Słoń w składzie porcelany

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Ty, grzmiące nożyce, ostrożnie stąpasz 

między słonie, ich niewidoczne nici

wzajemnych związków, słoniowej tradycji.

Na palcach kroczysz i lekko potrącasz

 

suche źdźbła, jak klawisze fortepianu,

lecz dźwięku nie budzisz. A gdzieś daleko

pianista zęby odsłoni w uśmiechu

i zagra, ukłoni w burzy oklasków.

[Koziorowska]

Wiersz posiadający ciało. Trudny w odbiorze, ale takie lubię. Kawał dobrego poetyckiego mięsa. ;) Pozdrawiam!

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Koziorowska Dziękuję, pozdrawiam :)

[Młoda]

Myślę że nie jestem w stanie zrozumieć całego przekazu tego wiersza, ale mimo to... Pociąga mnie sobą. Ciekawi i coś porusza. Jest taki... Wymagający, tajemniczy i dobry. 

 

Pozdrawiam! I rozmyślam nad nim dalej! 

[_M_arianna_]

Masa ciała - prawię - potupajka tuż ;) 

Edytowane 3 Grudnia 2019 przez ~Mari_nna~ (wyświetl historię edycji)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Dziękuję wszystkim. Pozdrawiam.

[Nata_Kruk]

Tytuł, niemal dla.. 'zmyłki'. Wiersz, bardzo mi....

Pozdrawiam.

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Nata_Kruk DZięki.