Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Plazma

Nazywam się, a raczej do niedawna nazywałem się Gustaw Olgierd Lem.
Nie pamiętam dokładnie kiedy to się zaczęło, ale od pewnego czasu miałem coraz poważniejsze kłopoty ze wstawaniem z łóżka- nie w tym sensie, że nie chciało mi się wstawać, lecz po prostu mięśnie odmawiały mi posłuszeństwa. Nie jestem w końcu cherlakiem, lecz- co najmniej dobrze zbudowanym facetem- z przeszłością komandosa i sportowca, a ostatnio- mogę się już do tego przyznać- agentem specjalnym.
Przy okazji – nie mogę się przestać dziwić postaci agenta 007. Chyba tylko Jaś Fasola wcielając się w tę rolę mógłby być bardziej śmieszny.
Należałem też do tych ludzi, którzy uważają, że organizm sam ma sobie poradzić z niedomaganiami, nie zawracałem więc głowy lekarzom.
Nadszedł w końcu pamiętny dzień, kiedy nie mogłem się w żaden sposób unieść na łóżku, jednakże używając całej rezerwy mocy przesunąłem się na jego brzeg i- po prostu rozlałem się na podłodze, tworząc na niej rozległą plamę. Zaskoczony sytuacją gorączkowo zacząłem się zastanawiać nad tym wydarzeniem.
-Co dalej? Jak się pozbierać?
Terminator bez trudu mógł z kałuży przekształcić się w dowolną postać... Tak, ale on był z jakiegoś metalu. Ja natomiast, człowiek z krwi i kości... No, nie. Kości nie mam na pewno. A krew? Diabli wiedzą, co tkwi we mnie w środku. Nie mam kończyn, głowy, oczu, uszu... Jednak słyszę i widzę doskonale. Próbowałem wydać głos, ale bezskutecznie- no tak- nie mam płuc, krtani, ust i tych wszystkich innych urządzeń do gadania. Kim więc jestem? No, bo przecież już nie człowiekiem, choć pozostała mi ludzka świadomość. Nawet bardziej niż ludzka. Czułem jak całym sobą przyjmuję potrzebny do życia tlen, jak wchłaniam z podłoża i powietrza wszelkie szczątki organiczne i przetwarzam na potrzebne do życia składniki. Niesamowite uczucie! Ciekawe, czy potrafię się poruszać? Ledwo tylko o tym pomyślałem, w niepojęty dla mnie sposób zacząłem przesuwać się w kierunku drzwi. Niczym ciecz opłynąłem stojące na mojej drodze krzesło. Dalsze próby wykazały, że mogę przecisnąć się przez najmniejszą szczelinę, a także wbrew prawu grawitacji poruszać się po podłodze i suficie, działając przy okazji, jak jakiś futurystyczny odkurzacz substancji organicznych. Dość szybko przystosowałem się do nowej sytuacji, a nawet poczułem się w niej całkiem komfortowo. Jedyną rzecz, którą musiałem wykonywać było myślenie.
Po kilku tygodniach, jakaś niewytłumaczalna siła kazała mi opuścić dom. Kryjąc się w szczelinach dotarłem na lotnisko, a potem dostałem się do samolotu. Po kilkunastu godzinach lotu i dwóch przesiadkach dotarłem do Meridy w Meksyku. Następnie udałem się w długą „pieszą” podróż, nie odczuwając jednak najmniejszych śladów zmęczenia czy głodu (w końcu w tropikach nie brakowało dla mnie białek i węglowodanów). Znalazłem się w końcu gdzieś w głębi dżungli, kiedy instynkt kazał mi się zatrzymać. Po niezbyt długim czasie poczułem, tuż obok czyjąś obecność. Po chwili ją zobaczyłem. Była to, podobna do mnie- bezkształtna masa.
Połączyliśmy się w jedno.
Po trzech dniach rozdzieliśmy się, ale teraz było nas troje.
W ten oto sposób zapoczątkowałem rozwój najdoskonalszych istot na Ziemi.
G. O. Lem

Opublikowano

świetny pomysł...poprowadziłeś to doskonale do momentu kiedy tajemnicza siła kazała bohaterowi opuścić dom...dalej już nie czułam tego klimatu, co na początku
dla mnie opowiadanie mogłoby się zakończyć na zdaniu :
"Jedyną rzecz, którą musiałem wykonywać było myślenie."
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


O właśnie. Później trochę przekombinowane. Jeżeli nawet ciągnąć dalej to opowiadanie, to po połączeniu się dwóch takich samych organizmów tego typu, podział powinien wyodrębnić cztery jednostki. A najlepiej by było, gdyby po prostu każdy z tych "doskonalców" po kilku dniach przebywania obok siebie i po kontaktach czysto intelektualnych, podzielił się na dwie istoty bez uprzedniego łączenia. Gdyby jeszcze podróż wywalić, dżunglę i inne, a całą akcję osadzić na przykład w Radogoszczy albo w Suchej Beskidzkiej?
Opublikowano

