Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Róże Pasadeny

Tomasz Kucina
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz Kucina

Tomasz Kucina

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

graphics CC0

 

 

w Pasadenie parada róż

tam Gell-Mann wynalazł kwarki?

muzyka Kalifornii to fermion z ładunkiem kolorowym

w hotelu Green latynoski ustawiają się w oknach

gdy plastikowe smoki na ulicach

puszczają parę z nozdrzy – kowboje wywijają grubymi lassami

Kalifornia wita Nowy Rok!

 

orkiestry dęte. królowa róż o śniadej karnacji – na platformie

 

w sukni śnieżnobiałej pozdrawia swoje księżniczki

cheerleaderki w mini kieckach podrzucają do góry

biało-niebieskie flagi

w rytmicznym transie

prezentują błyszczące kostiumy wydatnym biustem

potrząsając na carpet-decor'owym dywanie

 

ulica nagle staje się różana i aromatyczna

 

choć życie w sfermentowanym promieniu słońca

osiada na szybach limuzyn i witryn

podświetlonych z zainstalowanych maxlight-spotów

 

orkiestra dęta przybrana w marokańskie oleandry

w białych beretach i czerwonych kubrakach

dmie uroczyście w posrebrzane waltornie

 

pasadeńskie Bush Gardens dziś nie w cienistym deszczu

 

droczy się – z różą wszechobecnych anomalii

gdzieś dalej peruwiańskie heliotropy – przybrane

w zorze fenickiej purpury – więdną z zazdrości

 

jak pompon mażoretki w gablotce

--

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
3
Mateusz

Mateusz

Opublikowano
Opublikowano

Nie ma żadnych powiązań między jednym kontem, a drugim. Prosiłbym o zgłaszanie komentarzy, które nie wnoszą nic do utworu - użytkownicy są upominani i otrzymują blokady (jak nasza główna bohaterka). Wątek został oczyszczony z komentarzy nienawiązujących do treści.

2
Pan Ropuch

Pan Ropuch

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@Tomasz Kucina Oj nie! przegapilem szansę na małą bitkę na portalu, a nie bez przyczyny mój śluz jest nieprzyjemny i jadowity tak, że nawet wąż po mnie połknięciu zwraca z poworotem nienaruszonego ;) Ciekawość

kazałaby zapytać, któż to znowu się tak wygłupił, ale na szczęście zdecydowanie większe jej pokłady dotyczą wiersza Tomka. Wiersz jak zwykle trzyma poziom w kategorii Crème de la crème.

 

Pan Ropuch

Edytowane przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)
1
Tomasz Kucina

Tomasz Kucina

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A już nie pamiętam ;P Nie chcę rozdmuchiwać tematu, kto co i o czym, pisał pod tym tekstem - już zapomniałem. Administrator zaprowadził ład i porządek w komentarzach, moich też, jestem z tego powodu zadowolony. I jest miło i wreszcie bez hejtu. Dzięki za dobre słowo, ale nie chwal mnie, wstydliwy jestem, hejt mnie drażni, lecz to: "crème de la crème" to strzał w stopę ;D (powiedzmy dla popytu na kolejne moje teksty). Pozdrawiam Panie Ropuchu, Przemku.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • UtratabezStraty
      Dwa światy. cz.3 Konferencja

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...