Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Ars poetica (bonus)


Tomasz Kucina

Rekomendowane odpowiedzi

@Tomasz Kucina Czuć moc zabawy, tętniącej z każdego wersu. Zdecydowanie tej poezji ars poetica przypisane są cechy kobiece, czyż nie?! Jak zawsze jestem pod głębokim wrażeniem swobody i kunsztu w posługiwaniu się wielosłowiem. Cmokam pod nosem i strzelam naprzemiennie z wąsów. Tutaj musi mi Pan wybaczyć za to wtrącenie, ale ten typ już tak ma.

Oby tylko nie dorwała się do tego wiersza jakaś zacietrzewiona feministka, bądź "feminin" bo wtedy może i Panu, w co ja osobiście nie wierzę, nie starczyć środków i pomysłów by tą swoją poetyczność obronić (taka moja lekko żartobliwa dygresja, lekko gdyż wiem, jak jakakolwiek - fanatyczność, potrafi zawęzić do minimum pole do jakiekolwiek innej wykładni i argumentacji) 

Tymczasem miłego dnia życzę! A.G.

 

Edytowane przez Aleksander Głowacki (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Powyższa sekwencja bardzo słuszna, i można byłoby przyjąć tą piękną zasadę  chęci zobaczenia Boga w każdej koneksji i magistrali wszechświata, nawet  i w krupnioku - za własną. Tyle tylko, że dalsza część której pan tu "nie był docytował"- wchodzi zbyt oficjalnie w semantykę polityczną (moim skromnym zdaniem oczywiście). Chyba że "rządy chaosu" (o których tam dalej mowa) uczynimy naszą osobistą troską o nieśmiertelność Duszy, i Miłosierdzie.. Dlatego nie odniosę się merytorycznie do pańskiego komentarza z trzech powodów:

 

1. Nie warto wchodzić w tematy okołopolityczne w komentarzach na portalach poetyckich. 

2. Nie kontestuję obecnej rzeczywistości politycznej - z zasady - bo nie widzę szczególnych powodów ku temu.

3. Całość z zacytowanego przez pana fragmentu może nie mieć w ogóle nic wspólnego z polityką - więc nie ma powodu kierunkować obcych tekstów pod własną "modłę". 

 

Dziękuję z komentarz, pozdrawiam.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję panie Aleksandrze. Chylę czoła. Pańskiego szacownego Prusowskiego wąsa uszanuję, bo zacny to atrybut i godny wizerunkowo, nie mniej dostojny niż wąs Salwadora Dali, albo łasiczki z obrazu od Da Vinci. 

