Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Każdego dnia machamy na powitanie 

Przyklejamy na twarze fałszywe uśmiechy 

Rękawy bluz naciągamy na dłonie 

I mocno zaciskamy paznokcie obgryzione 

 

Idziemy chwiejnie długimi korytarzami

Krzywiąc się z bólu tylko wewnętrznie 

Nikt nie może zobaczyć naszej słabości 

Zakładamy więc maski obojętności 

 

I gdy wreszcie docieramy do celu

Krwawiącymi palcami szafkę otwieramy 

Znikamy w jej cieniu, szybko się chowamy

Bo zbyt dużo problemów przed światem ukrywamy

 

Opublikowano

Hmmm, pomijając rymy częstochowskie i dość wyświechtaną tematykę jest całkiem nieźle. NIe zrozum mnie źle - większość tak właśnie zaczynała (PRZYNAJMNIEJ JA!).

 

Ode mnie serducho, bo dostrzegam u Ciebie sporą poprawę w porównaniu z poprzednimi :)

 

Oby tak dalej!

 

Powodzenia :)!!!

Opublikowano

Może na razie próbuj pisać bez rymów? Patrz też czy nie przegadujesz np. tytuł - wystarczą same "maski" 

 

"Rękawy bluz naciągamy na dłonie 

I mocno zaciskamy paznokcie obgryzione" 

 

Dobrze jak w tekście nie ma niepotrzebnych inwersji, poprawniej byłoby" i mocno zaciskany obgryzione paznokcie"  

 

Młodą ma rację, każdy z nas tak zaczynal i nie jest to absolutnie powód do wstydu. Pisz, pracuj nad tekstem, a czasem przyjdą efekty. Pzdr. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
    • Łukasz Jasiński 
    • ślicznie   gdy wersom sensy gdzieś odlatują myśli pochłania senna niemoc milknie sumienie nic nie sumując Morfeusz dzierży granat cieni   ... :))) narozrabiałaś - zainspirowałaś
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...