Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tuwim jest od zawsze w mojej czołówce ulubionych. Do tego obaj z centralnej my Polski :))

Masz rację pisząc, że całe życie jest umieraniem i rodzeniem się na nowo. Ten wierszyk to efekt przemyśleń, które pojawiały się we mnie za każdym razem kiedy traciłem na zawsze kogoś mi bardzo bliskiego, a świat dalej turlał się swoim torem, bez choćby minimalnej zmiany swojego oblicza. 

Opublikowano

Czaru, super, te podwójne bzy, cześć dzień i w ogóle:)

jakoś, w odniesieniu do komentarza, że pomimo braku reszta toczy się tak samo, wybrzmiało mi, choć to ciut z innej beczki, Miłoszowe 'innego końca świata nie będzie';) pozdro!

Opublikowano

@Czarek Płatak

Wylałeś lukier( w tym pozytywnym znaczeniu tego słowa) rozkosznych metafor pomiędzy piękne szczyty, żeby spuścić nam lawinę na głowę w puencie.

Czarek, tutaj właśnie zaczyna się życie w tym umieraniu. Umierać codziennie na różne sposoby, wydając takie owoce... Przydałoby się coś krytycznego dla równowagi emocjonalnej, ale to nie ze mną

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gość Radosław
Opublikowano

@Luule Uruchamiam się na ten tytuł Miłosza - jeden z moich ulubionych wierszy. Pozdrawiam. 

W pocztówce z miasta zdobionej subtelnie pojawia się koleś ze szlugiem. Jestem w jednym kontraście, a tu za rogiem czai się drugi,  wiadomo jaki. Dużo dynamiki , dużo zaskoczeń (również powyżej) Nic tylko być o Świcie i iść. podobny rytm , podobną dynamikę pamiętam z Twojej odsłony w utworze Kwiecień. Pozdrawiam. 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo lubię wiosenno-letnie świty. Było ich też nie mało. Tylko szlugów już szczęśliwie nie palę. Może dzięki temu uda sie pójść o kilka przecznic dalej. 

Rzeczywiście, coś jest z tym Kwietniem. 

Dzięki za wizytę i spacer ze mną po mieście o świcie. 

Z pozdrowieniem 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @beta_b  No można by inaczej przelać na papier co miałem w głowie, fakt. Dzięki za odwiedziny i podzielenie się opinią.
    • @Brevkbevt Mega !!
    • Dziewczyna domyśliła się, że ci ludzie przyszli tu po jakieś paczki. Wyjaśniała, że jest umówiona z pastorem i na pewno nie przyjechała po żadne dary. - Tak to każdy może kłamać, aby się tylko nachapać! - odezwał się ktoś z kolejki. Na szczęście, w tej samej chwili przed budynek, na szeroki ganek wyszła wysoka, szczupła kobieta, która donośnym głosem zawołała: - Czy pani Karolina Wróbel z Olsztyna już tu dojechała? Pastor prosi! Studentka odetchnęła z ulgą. Tym razem ludzie w milczeniu sami się rozstępowali.   - Kiedy będziecie rozdzielać dary? - kobietę z ganku zapytała jedna z oczekujących, krzykliwych dam. - Za pół godziny, cierpliwości. Różnych produktów jest tym razem bardzo dużo i nie możemy tak szybko ich rozpakować - odpowiedziała ta na ganku. Karolina usłyszała tym razem odgłosy zadowolenia dobiegające z tłumu. Gdy dotarła do wejścia, kobieta poprosiła ją do środka. - Jestem żoną pastora, Irena Kocka - przedstawiła się. - Edward wiedział, że ten tłumek nie będzie chciał tak łatwo panią wpuścić - dodając uśmiechała się przyjaźnie. - Proszę wejść do biblioteki, na stole są wyłożone materiały do pani pracy. Mąż jak znajdzie chwilę, to się osobiście przywita. Dziś mamy urwanie głowy. Rankiem przyjechała ciężarówka ze Szwajcarii. Tamta społeczność protestancka przysyła nam różności dla ludzi, ale dziś to był największy transport - wyjaśniła jeszcze sytuację. I wyszła pomagać innym przy rozdziale darów.
    • od teraz stań się człowiekiem bądź sobą w każdej chwlii czas płynie więc nie zwlekaj bo może nagle przyskrzynić   pozdrawiam
    • kiedy myślę o jesiennych liściach w ramiona pięknych elfów  za linią  starych drzew w resztkach słońca falujących na powierzchni jeziora dżdżysta czerwona mgła rozsiana wiatrem  na błękitnej poświacie   zwiastuje przymierze między człowiekiem a naturą    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...