Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Hau, miau

 

Hau, hau, hau, miau, miau, miau, 

kto by taką piosenkę chciał?

 

Ja promuję psy i koty,

szeroko otwieram oczy, 

wtedy, gdy piszczą i skomlą,

biegnę z hołotą na wojnę.

 

Ratuję z pięści oprawców

skrzywdzone,  poranione,

niszcząc wstrętnych  szubrawców.

 

Miau, miau, miau, hau, hau, hau

- taką własnie piosenkę chwal. 

 

J.A. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja kocham wszystkie zwierzęta. Choć psów się boję, no takich... niepewnych, czasami tresowanych, aby były agresywne. Szczególnie te na łańcuchach sa agresywne, bo inaczej by ich w ogóle nie trzymali, nie dbaja o psy, które mają być, wg nich stróżami, wyrzucają. 

Koty uwielbiam. I nie boję się, choć też te zdziczałe mogą zrobić krzywdę, ale tylko wtedy, gdy czująsie zagrożone. Dziekuje za wszystko, Wędrowcze, pozdrawiam J. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie zawsze, szczekają też, gdy są zadowolone lub o coś proszą, ale ten szczek ma inny dźwięk. 

 

Psy łańcuchowe to jedno wielkie cierpienie. 

 

Nooo to dopiero, masz Ty Sylwestrze pomysły.

 

Też mówię po psiemu "hau, hau" przeplatając kocim "miau, miau". :)))) 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ja nie promuję i też szeroko otwieram oczy gdy  codziennie  sześć kotów paraduje po moim ogrodzie i z tarasu wchodzą do domu .

Nie znam ich , ale traktuję jak gości i głodne nie wychodzą.

Ja to nazywam staropolską gościnnością.

Niestety żaden sierściuch nie jest wskazany  ze względu na alergię dzieci.

 

 

Pozdrawiam

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 Pies na uwięzi nie ma możliwości realizacji swoich naturalnych zachowań. Podstawowym z nich jest kontakt z innymi psami lub ludźmi. Psy wykazują instynkt stadny, a trzymanie ich w odosobnieniu powoduje zmiany psychiczne. Jedną z takich zmian jest zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Oczywistym jest, że pies utrzymywany na łańcuchu nie ma zapewnionej możliwości niezbędnego ruchu. Frustracja wywołana brakiem możliwości zaspokajania naturalnej potrzeby swobodnej eksploracji terenu wzmaga skłonność do zachowań agresywnych.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez 8fun (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...