Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jesteśmy


Rekomendowane odpowiedzi

"pomiędzy oportunistami, a leniwymi hedonistami"

 

przerost ambicji 

i poświęcenie w każdej godzinie

 

krwią i potem 

naznaczona droga

 

nikt nie zauważa trudu

dołożonych starań

nikt nie zagląda za kulisy

 

jesteśmy zaspokajani 

podawanym na tacy

gotowym rezultatem 

 

 

Edytowane przez Niewygodna (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj - no i fajnie to brzmi - wiersz do zastanowienia

wyciągnięcia wniosku...

                                                                                                     Udanego wieczoru życzę.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Z pewnością wiersz wart refleksji :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W dużej mierze - prawda, choć ja bym powiedziała po mojemu - leniwymi hedonistami,

bo jednak to dążenie do przyjemności w nas siedzi i jest nie do wytrzebienia ;)

A z tym to się jednak nie zgadzam. Domyślam się, jaki miał być przekaz, ale mam inne spojrzenie.

Po pierwsze - jak widzę uogólnienia typu "nikt", "każdy", "zawsze", "nigdy" itd., to od razu bierze mnie i mam ochotę wypowiadającemu się powiedzieć - Chodź, pokażę Ci wyjątek :))))

Bo życie jest zaskakujące i pełne wyjątków, czy to się nam podoba, czy nie :)

Wracając do tekstu - te trudy i starania mają też inną ciekawą właściwość - niezwieńczone sukcesem prowadzą do błędów :)

A błędy są motorem nauki i postępu :) A przynajmniej ja tak myślę :) I polecam takie podejście do życia ;)

Miło było się zatrzymać ;)

 

Pozdrawiam :)))

 

D.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

W sumie @Deonix_ napisala to co ja chcialem nieporadnie napisac. Moze oprocz tego, ze motorem nauki i postepu sa bledy raczej motorem jest lenistwo. Po co chodzic jesli mozna jezdzic konno, po co na oklep lepiej w siodle itd... Hmm a moze ze mnie Hedonista wychodzi .. :D Wiersz zaciekawil. 

Pozdrawiam i dlaszych tak udanych zycze

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Z przyjemnością dołączam do pozytywów o treści. Jest dobrze, krótko i zwięźle, bez niepotrzebnych słów.
Są dwa niuanse, o które chcę zapytać...  tytuł "jesteśmy", to może pierwszy wers zapisać przerostem ambicji i wywalić "i"

z drugiego wersu i... można by nawet złączyć cztery pierwsze wersy, co Ty na to.?
I to.. zaspokajanymi ... bardziej mi, zaspokajani, ale może nie mam racji...
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Co kogo obchodzą tysiące godzin ćwiczeń Federera, Blechacza, Ronaldo i innych? Liczy się skuteczność. Dotyczy to sztuki, sportu, biznesu i wojny. Nikt nie zagląda za kulisy i nie interesuje się tysiącami godzin ćwiczeń, prób, przelanym potem i łzami, bo zwycięzcy , ci którzy ćwiczyli, mieli talent, szczęście i.i.i  biorą wszystko i piszą historię. Taki świat. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chcialbym sprostowac kolege Ronaldo jest Kosmita 

a dalej dla przekory Mozart byl talentem taki sie urodzil 

mozna wlozyc w bajki wszelkie cwiczen pot udreke

jesli z czyms sie meczysz nie bedziesz w tym wielki ;D

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bardzo mnie cieszy ta dyskusja przy moim wierszu :)

@Marcin Krzysica

@Waldemar_Talar_Talar

@Nata_Kruk

@Deonix_

@Saint Germaine

@Marek.zak1

Bardzo dziękuję za komentarze, reakcje i obecność tutaj. Ślę pozdrowienia :) 

 

@Deonix_ oczywiście, zgadzam się z Tobą, że są wyjątki. Gdyby nie one, nie byłoby reguł. Sama staram się nie być jak wszyscy, jednak ile razy sama byłam oportunistką czy leniwą hedonistką. :)) 

@Marcin Krzysica bardzo ciekawe spojrzenie, masz dużo racji. W końcu, jak to mówią: potrzeba matką wynalazku. Jesteśmy leniwi na tyle, że nie chce nam się wyjść z łóżka, żeby zgasić światło - wymyślamy więc automatyczne gaszenie światła, np. na klaskanie. ;) 

@Nata_Kruk nie pomyślałam o tym, ale podoba mi się Twój pomysł. Zastanowię się jak będę mieć dłuższą chwilę i nad "zaspokajanymi" również. :)

@Marek.zak1 normalnie np. kupując chleb, nikt się nie zastanawia nad tym, że wypiekany był przez piekarza nocą, czy nad ranem, żeby dojechał na nasze półki świeży i ciepły. Po prostu kupujemy, go rano ciepłego i świeżego  :)

 