Co do feminizmu. Szanowny Panie Kolego, ja FEMINIZM ten historyczny prawdziwy i kulturowy - uznaję. Wyraża bowiem prawdę o człowieku, a z  definicji dąży do równouprawnienia płci (DWÓCH - żeby nie było wątpliwości), dowodzi feminizm empirycznie, że czasem kobiety w historii  były traktowanie nieuczciwie - to są fakty. Choć ma feminizm konotacje socjalistyczne (do których mi autentycznie dalej) bo lewicowość Charlesa Fouriera nie była udawana - to jednak doceniam FEMINIZM.  Uznaję np. sufrażystki amerykańskie i angielskie, ich walkę o prawa kobiet. Zwłaszcza o prawa wyborcze. Mamy też piękną historię emancypacji kobiet dwudziestolecia i trzydziestolecia w Polsce -  fascynujące czasy (te stroje, tańce, sposób bycia pań) i nawet  pomimo tego że polityczny rys dwudziestolecia kierunkował bardziej w prawo. W historii Polski nie widzę szczególnych powodów do niepokoju. Kobiety zawsze otaczane były szacunkiem, a pełne prawa wyborcze uzyskały bardzo wcześnie, bo w końcu roku 1918. Nie oznacza to jednak, że cały współczesny feminizm jest bez skazy. Jako Katolik nie popieram np. aborcji i manipulacji w inżynierii płciami, głównie polityki gender. Ale mam prawo do poglądów, w końcu ludzie powinni się pięknie różnić. Ogólnie wiele postulatów współczesnych feministów ma uzasadnienie. Więc chyba nie ma nawet mowy o tym, by akurat ze mną ludzie o takich poglądach mieliby mieć problem? To byłoby mega komiczne i absurdalne ;)) Poza tym, ja znam feministki o rysie konserwatywnym, które głosują na centroprawicę, ale o polityce nie będziemy tu dyskutować panie Aleksandrze, to drugi raz kierunkuje pan dyskusję w tę stronę. Ja o polityce naprawdę mało wiem.  Nie warto. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W zasadzie w wielu momentach twojego uzasadnionego wywodu mógłbym się podpisać obiema rękami. Może, tylko nie przyjąłbym tych argumentów związanych z KK, bo nie wydaje mnie się, że współczesne traktowanie kobiet przez Kościół Katolicki ma aż taki drastyczny charakter jak zasugerowałaś. Nie chcę bronić duchowieństwa, bo nie mam z tymże nic wspólnego oprócz uczestnictwa i to nieregularnego w obrzędach kościelnych, ale uwierz mi - w moim otoczeniu nie spotykam się (i nigdy nie miało to miejsca) z żadnym poniżającym stosunkiem do kobiet ze strony instytucji kościelnych. Po prostu tego nie doświadczyłem w praktyce. Napiszę więcej, większość katoliczek które znam to istoty subtelne i wielce świadome swojej wiary, żyjące w poczuciu godności i woli w uczestnictwie i życiu wzorowego Katolika. O różnym traktowaniu kobiet i mężczyzn w konfesjonale – nigdy nie słyszałem. Wiem tylko, że dostaje przeważnie dłuższe pokuty od kobiet w rodzinie. Zapewne to wynik stylu i trybu mojego życia. Gdzie tam ja, statystyczny samiec, widzisz, siedzę na necie albo filmy oglądam, ewentualnie słucham muzy „w czasie zarazy”. Statystycznie ujmując - w kościele na mszach większość stanowią kobiety, nie chodziłyby do Kościoła gdyby czuły kompleksy?, rola kobiety w Chrześcijaństwie jest szczególna, kobieta otoczona jest powszechnym szacunkiem, chociażby ze względu na Kult Maryi Niepokalanej. Nawet modlimy się do Maryi ze szczególnym podkreśleniem Jej kobiecej roli w życiu cywilizacji. Tego nie ma w innych religiach. To prawda, że katolicyzm, a szerzej chrześcijaństwo - dla kobiety wyznacza role nieco matriarchalną, no ale skoro wierzymy w Maryjną wole posługi dla Boga to musimy naturalnie taki styl życia uszanować. Większość katoliczek, a prawie wszystkie te świadome wybierają taki model społeczny i chcą tak żyć. Można postawić taką tezę, że życie Maryi wpisało się również w definicję FEMINIZMU, bo co prawda została poproszona o spełnienie woli Boga ale decyzję pojęła przecież sama? To była prośba Anioła a nie nakaz, a Maryja odpowiedziała świadomie - "tak chcę, niech stanie się wola Pana” - czyli Boga naszego. W dzisiejszych czasach kobiety podejmują podobne decyzje w życiu, podpisując umowy o pracę, realizując się w karierze zawodowej, są też takie które pragną spełnić się w roli kobiety-matki, mamy im tego zabronić? To dopiero byłoby wykroczenie przeciw zasadom FEMINIZMU.


