Atlas i Leda

[Lidia Maria Concertina]

Uderzam pięścią we wszechświat - rozpada się na dwie połowy
Kłania się grzecznie: 'Dzień dobry!'
A dzień to ... stary, czy raczej nowy?
Pytam, gdyż jest bezwzględną - kolizja ludzkich planet: codzienna, cicha, z pretensją, lub ta, co ''wie wręcz doskonale'' ...

Pod wieczór zapalam świece, samotnej kolacji podboje: łupina włoskiego orzecha ... odłamek Arktyki na stole
Na głowie - woreczek z prosem - to dobre na wady postawy.
Mój niemoralny kręgosłup prostuje się ... trochę niemrawo
Właściwie ... mogę za darmo ... w skupieniu kupczyć swym ciałem, mimo, że blade, masywne - zupełnie niedoskonałe – potrafi czynić cuda
I ars armandi uwielbia tak samo, jak ars christiana - wieczorem klęka do modłów, a uda odsłania z rana

Cóż! W zbroi uduchowienia - składamy wszechświat z powrotem: w jedną niespójną całość, po Ziemię - wrócimy potem.

[Gość]

@Wilhelmina Józefa bardzo mi się podoba Twój wiersz. Sam początek z tym wszechświatem rozpadającym się na dwie połowy, jest niezwykle ciekawy.

Nie jestem znawcą wierszy, ale kocham takie obrazowanie, trochę zaklęte. Thx 

[Czarek Płatak]

Świetny! Trochę dziwnie zwersyfikowany, ale czyta się dobrze.

Pozdrawiam!