Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Coś zgubiłam

Małgorzata
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Małgorzata

Małgorzata

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

W odległej krainie

pośrodku swojego umysłu

ukopałam kiedyś grób

pod którym znalazłeś się ty

 

Wtedy każdy kamień

wyciągałam z samej siebie

z bólem naruszając 

swoją wewnętrzną strukturę

 

Dzisiaj odnalazłam to miejsce

Wygląda jakby namalowane 

na kartce papieru

 

Opatulona ciszą

Czuję się jak w pustym sarkofagu

Zupełnie wolna od zmysłów

Sprawdziłam siebie

żadna część mnie nie jest naruszona

Dobija mnie jedynie 

ten nieodwracalny hałas pustki

 

Bo pośród słów i zamazanych obrazów

W swojej istocie nie umiałam chyba

zapisać istoty rzeczy

 

Chciałabym jeszcze raz móc poczuć stratę

Edytowane przez Małgorzata (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wczoraj tylko raz przeczytałam, dzisiaj patrzę nieco innym okiem.... (plus dłuuugi tel.)
Każdy wers nowej zwrotki zapisałaś wielką literą, to nie zabronione, ale podobno lepiej z małej...
Wyrazów w 'ukośnikach', pozbyłabym się, dla 'wygładzenia' i... raczej mało dają treści.
Pisałam, że wrócę, więc jestem.. podam, jakbym to czytała, może zachowałam Twój koncept.
Co ważne,  ktoś inny może to widzieć inaczej.. a może nic nie widzi... nie wiem.
Miło będziesz, jeśli odpowiesz... ludzie wrzucają wiersze, czytelnik coś napisze, a potem.. cisza.
Czuję się wtedy bardzo niezręcznie.
Nie zrażaj się moimi cięciami, czujesz potrzebę przelania myśli na papier, rób to. Czytaj też innych. 
Pozdrawiam. 

 

w krainie własnego umysłu
wykopałam kiedyś grób 
w którym ty się znalazłeś 

 

wtedy każdy kamień 
wyciągałam z samej siebie 
a ból naruszał wewnętrzną strukturę

 

dzisiaj odnalazłam to miejsce
na kartce papieru
ciszą opatulona czuję się 
jak w pustym sarkofagu

 

zupełnie wolna od myśli
sprawdzam
żadna część nie jest naruszona
jedynie pustka dobija 

 

pośród słów i zamazanych obrazów
chciałabym jeszcze raz
poczuć stratę 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Nadzieja i prawda

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      ktoś zapukał do drzwi otworzyłem - patrzę a tu nadzieja i prawda się uśmiechają   mówiąc nie dziw się przecież wiemy że lubisz o nas rozmawiać jesteś nam na tak   inaczej byśmy nie zapukali nie mając pewności że ty to właśnie ty ktoś nam przyjazny   zaprosiłem je myśląc sobie warto z nimi porozmawiać przecież są mi bliskie   zaczęły rozmawiać o życiu że nie każdy w nie  wieży że są tacy co są im na nie   ja uśmiechając się rzekłem dla mnie nadzieja i prawda to spełnienie siebie bez was smutny byłby świat      
    • MIROSŁAW C.
      Radharani

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @Klaudia Gasztold To ja tylko dwa słowa - Hare Kryszna . 
    • Konrad Koper
      Takie wcale niemałe ale.

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Marek.zak1 Niestety prawdziwy !! 
    • MIROSŁAW C.
      loty

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      @andreas Alegoria - gołębie loty. Dziś po niektórych znajomych zostało tylko wspomnie, szare lotki...  Dziękuję za komentarz. 
    • Wędrowiec.1984
      Meltdown