 

OMG, co ja z wami mam LOL. Czasem (nie często – sporadycznie) zdarzy mi się, położyć tu tekst nieco poważniejszy, ale w praktyce to ja jestem nic nie wart, więc trudno mi tutaj w dyskusji wychodzić z pozycji wzorowego Katolika, i faktycznie czuję dyskomfort, bo moralizowanie wymaga przede wszystkim nieskazitelnego wizerunku. U mnie tego brak! Ale, tak jak broniłem w poprzednim komentarzu zasad feminizmu mam obowiązek wypowiedzenia się w kwestii Kościoła Katolickiego, chociaż nie chciałbym o tym pisać, NIESTETY PO RAZ KOLEJNY – DYSKUSJE pod moimi tekstami - KIERUJECIE ZAWSZE KU KRYTYCE KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO, nie wiem, nie rozumiem dlaczego tak się dzieje, że nawet taki wiersz jak ten powyższy ( notabene) nie mający nic wspólnego w KK, i  rzec by można w charakterze słowopiewnym, z cechą wyuzdania abstrakcyjnego - jest w komentarzach kierunkowany w identyfikator katolicki? Dziwne. Dlatego, że mam ciut bardziej konserwatywne zasady w życiu  muszę być ciągle „wystygmatyzowany” przez was?


 

Co do sprawy FEMINIZMU wypowiedziałem się precyzyjnie, uznaję feminizm za ruch pożyteczny. Jako katolik nie mogę przyjąć argumentu aborcji, natomiast szanuję poglądy i decyzje kobiet, rozumiem ich potrzebę decydowania o sobie, o własnym ciele, no ale jako katolik muszę reprezentować cywilizację życia i chcę to realizować. Natomiast odrzucam całą inżynierię genetyczną nad płciami, bo podobna mi jest - do eugeniki tej Galtonowskiej, i nie tylko. Ale to tylko zdanie jednej ludzkiej z ośmiu miliardów - pup, (osobisty pogląd – a nie nakazy moralne czy sugestie), ideologia gender – NIE! - jest sprzeczna z Bożym dziełem Stworzenia. Zresztą 50 płci to absurd totalny nawet z racjonalnego punktu widzenia.

Kobiety przez wieki nie miały równych praw, były poniżane, prawdą jest też twoje przeświadczenie Agnieszko, że rola mężczyzny statystycznie była zbyt dominującą. W sensie narzucania pewnych standardów życia. Ubolewam. Wykształcenie kobiet przynajmniej w Polsce moim zdaniem ma charakter odpowiedni, nie widzę tu żadnych uchybień, tym bardziej, że sama sugerujesz, że kobiety są bardziej wykształcone. Zarobki - zgadzam się, tutaj powinno być sprawiedliwiej. Uzaję też parytety, powinny obowiązywać. Chyba tyle.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tomasz Kucina

Poezja

zatopię się w tych słowach
niczym w ziarnach piasku
wysysając ze szpiku
życiodajny jad

co innych może
na ziemię sprowadzać
pokarm i napój
na pustyni znaków

gdzie każdy skrawek kształtu
ma swe miejsce
oblicze
tam  ja

szukam jądra
jednostki masy
oparcia ciała
w tym morzu znaczeń

byle tylko po oczach
nie rozmazać wiatru
mimo że łzy
apetyt wzniecają

pragnieniem wolności
gdy kryje się w smaku
skosztuj przechodniu
daj kolejny fant

i niech fałsz nie przeczy
nie gdera ptak
pakt podpisany
w wersach świat

3127

 

napisałem t w 2007r... z Twoim się nie równa ale masz...xd

pozdrawiam Tomaszu

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Tomasz Kucina  Nie, Tomku, akurat ja Ciebie nie "stygmatyzuję" za konserwatyzm, czy to, że jesteś katolikiem i przyznajesz się do tego, bronisz swojej wiary. Mogę Ciebie jedynie za to podziwiać. Wprawdzie ja sama odeszłam trochę od Kościoła, ale dekalog jest dla mnie bardzo ważny i prawdę mówiąc też jestem konserwatystką :) I mam dokładnie takie samo zdanie o aborcji jak Ty, podobnie z ideologią gender. Nie podobają mi się też często słowa agresywnych feministek, ta cała reklama homoseksualizmu, czy innych 50 płci, jak również propozycje wczesnej "seksualizacji" dzieci ( małych ) w szkołach. 