Pozdrawiam jeszcze raz :)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wg Wojtka Szczęsnego, Ronaldo trenuje najwięcej ze wszystkich, podobnie jak Lewandowski. Obecny sport to tysiące morderczych godzin ćwiczeń. Grałem w klubie, a także pracowałem zresztą jako trener tenisa. Nie wiem, ile godzin pod okiem ojca ćwiczył Mozart, ale ojcowie potrafią być bardzo wymagający jako nauczyciele. Poza tym Mozart był największym geniuszem w historii muzyki, bo tworzył arcydzieła we wszystkich jej dziedzinach. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Za oknem szerokim jak wszechświat brodata twarz jakiegoś mędrca. Gdzieś tam, pośród liści drzew. W migocie słońca. W blasku, co kładzie się na podłogowej klepce prostokątami światła...   Niesie się w przestrzeni (niesie się poprzez przestrzeń) świergot ptaków. Twarz mędrca. Jego oczy... Wzrok opuszczony, jakby w zadumie. W tych oto obszarach. W myślach niedostępnych. W mgłach płynących nisko nad płaszczyznami zrudziałych pól.   Czy ty mnie w ogóle słuchasz?   W ekranie telewizora padający śnieg. Milczący szum mżących pikseli, który trwa. I który trwa. Zamykam oczy. Otwieram. Mrugam sennie. Mrużę. Zaciskam szczypiące powieki… Jakaś kobieta z długimi rzęsami stoi tam, na brzegu delty. Stoi w słomkowym kapeluszu z długą, powiewającą wstążką. Błękitną… Trzyma w dłoni skręconą muszlę, przykłada do ucha. Uszła z niej dawno wrąca kipiel spienionych fal. Morza uderzającego o skały. To jak drżący w słońcu miraż, co się materializuje tylko na chwilę. I kroczy swobodnie po ścieżkach szumiącej ciszy. W oddechach. W łopotach żaglowych płócien, jakże odległych. I nieuchwytnych… Skąd ta nagła zmiana obrazu? To jak oglądanie starych fotografii, które wysypują się z szafki jedna po drugiej, albo spadają na podłogę ze stołu po nagłym przesunięciu dłonią. W tej oto chwili słabości i lęku. W napadzie straszliwego zniekształcenia twarzy, która odbija się w ściance szklanej butelki. Na niej etykieta: Piękny mężczyzna w kapitańskiej czapce. Stojący tyłem i zerkający zalotnie z boku. A więc przesypują się w dłoniach drżących od mroku bezkresnej nocy. Te fotografie. Te pozostałości nieistniejącego od dawna czasu. Od zimna. Od chłodu samotności. Mimo powietrza pełnego słonecznych migotów i szeptów, które trwają jednocześnie w jakiejś niezbadanej korelacji zdarzeń. Które istnieją w sobie, a jednak odrębnie.   Wiesz, ja tutaj byłem. Ja. Albo nie-ja. Jestem. Nie ma mnie. Albo znowu nie ma… Wodzę palcem po czarno-białej powierzchni, po spękanej emulsji, która jakimś cudem wymiguje się nadal żarłocznej nicości. Rozpędzonej entropii wszechświata… Zdmuchuję kurz i pajęczyny, kiedy podchodzę do przedmiotów zastygłych w odlewie. W żółtawym świetle, co pada pod kątem z kinkietu -- twarze, popiersia… Wyrzeźbione dłonie w różnych gestykulacjach i wariantach uchwyceń. Nieskończone dzieła mistrza o niezrównanym kunszcie. Porozrzucane wokół dłuta. Resztki gruzu, okruchy. Biały pył modelarskiego gipsu... Na podłodze stosy gazet. Na lastrykowych parapetach. Na półkach regałów. Na krzesłach… Na nich, pomiędzy świecami, pomiędzy wypalonymi kikutami stopionej stearyny -- blaszane puszki. W zakrzepłej na kamień chemicznej treści lakierów powykrzywiany las wystających rękojeści zatopionych na zawsze pędzli, wałków, mieszadeł… I wszystko w pajęczynach. W falującej woalce pajęczyn. W zwietrzałej woni…   Tutaj już od dawna nikogo nie ma. I tak naprawdę nikogo nie było. Wtedy. I teraz. I nigdy… Siedzę na podłodze pośród stert niczego. I oglądam. Podziwiam wszystko pod różnymi kątami, ćwicząc przy tym zamykanie i otwieranie swędzących powiek. Pełzam w szumiącej, piskliwej ciszy. W gorączce. Kiedy nachylam się, prostuję. Kiedy przywieram swoje spierzchnięte wargi do warg gipsowej rzeźby... -- w jej oczach dostrzegam jedynie obojętne bielmo martwego kamienia.   Jesteś tu jeszcze?   Mówię coś niewyraźnie, szepczę… Otaczają mnie jakieś niezrozumiałe słowa. Wyrwane z kontekstu frazy. Coś o miłości i euklidesowej geometrii. Figury geometryczne na ścianach, podłodze… -- na wszystkim…   Nade mną spirale galaktyk niewzruszonego wszechświata…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-01-15)    
    • to liściki do żywych punkty świetlne potłuczone szkło wyrzucone ryby niedopałki odciśnięte usta są jak otwarte złamania i skrzepy oderwane od krawędzi dlatego mogę napisać: mój pies biega w strugach deszczu a ja rozglądam się za forsą sprzedam całkiem tanio trochę wierszy w dowolnym stylu niektóre nawet rymowane                      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @zuzajI nawet w ciemności doły omijam. - Tak mi się zrymowało. Wiersz podoba mi się, więc pozdrawiam z upodopaniem i serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @StraconyPorusza myślenie. Pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Duch7milleniumPłachta nocnego nieba gwiazdami uścielona, to widok dech w piersiach zapierający, a księżyc patrzy z góry, być może z dołu, na błękitną planetę, która oceanami pokryta, podobna do potopu co niegdyś zagościł w jej strony, nadzieję kryje w pozostałych jeszcze lądach, a dusze w błyszczących sandałach spacerują beztrosko po firmamencie i nie szukają drogi powrotnej, są tam u siebie. Duch(u)7millenium, wiersz Twój nie siądzie na ławie oskarżonych - żartuje w tym momencie, lecz zasługuje na wiele razów pochwał i uśmiechów, odważnie stworzony niech idzie w świata cztery strony. Pozdrawiam serdecznie! 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...