Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jak cieszyć się sympatią bliźnich


Rekomendowane odpowiedzi

 

Jak leci?

Stara bida. Obleci.

Smacznego.

Nie ma do czego.

Co w pracy?

Jak w pracy.

Dom, rodzina?

Jakoś tam, kasy nie ma.

Byłeś na urlopie?

Wycieczka na mopie.

Jak dzieci?

Ciągle w sieci.

Jak wam się wiedzie?

Słabo sąsiedzie.

A jak zdrowie?

Jak Kurdowie.

I tak dalej.....

Jak tak odpowiadać potrafisz,

sympatii bliźnich nie stracisz.

 

W hołdzie Janowi Kochanowskiemu, autorowi nieśmiertelnej fraszki "O zazdrości"

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 czasami odpowiedzi nie są istotne, ludzie i tak nie słuchają siebie na wzajem... Uwagę naszą skupiają tylko fakty, które pozwalają nam poczuć się lepszymi.....albo te rozpalające ognisko zazdrości. Tak jak mówisz, lekka rozmowa, stanie w szeregu i jesteś swój chłop... super to opisałeś..

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

--------------------

Właśnie, niech się cieszą. Żyjemy w konkurencyjnym świecie i sukcesy jednych są odbierane często jako porażki innych. Tak zupełnie pragmatycznie, nie warto denerwować i martwić więc ludzi, a nawet robić sobie z nich wrogów. Zobacz na kogo wylewa się pomyje hejtu - tylko na tych, którym się udało. Miłego i pełnego sukcesów weekendu:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Za takimi banalnymi odpowiedziami mogą się ukrywać spore problemy.

Kiedy ktoś nie chce zdradzać szczegółów ze swego życia i zbywa pytania odpowiedziami bez wyrazu, zapewne ma po temu powody.

A wycieczka na mopie to dla mnie coś nowego. :)

 

Pozdrawiam

 

P.S. Z drugiej strony, takie odpowiedzi sympaii zgoła nie przysparzają...

Edytowane przez WarszawiAnka (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tak, ale przesłaniem nie jest, jak zyskać sympatię, tylko jak, mówiąc o sukcesach, jej nie stracić.
Niezapomniany Melchior Wańkowicz uważał, że najgorszą cechą Polaków jest bezinteresowna zawiść. Nic tak nie boli, jak sukces bliźniego…
 
Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czarku, było mi bardzo miło po przeczytaniu Twojego komentarza "fajny tekst" :). Prosta forma i prosty język to moje środki, które używam świadomie. Jeśli masz uwagi, chętnie się z nimi zapoznam, bo w ten sposób mogę pisać lepiej:). Pozdrawiam z pociągu..  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...