Spoglądając na fotografie wspominam iskierkę w jej oku
Taka niewinna i piękna przecież jest,
Lecz co w jej głowie siedzi nie wie już nikt

Oblany potem wstaje kolejny raz
Błagam o zabicie tej materializacji
Błagam.. Pomóż mi...

[Anna_M.]

W oderwaniu od znaczenia na razie ( bo do znaczenia jeszcze wrócę) - Niesamowicie silne emocje koduje ten wiersz, odczułam je. Dużo daje ta prosta wydawaloby się fraza - "POMÓŻ MI". Przykro mi tylko, że owe znaczenia takie chmurne :(

[Michał Kurdyk]

Niestety chmurne me powody :(

[Anna_M.]

Człowiek często sam sobie stwarza potworność rzeczywistości. Tak bywa, bo ma naturę "chcącą". Ciągłe pragnienia. Jeśli się czegoś bardzo chce, to w końcu się to otrzyma. Tylko, czy powinno się samemu sobie ufać bezbrzeżnie? "Uważaj czego chcesz, bo możesz to dostać" - dokładnie tak to działa. A później się uszlachetniamy... - cierpiąc. :(
Ale to tylko chwila w stosunku do wieczności...