I nie dziw się, że niektórzy piszą takie komentarze jak ja - fajnie się z Tobą dyskutuje... ;))) 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Śliczny wiersz! 

 

byle tylko po oczach
nie rozmazać wiatru

 

to jest szczególna metafora, bardzo trafia w moją percepcję. Super. 

Jeżeli taki jest kościec FEMINIZMU, jak teraz piszesz, to ja jestem od dzisiaj też FEMINISTĄ. Bo równouprawnienie Kobiet powinno być priorytetem. Broniąc swojej płci tylko dowodzisz o własnej wartości. I zyskujesz w oczach każdej Pani ale i każdego Pana. Mega!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Słowa w mojej odpowiedzi odnoszą się do konkretnych przemyśleń --> @CafeLatte i zwerbalizowanych w jej komentarzu do mnie, odniosłem się merytorycznie do kwestii zarówno feminizmu jak i roli Kościoła katolickiego w życiu katolików. Nie było krytyki ani jednej ani drugiej orientacji z mojej strony - raczej obrona obu  i ich przydatność społeczna.?

 

Tradycyjnie, poszedłeś w uproszczenie - zwaliłeś wszystko na katolików, tak najłatwiej. Wplotłeś nawet liberałów do komentarza, o których w ogóle  nie było mowy. I ustawiłeś w roli antyaborcyjnej a przykładowego i wyimaginowanego  katolika ustawiłeś w pozycji "skrobacza żony", gratuluję pomysłu. Tak jak wyżej ci napisałem, życie to życie - różne pisze scenariusze - a ludzie wszędzie są źli i dobrzy. Odnosiłem się do komentarza Agnieszki - mega merytorycznie (inaczej nie umiem. LOL )

