Łuna ognia

[natboz99]

Pożoga na horyzoncie!

Ciepło nie przy skórze,

lecz gdzieś bliżej serca.

Płomienie liżą delikatnie czubek nieba,

panują nad umysłem,

ubezwłasnowalniają.

 

Niczym jakaś hipnotyczna zorza,

zjawiają się co wieczór

ogniści jeźdźcy na różowych łunach

i rozgrywają niemy spektakl.

Nisko, choć wysoko,

na granicy poznania.

 

Drzewa czernieją w blasku tej bitwy,

jakby spalone pobojowisko,

domy chowają się w mrok.

 

Wszystko zamiera

na tle tego pełnego magii widowiska.

Edytowane 26 Grudnia 2019 przez natboz99 (wyświetl historię edycji)

[Justyna Adamczewska]

Witaj @natboz99 walka. Kosmos jest pełen walki, tak zaczyna wszystko. Przeplata się z pokojem, jak zdrowie z chorobą. 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Magia. Fajnie, że mogłam poczytać Twój wiersz. J. 

[WarszawiAnka]

Witam na Forum :)

 

Twój wiersz robi wrażenie i jest rzeczywiście widowiskowy i bardzo plastyczny.

Mam tylko uwagę co do puenty - mogłaby być bardziej wyrazista...

 

Pozdrawiam :)