Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Hyperreal

Sekret
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sekret

Sekret

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Rozpryskują się w engramy
kruczoszepty znużone iluzją
sennych korytarzy

Szyszynka zakochana w
w szalonych szynszylach
narkotyzuje się
dimetylotryptaminą
nieodwzajemniona

miłość mózgu do
fantastyczności

Magiczności nie ujmując kwantom
i porożom wschodnioazjatyckich jeleni,
mieni się Księżyc, a gwiazda Sotis
zapowiada

obfite wylewy abstrakcji do różanogardłej
sztucznej szczęki starych osłów, których
zdanie mnie nie interesuje,
acz fascynuje,
bo zbliżają się do śmierci
te dwa stare osły - wymyśleni przyjaciele

Wiele lat wewnątrz siebie już spędziłam
ściany mózgu śladami pamięci malując
Szarotępy tynk inteligencji sypie
mi się na głowę
Nie, to jeszcze nie koniec

Tyle światów pamiętam, że za niczym
już nie tęsknie, sentyment dziwną
pachnie barwą, gdy
przestało się być dzieckiem

...A ta żyrafa dalej sobie stoi i wciąż tam w tle płonie
Ktoś jej w końcu powie o tym słynnym przemijaniu?
- Nie, to jeszcze nie koniec


.........
Obraz nie był główną inspiracją, ale dodaję jako załącznik, bo jest śliczny :3

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Sekret (wyświetl historię edycji)
1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      Betlejem

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  poruszyłaś moją tragiczną strunę, tego doświadczyłam. I wtedy oprócz wszystkich uczuć jest też samotność. Nie wiem, może nie umieją pomóc, może boją się że zranią jeszcze bardziej ? Nie wiem. Dziękuję za piękno  
    • Berenika97
      Betlejem

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Zauważyłam, że ludzie mają tendencję do unikania rozmów czy odwiedzania ludzi chorych albo dotkniętych tragedią. Twierdzą, że nie wiedzą "co mówić" albo się boją. Mojej znajomej (z pracy - nie koleżance) zginęło dziecko w wypadku, zostało potrącone przez samochód i to na pasach. Gdy wróciła do pracy czuła się okropnie samotna. Zaczęłam z nią rozmawiać o różnościach, a ona do mnie "jak ja nienawidzę tego kierowcy i Boga".  To jak można "odtrącić" społecznie taką osobę? Nie chcieć pomóc?
    • Annna2
      Betlejem

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  dziękuję Berenika. Tak, tragedia- boli że tam na ziemiach gdzie urodził się Bóg dalej jest cierpienie.. I tu wkroczyła polityka- bo politycy utworzyli kraj na prastarych ziemiach.  Bo można też zacząć od wojny sześciodniowej. I tak w kółko, spokoju nie ma. A przecież Bóg wybrał człowieka, jesteśmy my jako ludzie- sakramentem, przez który Bóg udziela błogosławieństwa narodom i światu. I tu powinien być pokój. Ale go nie ma. W Bogu wielbię Jego słowo, w Bogu ufam, nie będę się lękał: cóż może mi uczynić człowiek? (Psalm 56)   To, że chciałaś, zastanawiałaś się jak pomóc- jest piękne. Dziękuję.
    • Alicja_Wysocka
      Zmęczony

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Dariusz Sokołowski Napisany 13-tką, ze średniówką Masz dużą świadomość literacką ale co z tego? -  za moment go zabierzesz z portalu?  
    • Berenika97
      Poranek, który Oskarża.

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Czuję ten "zapach skóry i spalonego tchu". Poranek jest oskarżycielem, "świadkiem zbrodni" - to jakby odwrócenie symbolu. Widzę piękne obrazy jak w każdym Twoim utworze - są niepokojące. Niesamowity obraz - Słońce jako świadek - "Rozrywa niebo pazurami światła, jakby chciało zajrzeć im pod ich powieki." – To genialne. To nie jest światło, które leczy, ale które przesłuchuje. Takich obrazów jest kilka. A zakończenie jest świetne - po tym ogniu, oskarżeniu, popiele i ranach, nie dajesz łatwego potępienia ani łatwego rozgrzeszenia. Sugestia, że miłość to nie "iskra", nie "ogień" (bo ten już przeminął i zostawił zgliszcza), ale właśnie ten trwały ślad. To definicja miłości jako czegoś, co zostaje po katastrofie, miłość-wytrwanie. Wiersz jest jednocześnie brutalny i czuły, pokazuje, że piękno i zniszczenie często pochodzą z tego samego źródła. "Smakuje" – solą, potem i popiołem. Świetny!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...