Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Na polanie

Młoda
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Młoda

Młoda

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Na polanie obok boru ptaki grają na emocjach

Przybliżając ludzkim duszom

Bólu śmiech, radości rozpacz

Trawa miło pieści dłonie ułożone w jej gęstwinie

Oplatając sobą czule

To co drugie z nich ominie

Promieniami tak rozpieszcza słońce w niebie zawieszone

Delikatnie muskające

Ciała szczelnie zaplecione

 

Wszechświat zamilkł pochylony nad polaną obok boru

Zadziwienie rozogniony

Fenomenem ludzkich losów

Przyglądając się nieśmiało dwóm kosmosom połączonym

Grawitacją uczuć spiętych

Tak przyziemnie rozłożonych

I zapragnął w tej godzinie wyrzec się wielkości wszelkiej

dla tych śpiewów wyjątkowych

zniżyć się by być człowiekiem

Edytowane przez Młoda (wyświetl historię edycji)
8
Klara

Klara

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

rozłożone, zawieszone, zaplecione - za dużo grzybków w barszczu:)

To co drugie z nich ominie* nie kumam

Chyba zadziwieniem*?

dwóm kosmosom, ale przyziemnie rozłożonym? dłonie też są rozłożone... Jakoś nasuwa mi się rozkład ciała:)

Moim zdaniem wiersz do dopracowania:)

Młoda

Młoda

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję za opinię, ta krytyka na pewno będzie dla mnie pomocna przy tworzeniu następnych wierszy :)

 

To co drugie z nich ominie - drugie z kochanków :).

 

Ano racja, mały błąd się wkradł w "zapomnieniem", dziękuję! 

 

Tak przyziemnie rozłożonych. Na ziemii rozłożonych, w trawie :). Kosmos jest metaforą duszy ludzkiej. 

 

A mnie się taki niedopracowany ,jak to ujęłaś, podoba :).

 

Pozdrawiam serdecznie!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • CaiusDraxler
      W pułapce Napierały: Taniec z potworem

      Napierała, jak syrena,
      śpiewem wabił ich w sen,
      tańczyli w wirze szczęścia,
      w bajkowym świecie, gdzie brakło trosk.

       

      Lecz kątem oka dostrzegli cienie,
      czarne kształty, które psuły ład.
      Zatrzymać chcieli ten taniec,
      lecz ręce Napierały trzymały ich mocno.

       

      Uśmiech zniknął, twarz się zmieniła,
      demon w jego oczach błysnął złośliwie.
      Jego ręce rosną, oplatają,
      ściskają jak pnącza, nie puszczają.

       

      Wirują wciąż, coraz szybciej,
      kręci się świat, a Napierała nie odpuszcza.
      Demoniczny rechot wypełnia przestrzeń,
      przerażeni, rozumieją, że są w pułapce.

      Nie ma ucieczki, nie ma ratunku,


      tańczą dalej, w ciemność wciągani.
      W tym tańcu nie ma już raju,
      tylko cisza i śmiech Napierały.

       

      @CaiusDraxler To wiersz o wpadnięciu w pułapkę propagandy Napierały i  konsekwencjach. Zamieszczam szkielet wiersza, który wyjaśnia o co  chodzi.

       

      1.Wprowadzenie do świata Napierały

      Napierała jak syrena – uwodzi ludzi swoją propagandą i opowieściami.

      Życie w jego świecie to bajkowy taniec, pełnia radości.

      Wirująca, szczęśliwa atmosfera – błogostan, brak trosk.

       

      2.Pierwsze znaki niepokoju. Odkrywanie prawdy zamaskowanej opowieściami o cudownym świecie.

      Dziwne, czarne kształty dostrzegane kątem oka.

      Rzeczy, które nie pasują do idyllicznego świata.

      Próba przyjrzenia się, ale napotykanie oporu.

       

      3.Próba zatrzymania tańca

      Bohaterowie chcą przerwać taniec, uwolnić się z wpływów, ale Napierała nie puszcza.

      Ręce Napierali stają się coraz mocniejsze, nienaturalne, jak pnącza.

      Napierała zmienia się – uśmiech znika, pojawia się zimny grymas.

       

      4.Przemiana Napierały

      Napierała ujawnia swoją prawdziwą twarz ukrywaną pod maską propagandy,

      Staje się potworem z wieloma rękami, który ściska bohaterów.

      Jego uśmiech zmienia się w demoniczny rechot.

      Bohaterowie czują rosnącą panikę, nie mogą się uwolnić.

       

      5.Zrozumienie pułapki

      Bohaterowie zdają sobie sprawę, że są w pułapce, ale nie ma ucieczki.

      Cała ta sytuacja staje się koszmarem, z którego nie ma wyjścia.

      Napierała trzyma ich wciąż mocno, zmieniając taniec w mroczny, nieodwracalny proces.

      Edytowane przez CaiusDraxler (wyświetl historię edycji)
      0

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...