Dlaczego w dżungli? To oczywiste- są rejony świata, gdzie istnieją rzeczy i zjawiska, o których nie tylko filozofom, ale nawet stwórcy się nie śniło. Do takich rejonów należą zapewne tropiki i okolice, a zwłaszcza dżungla. Czy dwa połączone organizmy muszą podzielić się na cztery? Niby dlaczego? Można wygłaszać różne teorie na ten temat, ale zawsze pozostaną teoriami. Połaczenie było jednak konieczne po to, by przekazać swoje cechy następnemu pokoleniu, oraz po to, by przekazać sobie nawzajem własną pamięć, a więć i wiedzę nabytą wczaęniej.To właśnie dwukrotne powiększanie swojej wiedzy przy każdym tego typu kontakcie decyduje o doskonałości nowych istot.
Ja to widziałem w ten sposób i to wszystko.

Opublikowano

Fajne opowiadanie, ale językowo trochę kuleje.

"lecz- co najmniej dobrze zbudowanym facetem" - po co ten myślnik? Poza tym niemal po każdym myślniku brakuje ci spacji.

"Należę też do tych ludzi, którzy uważają, że organizm sam ma sobie poradzić z niedomaganiami, nie zawracałem więc głowy lekarzom" - albo czas teraźniejszy albo przeszły.

"Jednak słyszę i widzę doskonale. Próbowałem wydać głos, ale bezskutecznie" - to samo.

Po co jedno zdanie jest pisane kursywą? Przecież to nie cytat.

W ogóle ta środkowa częśc, kiedy bohater wypróbowuje swoje owe zmysły i możliwości, mogłaby byc lepiej napisana. Przecież to jest diametralna zmiana jego sytuacji a nawet stanu skupienia, ja sobie wyobrażam, że powinno być tam więcej emocji:). Np. fascynacja, strach, tęsknota za tym, co stracił, albo przeciwnie, zdziwienie tym, że wcale nie tęskni...

Poza tym po co piszesz, że bohater jest byłym komandosem, czy agentem specjalnym? To nie ma żadnego wpływu na akcje opowiadania, całkowicie niepotrzebne. Gdyby to był pan Iksiński na zasiłku ze Strzelec Opolskich nic by się nie zmieniło przecież... To samo rozważania o Bondzie - po co? No chyba, że to nie jest opowiadanie ale część dłuższej całości. Wtedy OK, pewnie to znajdzie zastosowanie później.

Mnie się koniec podoba, nawet powiem, że jest najlepszy. Jest to punkt kulminacyjny całego pomysłu, zaskakuje. Musi tu być!

W ogóle Leszku pomysł jest naprawdę ciekawy, dlatego szkoda, że są tu te zgrzyty. Intryguje mnie też nazwisko Lem... Czyżby to była bezpośrednia aluzja do mistrza?:) Ja czytałam tylko Solaris, i właśnie tam jest przecież koncepcja myślącej plazmy. Może ziemia stanie się kiedyś taką Solaris, kiedy "doskonali" nią zawładną?

Jeszcze raz gratuluję pomysłu, trzymaj się,

Opublikowano

Kursywą wyróżniona jest dygresja. To, kim byłem wcześniej ma znaczenie- dlaczego jestem taki słaby, skoro jestem taki silny... Co do pozostałych uwag, jeszcze je przemyślę. Lem, to nie jest żadna aluzja, lecz pozwoliło mi na podpis pod tekstem, który ma dość szczególne znaczenie. Wg. encyklopedii: Etym. - hebr. 'bryła, bezkształtna masa'. Dziękuję za uwagi i pozdrawiam wzajemnie.

Opublikowano

Teraz rozumiem... golem. Nie załapałam wcześniej, dobre.

Nadal jednak uważam, że ten komandos z gruntu niepotrzebny, a już na pewno agent specjalny. Takie okoliczności sa dość niezwykłe (przyznasz sam), to musi znaleźć zastosowanie albo nie ma prawa tam być! Poto, żeby się dziwił, że nie może wstać z łóżka wystarczy informacja, że wcześniej nie był cherlakiem, ewentualnie, że uprawiał sport.

Jeśli chodzi o dygresje, moim zdaniem (i nie tylko moim) nie ma na nie miejsca w opowiadaniu. Od tego są powieści, dłuższe formy. Dobre opowiadanie musi być idealną, skończoną całością, nie ma tam miejsca na nic niepotrzebnego. Pisał o tym zresztą Marquez, polecam "Wstęp" ze zbiorku "Dwanaście opowiadań o pielgrzymach":) Opowiadanie, zwłaszcza krótkie, powinno byc takie.. okrągłe, idealne, historia opowiedziana bez żadnych dodatków.

Ale to twoja decyzja, jesli będziesz chciał poprawic Plazmę czy nie. Możesz poczekac jeszcze na inne komentarze. Moje zdanie jest takie:)
tez pozdrawiam,

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...