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Do tęczy nie mam nic, bo jest symbolem łączności Boga z człowiekiem - i to biblijnym, na pewno na końcu tej tęczy nie ma garnka wypełnionego złotem, tylko jakiś wyższy wymiar. I tego istotnie się trzymajmy - a nie garnków z kosztownościami. W wiarę, ideologie i światopoglądy, preferencje polityczne, komentujących nie wnikam, napisałem raptem wiersz o symbolicznym obliczu oddziaływań lirycznych, a znalazłem się i w polityce, w feminizmie i w Kościele katolickim ale że w garnku ze złotem pod tęczą nie przypuszczałem - na serio - i NIE PLANOWAŁEM.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jak się nazywasz? Alkione, prawda? Bo tak właśnie się nazywasz? Nikt nie znał twojego imienia aż do teraz. Opada w chmurze gryzącego kurzu zasłona tajemnicy. Po miliardach lat. Po całych eonach dekad niczym wieczność. Mimo że w przestrzeni jeszcze do końca niewyśnionej… Zatem, powiedz mi, bo tamto nie uzyskało żadnego poklasku, podoba ci się czy nie? Mów szczerze. Masz, naleję ci czegoś mocniejszego. Może rozwiąże ci się język i popłyniesz wartkim potokiem słów. Tylko przesuń się trochę w bok, bo nie widzę księżyca w pełni. Widzę jedynie twoją twarz usianą księżycowymi kraterami. Albo może to ty nim jesteś? Jesteś nim, prawda? To ty jesteś tym księżycem, który wkrada się chytrze srebrną smugą blasku? A zatem mówię do księżyca, nadając mu nawet imię. A zatem…   Tu przerywam na chwilę pisanie, albowiem słyszę jakieś stukania i szurania krzeseł dobiegające z książkowych półek regału. To bohaterowie powieści próbuję wydostać się na zewnątrz. Kołaczą się i wyją jak te psy uwięzione w klatkach. Książka spada na podłogę. Jedna. Druga. Trzecia… Spadają, furkocząc w locie skrzydłami rozbieganych nerwowo stronic. Wzniecają pył zakrzepły przez lata… I znowu cisza…  Cisza, aż w uszach dzwoni. A więc to był jedynie krótki zryw rzeczywistości. Chwilowy błysk pamięci. Tylko takiej enigmatycznej. Zatajonej.   Zatem wchodzę po półkach jak po drabinie. Wspinam się, poruszając wieloma odnóżami, aby dosięgnąć czułkami drgających gwiazd. I kiedy tak osiągam powoli szczyt słyszę jakieś polemiki dobiegające z ciemności. Ktoś się z kimś sprzecza. Spoufala. Kłóci… Muskają mnie słowa, jakby zimne usta całowały skronie. Zamknięte powieki… Okrywam się koszulą z wilgoci i pleśni. Upodobniony na kształt ekscentrycznej ćmy, która wciska się na powrót do kokonu  poczwarki. Zapadam w letarg…   Kiedy się budzę, w dole słychać trzaskanie podłogowych klepek od czyichś kroków. Ktoś bez wątpienia chodzi w tę i z powrotem. Jakby w zadumie. Ale będąc na górze jestem bezpieczny. Nie dosięgną mnie niczyje myśli. Chyba, że jakiś olbrzym o wzroście strzelistej topoli i wiotkich ramionach. Kołyszą się. Kołyszą się za oknami drzewa. Tak blisko i tak strasznie daleko. Na wyciągnięcie ręki. Kołyszą się całe szpalery, te prawdziwie i te urojone… Światła ulicznych latarni żółkną jeszcze bardziej jak woskowe ciało nieboszczyka szykującego się do kolejnej próby wniebowzięcia. A więc jestem w górze. A więc się przepoczwarzam. Albo raczej dopoczwarzam. Wracam do początku. Do nadmiaru niewiadomego piękna. Księżyc przesuwa się. Coraz bardziej odchyla… Odchyla… Odchyla… Coraz bardziej odchyla… Aż trzeszczą wszystkie kości i stawy. Albo ta twarz czyjaś. Nieustalona w rysach.. Absolutnie obca. Niczyja… Oświetla wszystko wartkim potokiem blasku. Posrebrza nawałą pikseli mżące krawędzie przedmiotów… Po lewej stronie rozgrzebane łóżko. Odsunięte na środek krzesło… Po prawej… Na stoliku zwietrzały skrawek papieru. Wazon pęknięty na wpół. I rozsypane wokół okruchy czerstwego chleba…    A więc ktoś tu był. Kto taki? Ktoś coś zaczął, ale nie skończył. Rozsypał się w proch. Zwietrzał jak ta karetka papieru z okruchami nic nieznaczących słow. I widzę siebie. Koło stołu. Siedzę pod ścianą z kolanami pod brodą. Ale nie poznaję do końca, albowiem kościste truchło zatarł w połowie czas. Pod płachtą pajęczyn. Wrośnięte korzeniami w ziemię. Połączone ze ścianą. Z żeliwnymi rurami rozgałęzionymi pod stropem, jakby pępowinami z krwiobiegiem matczynego ciała. Wszystko znieruchomiałe i martwe od wieków. Od całych tysiącleci… W absolutnej ciszy gwiazd. W głębokim oddechu nieskończonej nocy…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-13)      
    • @beta_b Bo na tych złożach, zorza dodana Po na powrozach, tak wyczekana   Bardzo dobry wiersz Zostaje w głowie   Pozdrawiam miło, M.
    • @Andrzej P. Zajączkowski Kolejne strofy, na przecinek Kolejne chwile, łap oberżynę   Bardzo wartościowy wiersz   Pozdrawiam miło, M.
    • @Jacek_Suchowicz I te marzenia, tak doniesione I te pragnienia, będą skończone   Fajnie. Miękko. Z polotem   Pozdrawiam miło, M.
    • @liwia Na sadzenie, po co spory Rozsadzenie, to opory   Ciekawie napisane Podoba mi się :)   Pozdrawiam miło, M.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...