Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zbawienie

Karol Żandarski

Przez Karol Żandarski
w Warsztat dla prozy

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Karol Żandarski

Karol Żandarski

Opublikowano
Opublikowano

 

  • I jak tam, panie Karolu – zapytał mój psychiatra – jest energia na coś jeszcze poza pracą? Znalazł pan jakieś hobby?

  • Zacząłem pisać.

  • Doprawdy? Co pan pisze?

  • Wiersze, ale nie tylko.

  • Dużo pan pił?

  • Niedużo. Byłem zbyt zajęty. I prawie nie paliłem.

Magdalena

Magdalena

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Ostatnio na przystanku podszedł do mnie zawiany Pan, bardzo przystojny

chyba tylko dlatego nie odzrzuciło mnie od niego. Miał ciemne kędzierzawe włosy i prawdziwie błękitne oczy. Był w wieku ok 45 lat.

Zadał mi pytanie: 

-Księżniczko jaki jest dobry dzień żeby przestać pić?

To był deszczowy dzień, nakryłam go parasolem i odpowiedziałam:

-Dziś.

 

ps.

Moja jest prawdziwa a Twoja?

Edytowane przez Magdalena (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      ***

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis masz ciekawe poczucie humoru:)  
    • Adler
      Twój głos jak blues

      Przez Adler · Opublikowano

      Szukam sposobu, jak ci to przekazać, jak metafory wpleść w naszyjnik słów, kiedy nie mrugać, kiedy się ukłonić, historia, która jak twój głos toczy się — cicho, przez sen. Na końcu zdań — oddech, na końcu milczenia — dotyk, a między nami przestrzeń drży jak struna w dłoniach nocy. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas , tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues. Czasem mnie niesie wiatr wspomnienia, na pustych stacjach słyszę twój śmiech, na szybie nocy rysuję imię, którego już nie wymówi nikt. Może jutro znów się spotkamy, w którymś z wersów, w snach, wśród mgły — a jeśli nie — zostaw mi ciszę, tam też potrafię śnić. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas ,tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues.  
    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @violetta zdecydowanie meksykańskie   @violetta takie bardziej miłosne...    
    • violetta
      ***

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis taka skoczna:) przyjmuje takie hiszpańskie, meksykańskie, dominikańskie:)
    • Moondog
      Prowincjonalny show biznes

      Przez Moondog · Opublikowano

      Prowincjony show biznes   Trzepoczą kokoszki rzęsami zalotnie W blue jeans ubrane i czerwoną szminkę Klijentów opasłych w chuć i pieniądze Prowincjonalny zgrania show biznes   Różowa landrynka panterka czy oksy Nawet na rzęsach mogą usiąść motyle Tej baśni z tysiąca i jednej nocy Niepowsydziłby się sam little finger   Tuż przy obwodnicy stoją misjonarki  Podobno dłużej niż same laternie W make-upie z "tych dla odważnych"  Bo bywa że z naczep zdzierają lakier   Tu lepkie powietrze od tanich fajek  Do drzwi otwartych wypełnia korytarz  A każde pragnienie szyte na miarę  To dla alfonsa jedynie lubrykant   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...