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Czytając, nie zdziwiłem się. Mnóstwo czasu spędza się dzisiaj, używając urządzeń elektronicznych w celach komunikacyjnych. Wiem, że np. osobom w spektrum autyzmu, czy introwertykom, takowe rzeczy pomagają, ale patrząc na całość populacji, zapewne zmniejszają ilość interakcji międzyludzkich, potrzebnych do socjalizacji.   No tak, jeśli ktoś całe lata rozmawiał za pomocą telefonu, to zapewne posiada bardzo dobrze wykształconą umiejętność rozpoznawania emocji, przesyłanych przez to medium. Powiem tak, jeśli o telefon chodzi, nie muszę jakoś specjalnie odczytywać emocji drugiej osoby. Jeśli kogoś znam, to znam również jego zachowania i wiem, jak z nim rozmawiać przez telefon, choć i to bywa stresujące, nie powiem, że nie. Dla mnie najważniejsza jest informacja, którą częstokroć muszę od rozmówcy wyłuskiwać, jeśli mam do czynienia z osobą, której zachowań nie znam.  Odzyskaj mi proszę folder z pulpitu, który skasowałam. Proszę, szybko, tyle pracy poszło na marne. Dobrze, otworzę zaraz kosz systemowy i poszukam. No i szukam pośród usuniętych folderów... Nie ma niestety, nie da się tego już odzyskać. Jest! Widzę jest! Zobacz tutaj! To mi odzyskaj, popatrz. No tak, ale to jest plik, a nie folder. Mam szukać przecież czegoś zupełnie innego.   I tak pośród emocji trzeba wyłuskiwać informacje. Trochę to męczące, bo nagle trzeba zrobić reset wszystkich swoich myśli, krążących wokół danego tematu. ;)   Co do konotacji... Oczywiście, bez tego, wielu rzeczy na temat rozmów towarzyskim można nie złapać. Zgadzam się.   Rozumiem. Jeśli chodzi o jako taki kontakt koleżeński z płcią piękną, było całkiem fajnie. Gorzej było z kontaktem uczuciowym, do którego lgnąłem bardzo, kiedy zacząłem dojrzewać. Historii było co niemiara, ale można streścić je w taki oto sposób: "rozpisywałem" wszystko w umyśle na logikę. Zastosowywałem ową logikę w stosunku do dziewczyny, po czym dziwiłem się, dlaczego ona nie działa. :) Dzisiaj się z tego śmieję, ale wtedy byłem naprawdę przejęty.   To jest straszne, ale zarazem naprawdę bardzo ciekawe. Prawie wszyscy moi koledzy i koleżanki są osobami neurotypowymi. Wielokroć, po usłyszanej rozmowie, prowadzonej przez nich, pytam któregoś, albo którąś: Słuchaj, nawet nie wiedziałem, że tak można w takiej, a takiej sytuacji powiedzieć. :)   Nie, dlaczego? Przecież w jakiś sposób firma musi zweryfikować kandydata. Rozumiem to doskonale, a że czasami potrzeba więcej etapów, nic w tym złego, pod warunkiem, że owe etapy są po coś, a nie tylko dla zapewnienia rozrywki działowi HR.   Rozumiem doskonale introwertyków, ale tutaj znów chodzi o ogól populacji. Któryś z psychologów powiedział coś w podobie: Jeszcze nigdy w dziejach ludzkości, kobiety nie posiadały tak wielkiego wyboru jeśli chodzi o dobranie potencjalnego partnera.   Jeśli chodzi o czujących i myślących, szczerze mówiąc, nie wiem, do której grupy należę. Posiadam cechy jednych i drugich, chociaż może pokazuję je odrobinę inaczej. Nie potrafię siebie sklasyfikować. Ludzie mówią, że rozbijam wszystko na logikę, ale posiadam przecież emocję, które chętnie przelewam np. na wiersze, których szkielet jest jednakowoż czystą matematyką. To dość trudne, taka klasyfikacja. Zgadzam się z Tobą, że czuciowcami (od razu skojarzyło mi się to z filmem Equilibrium) w większości są kobiety, co widać.   Rozumiem i obycia w pewnym sensie Ci zazdroszczę, choć naprawdę bardzo lubię swoje światy i nie wiem, jak to jest być kimś innym, niż dosłownie sobą. No, bo istnieje przecież jeszcze powiedzenie "bądź sobą" ale nie o to mi teraz chodzi.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...