odium...

[Marlett]

samotny chory człowiek

choć wkoło gwar zabawa

wtapia się w kąt ściany

zacnemu podejść nie wypada

 

gorąca dusza odchodzi

zimne ciało cicho opada

jakiś dziwny  przechodzień

odnajduje w nim brata

 

tłum gapiów się zbiera;

pewnie czekał na miłosierdzie

codziennie tędy przechodzę

nigdy nie widziałem człowieka

Edytowane 27 Kwietnia 2020 przez Marlett (wyświetl historię edycji)

[fregamo]

@Marlett

Archiwum burzowego światła... czyżby...

co do wiersza... niestety prawdziwy

Pozdrawiam

 

[Tomasz Kucina]

Problem przemijania bliskiej osoby  oraz proces przebiegu ma mrożący w żyłach charakter. Cywilizacja jakby od tematu ucieka - oddala się, ale o tylko gra pozorów, w środku, w wewnątrz żywi przeżywają katusze, i pozostawia to często długotrwałe ślady. Czym my jesteśmy? Puchem marnym. Trzymaj się, pozdrawiam.  

[MIROSŁAW C.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Robi wrażenie... 

Pozdrawiam. 

[Gość Franek K]

Wydaje mi się, że tutaj bardziej pasuje forma "wkoło" niż "w koło".

 

Pozdrawiam. FK.

[Marlett]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Słuszna uwaga :)

Dziękuję :) .. również za serce :)

@MIROSŁAW C.

Dziękuję za słówko i serce :)

PozdrawiaM.

 

@Tomasz Kucina

Dziękuję za komentarz i serducho:)

PozdrawiaM.

 

@fregamo

Dziękuję za czytanie i serce :)

PozdrawiaM.

 

@beta_b Dziękuję za serce :)

 

@Marcin Krzysica Dziękuję I pozdrawiaM. :)

Edytowane 27 Kwietnia 2020 przez Marlett (wyświetl historię edycji)

[Marlett]

@Jacek_K

Dziękuję za komentarz :)

PozdrawiaM.

[Gość]

Bezdomność.

Na szczęście ich los nie jest obojetny niektórym z nas.

Oby więcej 'dziwnych' ludzi...

 

Bardzo dobry tekst. Aktualny. Daje do myślenia.

Pozdrawiam :-)

[Marlett]

@Morf

Dziękuję za komentarz i miłe słowo.

PozdrawiaM.