Hiroszima. Czyja to podłoga.

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

Kobieta wschodu, uchwycona w zmyślnym kadrze,

odwróciła się tyłem do spojrzeń ciekawych.

Czerń plamy włosów uwydatnia białe ramię,

biały obszar pleców - niecałkowicie nagich.

 

Jej subtelna sugestia pochylonej głowy

każe się domyślać oczu wbitych w podłogę

ciemną jak przepaść. W dalszym planie miękko wchodzi

szare światło, sugerujące dzień i drogę,

 

która by mogła być nawet czymś uwieńczona.

To tylko domysły. Postać architektury

określa kobieta, wstawiona nieruchomo

w kontekst nuklearny, wypalony na skórze.

 

 

 

 

Edytowane 25 Października 2019 przez Krakelura (wyświetl historię edycji)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Pia Dziękuję, zwłaszcza, że poezją param się tak dodatkowo, traktuję ją jako suplement. Bardziej uważam się za malarza niż poetę. Nad zmianą nicku pomyślę :)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Pia No chyba można... np. być literatem na co dzień... poetą, prozaikiem... utożsamiać się z tym, widzieć w tym swoją przyszłość, wiązać z tym szersze, wyższe ambicje... tak to rozumiem. :)

[Wędrowiec.1984]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oczywiście, że tak, jednakże czasy wielkiego mecenatu dawno się skończyły i wyżycie z samej tylko poezji jest trudniejsze niż w poprzednich epokach.

 

Dobrze jednak wiedziec, że dzisiejszym światem nie rządzi jedynie twarda inżynieria. :-)

Edytowane 26 Października 2019 przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Jan Paweł D. (Krakelura)]

@Wędrowiec.1984 Żyć z tego trudno, ale niektórym się udaje, i dobrze. Ja traktuję pisanie suplementowo, co nie znaczy że nie podchodzę do niego serio, to jest środek mojego wyrazu, tak jak malowanie, to wciąż ta sama osoba, więc jak najbardziej chcę poprzez pisanie coś ludziom od siebie na serio przekazać. Tworzenie jest sprawą poważną, tak ogólnie, to droga duchowa, droga do siebie, i poprzez siebie do ludzi, z tym wiąże się odpowiedzialność. Dzięki za komentarz :)