Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wieczorny spacer po linie

okulila
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

okulila

okulila

Opublikowano
Opublikowano
A gdyby tak od teraz nam się plotło, 
zaplatało poza nami zwartym ściegiem. 
Gdyby myśl przyciągała ciała i obiekty,
czasoprzestrzeń zaczęła sprzyjać. 
 
 
Ach, gdyby tak zwyczajnie nam się trafiło, 
jak się trafia widok sarny z okna samochodu,
spadająca gwiazda, pięćdziesiąt złotych 
w ulubionym płaszczu z zeszłej zimy. 
 
Och, żeby tak bez tej całej  melodramy, 
wiecznych spowiedzi i na litość boską
bez cienia wątpliwości i już nie po omacku. 
Może trochę lepko, bliżej, bliżej, znów dalej. 
 
 
Może gwałtownie, bo tak się nam zdarzyło. 
Jak nie ma odwrotu od lipcowej ulewy, 
od fali co wzbiera, żeby zaraz rozbić się 
o kolejną falę w swym ikarowym locie. 
 
W sukience, bez sukienki, w zębach, 
w drżących dłoniach i w dotyku niepewnym, 
co nie może wprost uwierzyć, że trzyma 
na moment na uwięzi i pocałunkiem spływa. 
 
 
W splocie bioder niespokojne kołysanie, 
Mrużąc kocie oczy idziemy  po linie, 
Nie spoglądając w dół całuję Twoje imię, 
Wytęsknione jutro głaszcze nas o poranku. 
 
 
5
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • iwonaroma
      Jestem skromny jak cholera

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      ;)  
    • andrew
      Sen o życiu

      Przez andrew · Opublikowano

      to nie sen  świat rozpada się na kawałki  fruwające ręce nogi  kawałki dzieci  szarpane przez  zgłodniałe psy  choroby zjadają żywcem  z dziurawych ścian  spoglądają smutne oczy  nie przerażają nikogo wywołują uśmiech  takie obrazki są  codziennością  konsumujemy je tlumnie w TV po kolacji na deser    to zabawy w wojnę  panów polityków  w białych koszulach  nie tylko na Ukrainie i Libanie    a my  my... nas jakby nie było  namaszczamy ich    12.2024  andrew
    • Xbovski
      Płacząca ta wierzba

      Przez Xbovski · Opublikowano

      A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • aff
      Walka

      Przez aff · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • m13m1
      Jestem skromny jak cholera

      Przez m13m1 · Opublikowano

      Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...