Refleksja

[Andrzej Borecki]

Jakże często szukając sukcesu
Zatracamy co w sercu się kryje
I dopiero u życia kresu
Doświadczamy, że dusza w nas żyje.

Gdy ułudny mamony blask mija,
Kiedy ciało już wiekiem dotknięte.
Rozumiemy, że szczęściu nie sprzyja
To co dla nas było jak święte.

Po cóż forsa, samochód i chata
Jeśli wokół nie ma nikogo,
Kto podejdzie przytuli jak brata,
Poprowadzi starości nas drogą.

Mając czasu tak dużo dla siebie,
Który kiedyś uciekał przez palce
Zastanawiasz się, czy wkrótce w niebie
Przyjdzie czas odpoczynku po walce.

Wtem przewrotna myśl w głowie się budzi,
Że być może w zaświatach trwa walka.
Że anioły podobnie do ludzi
Bój o stołki prowadzą w swych szrankach.

[Dotyk]

Mądry wiersz i czyta się nieźle..jednak czegoś tu za dużo....
sama nie wiem....
trzy łyżeczki cukru na szklankę..zamiast dwoch
lub o garść soli zbyt....

ale nie jestem na nie

pozdrawiam - Mirka

[seweryna żuryńska]

Andrzeju!
i wylało się z duszy bez myśli opamiętania
sama tak piszę
wiem, że zbyt wiele dosłowności, że można nieco bardziej metaforycznie
ale ja to kupuję
znam te klimaty, moja półka

pozdrawiam

seweryna

[Andrzej Borecki]

Wiem, że dla niektórych piszę zbyt staroświecko. Niestety taki już jestem.
Dzięki za komentarze.

[natalia]

Może faktycznie czegoś tu za dużo, ale podoba mi się szczególnie temat, o którym kiedyś sama napisałam wierszyk. Zawarłeś w swym wierszu kilka naprawdę godnych uwagi myśli.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia