Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Najmilsza moja

Ilekroć cię widzę wzdycham

Emanujesz ciepłem swoim

Widziałem twój cień

Intrygował mnie tak długo

Ekspertem nie jestem

Może przeczytam z niego choć słówko,

Najmilszy mój

Idę w drogę choć nie chcę

Elementu zgubionego szukam

Widziałeś go może

Istotnie dodawał mi sił

Elokwentna z nim byłam

Minął jego czas i zniknął mi z oczu

Kto wie gdzie jest niech powie

Izoldo moja rozchmurz się

Moje serce z tobą jest i zawsze będzie

Już nie musisz szukać

Eskorta ma cię na pieczy

Stań a oni z tobą staną by cię pilnować

Tristanie najdroższy

Enigmatyczne dla ciebie moje słowa

Miłości moja czytaj pomiędzy wierszami

 

 

 

Edytowane przez ta Łucja (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wydaje mi się, że tak. Chciałam, aby te słowa zabrzmiały wzniośle, aczkolwiek utwór ten był pisany zupełnie spontanicznie, bez poprawek i z czystej chęci wyrzucenia z siebie uczuć. Możliwe, że zbyt mocno mnie wtedy poniosło. Nie jestem jednak pewna czy zmiana z dla Cię dla Ciebie będzie dobra. Pozdrawiam :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zmiana na pewno będzie dobra, teraz jest niestylistycznie.

Przepraszam za to co powiem, chciałaś żeby było wznioślej, a wyszło krzywo, żeby nie powiedzieć śmiesznie.

Doradzam zmianę na:

Dla ciebie moje słowa, ponieważ me to skrócona forma zaimka osobowego - moje i należy jej unikać w wierszu tak samo jak twe.

A teraz przytoczę Ci w  przykładzie.

Mamo, nie wiesz gdzie są me rękawiczki?

Twe rękawiczki leżą na stoliku.

Kto tak mówi? powinno być tak:

Mamo, nie wiesz gdzie są moje rękawiczki?

Twoje rękawiczki leżą na stoliku.

Doradzałabym jeszcze zrezygnowanie z wielkich liter form grzecznościowych, bo wiersz, to nie list, Ciebie, Twoje, Ci, lepiej napisać z małej i zadbać o niewielką ilość zaimków.

Tymczasem tyle, życzę powodzenia :)

 

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Panie @Marcin Krzysica, staropolski język mógł przychodzić do głowy, gdyż bardzo go lubię i mimowolnie czasem go używam. Postaram się jednak unikać tego, jeśli jest to niemiłe w czytaniu :)

Pani @Alicja_Wysocka, dziękuję bardzo za podpowiedzi, postaram się do nich stosować w przyszłości :)

Wszystkie wspomniane poprawki naniosłam, mam nadzieję, że teraz jest lepiej. Dziękuję bardzo za sugestie i pozdrawiam :)

Opublikowano

Dokładnie tak. Czasem, co prawda, chciałoby się życzyć komuś sukcesów w puszczaniu latawców czy dokarmianiu gołębi. Dzięki temu uwolniłby to forum od swojego wierszoklectwa. Ale to zdarza się rzadko. Więc zwykle życzymy by ktoś taki oprócz pisania poezji zaczął też ją czytać i się nią interesować.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witoldzie,

stanę troszeczkę w obronie tych młodych zielonych piór.

Może lepsze to, niż wystawanie po klatkach, z butelkami piwa, plucie i włóczenie się z wulgaryzmami po osiedlu. Przynajmniej próbują zbliżyć się do literatury, zająć czymś pożytecznym, twórczym. Rozumiem to, dlatego czasem kusi mnie żeby jakoś zaradzić, przekazać część tego, czego się nauczyłam.

Wierszoklecą też dorośli, no z tymi jest gorzej, bo trudniej namówić ich do czytania. @Mateusz nie robi segregacji,  (chyba nikt nie da rady przeczytać wszystkiego) nie ma tutaj żadnego sita, każdy może wstawić co zechce.  Jednak często brak czasu i cierpliwości żeby  jakoś to wszystko ogarnąć.

@ta Łucja fajnie, że się nie obrażasz i nie tupiesz nogami.

Tłumaczenie, że pisze się sercem, nie wystarczy, nie wszystko co uleje się z pióra jest wierszem, trzeba do tego dołożyć jeszcze głowę, jak mawiał mój przyjaciel, znaczy wiedzę, no i talent.

Jeśli nie ma tych trzech rzeczy, zawsze będziesz rysowała stół

i upierała się przy tym, że jest koniem, bo ma cztery nogi.

 

Raz jeszcze życzę powodzenia, to najlepszy portal jaki znam

:)

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A komu byś tego życzył :) znajomość literatury nie zawsze pomaga, a może czasem przeszkadzać w stworzeniu czegoś unikatowego. Sam jesteś tego najlepszym przykładem, ponieważ pokazujesz różne oblicza tego gatunku. Pytanie co dla kogo jest wartościowe. 

Inną kwestią jest to jeśli ktoś próbuje odnaleźć się w danej formie i w niej spróbować tworzyć. 

Jeśli bierzemy wiersz, który posiada rymy to są pewne  normy dzięki, którym wiersz dobrze się czyta i czytelnik płynie. 

Nie zgodzę się z Alicją, że trzeba czytać naszych poprzedników, co nie znaczy że sam ich nie czytam :) gdybyśmy czytali poprzedników doszlibysmy do wniosku że już wszystko zostało napisane. 

Różewicz o tym pisał ;) ale nie zniechęcal tylko przeciwnie. 

Jako rzecze Beta_b

"trzeba zadać te pytanie

Na co komu jest pisanie " ;) 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oj Marcinku, przecież czytać można tylko to, co już zostało napisane.

Nie można czytać tego, czego nie ma,

Nigdy wszystko nie zostanie napisane, podobnie jak nigdy wszystko nie zostanie powiedziane. Nawet gdyby, to wolę kilka razy przeczytać dobry wiersz, dawno temu napisany, niż zakalcowatą kluchę.

Lepiej chyba czyta się kaligrafię ni pisanie pazurem przez kurę,

moim zdaniem :)

Uśmiechniętego dnia :)

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mam odmienne zdanie :) nawet od kury można wyciągnąć coś pożytecznego. Od wampira który przeżył naście wieków można się dowiedzieć że i z kury ściągnąć można świeżą krew. Ja do czytania wolę prozę choć mam kilku ulubionych autorów wierszy ;) z prozy również można wyssać łakome kąski tak samo w wielkiej kupie wersów bez ładu i składu mogą zdarzyć się perełki ;) które w jakimś stopniu zainspiruj do pisania 

Edytowane przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Sorry Marcinie - głupawka mnie napadła ;D - mimo że dzień za oknem ponury, to będzie dobry dzień - dzięki Tobie - masz serducho za ,,lakome kaski" -  bo akurat o perełkach w prozie pisałeś -  i przypomniały mi te kaski, gdy pracowałem w hurtowni farmaceutycznej we Wrocławiu, drukarka nie obsługiwała jeszcze wtedy polskich znaków i zamiast ,,Kłącze perzu" wyszły klacze - nowy pracownik przygotowujący towar według faktury przybiegł z obłędem w oczach i zapytał: ,,To końmi też handlujecie?"  :)))  Miłego .

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Radosław Tak, Wszystkiego Dobrego !!
    • Francuska pisarka i entomolożka Anne Philipe opisuje w swojej Spirali światło i niebo. Ciszę i szelest wiatru spadający z wysoka. Na gałęzie drzew. Na liście. Na te szeleszczące liście. Na zwiędnięte. Na lśniące od deszczu. Na te zielone listki budzącej się dopiero co wiosny. Szare chmury sunące po niebie. Sine. Stalowe. Chmury dzielące się na mniejsze. Na stojące w miejscu i te, które je otaczają. Wirują wokół nich. I przesuwają się szybko w porywach mistralu. I te nikłe przetarcia błękitu. Takie chwilowe. Ulotne przebłyski słońca.   Po „rzeźni” Wiktora Jerofiefewa w Świecie diabła i Dobrym Stalinie. Po jego opisach przyziemnej egzystencji. Ciemnej i lepkiej od grzechu. Zdrady, zbrodni i strachu. Po schizofrenicznych, maniakalno depresyjnych inklinacjach Generalissimusa. Po pornograficznych ekscesach wyrostka zaspokajającego chuć dojrzałej, spragnionej kobiety, jego niani. W brutalnym opisie przyprawiającym o mdłości jego lśniącej od soków jej szeroko rozwartej waginy dłoni. Świat Anne Philipe jest idylliczny. Niemalże ekstatyczny. Eteryczny i ulotny. Jakby motyl przysiadł na chwilę na dłoni. Jerofiejew to brutal. Literacki bandzior. Choć przyjdzie jeszcze pora na jego Akimudy i Sąd Ostateczny. On i jego kolega po fachu, Władimir Sorokin. Drugi skandalista ścigający się na brutalne niesmaczne opisy wyuzdanego seksu, choć przeplatanego chwilą oddechu w postaci radości małej Marfuszy, ssącej i rozgryzającej rozpływające się w ustach fragmenty Spasskiej Baszty odłamanej z cudownie słodkiego cukrowego Kremla. Kocha władza Marfusze. W podzięce codziennych pokłonów dostaje raz do roku cukierka. Zresztą nie tylko ona, ale i inne dzieciaki pokroju Marfuszy. Radość jej jest wtedy nieskończona. Jest wniebowzięta. Tak bardzo kocha wszechwładcę, którego nigdy wprawdzie nie widziała na oczy, lecz słyszała jedynie jego głęboki głos płynący przez megafony na Placu Czerwonym. A więc wtedy, kiedy Marfusza, rozgryzając tę rozpływającą się w ustach słodycz szła do sklepu po chleb, mleko i papierosy dla ojca… Nie, wtedy, kiedy już wracała ze sklepu z chlebem, mlekiem i papierosami, była świadkiem przejścia ulicami Moskwy nawiedzonego Amoni, wariata przepowiadającego przyszłość. Przepowiadającego przelew krwi. Chudego i obdartego. Głodnego i biednego. Krzykliwego, cośkolwiek podobnego do nastroszonego ptaka. Z walącym za nim gęstym tłumem gapiów. A więc dała mu pieniądze. Nie. Nie pieniądze! Dała mu ten chleb, mleko i papierosy, co wcześniej kupiła w pobliskim sklepiku. Głupia, mała Marfuszka. Dała mu wszystko, co miała. Ech, zleją ją wściekli rodzice. Oj, zleją. Czy narkotyczny underground. Meta-amfetaminowy odjazd mieszkańców nie mających nadziei na jutro. Stających się w gorączkowych wizjach straszliwymi wilkołakami rozrywającymi swoimi szponami i kłami wszystko, co się rusza. Włącznie z niemowlęciem. Bezbronnym dzieciątkiem, któremu jakimś cudem udało się ukryć na placu w wielkiej fortecznej armacie Car-Puszce. Nie ma zmiłowania! Potwór wywęszył to biedne, maleńkie ciałko. Nachyliło działo i wchłonęło do paszczy, rozgryzając ze smakiem skrwawione ścięgna i mięśnie. I wypluwając z obrzydliwym bekiem ociekające posoką kruche kości. Jak widać Sorokin to także literacki kryminalista i sadysta. Taki czołgista miażdżący gąsienicami z metalicznym chrzęstem bezbronnych. To taki właściciel złomowiska wielkich ciężarówek, spychaczy (oczywiście w przenośni) Monstrualnych buldożerów ociekających cuchnącym smarem i buchających czarnymi spalinami z kominów w potwornym chrzęście i zgrzycie trzęsących się, poluzowanych na złączach blach. Nie ma litości dla innych na literackiej niwie. Spycha i rozjeżdża brutalnie wszystko, co tkliwe i eteryczne. Lekkie i muskające jak piórko. Wszędzie tylko chrzęst żelaznego złomu i otwierających łapczywie w potwornym skowycie i oślepiającym żarze jasnożółtej surówki paszczy martenowskich, hutniczych pieców. Te jego ciężkie opisy starego i otyłego oprycznika zaspokajanego przez młodziutkie kurwy w ekskluzywnym domu schadzek. Ta jego trąba słonia dosiadana naprzemian przez piskliwe i jęczące, lśniące od potu na falujących drobnych piersiach burdelowe ździry. Zero tkliwości. Jedynie sadyzm i wyuzdanie. Estetyczna orgia. Potwornie ciężki żelbetonowy kloc nihilizmu spada prosto na twarz czytelnika z zastygłym na ustach krzykiem i rozwartymi szeroko oczami przerażenia, przesłoniętymi instynktownie rozczapierzonymi dłońmi wyciągniętych do przodu rąk. Tak, jakby te ręce, te dłonie były w tej sytuacji jakąkolwiek osłoną.   Wróćmy do Anne Philipe. Upojenie i cisza. Ekstaza liryzmu. Piórko przelatującego ptaka, które przeciwstawia się eksplozji bomby wodorowej. W straszliwym blasku jawi się przejrzyste oblicze miłości, tęsknoty i żalu. Nawet opis pierwszego lądowania na księżycu jest tak lekki i zwiewny. Tak bardzo subtelny. Niezwykle introwertyczny świat. Dziejący się, jakby u kogoś w spektrum autyzmu. Świat wyizolowany. Zakotwiczony, gdzieś w ogrodzie. Między szumiącymi platanami. Zakotwiczony w piniach. W pełnej ptasiego śpiewu oazie bujnego rozkwitu. I jakiejś takiej nieuchwytnej melancholii pierwszego i ostatniego w życiu maja. Co jeszcze? Anne Philipe bardzo się uwrażliwiła po śmierci swojego męża Gerarda. Znakomitego aktora, który zmarł na raka. Opisała to w Chwili westchnienia. Ostatnie momenty jego życia, leżąc obok niego w łóżku. Ostatnie momenty jego śmiertelnej nieświadomości. Patrzyła na niego w milczeniu, kiedy to w okularach, przy zapalonej nocnej lampce, studiował poszczególne sceny przedstawienia, przygotowując się do kolejnej roli swojego życia. Do kolejnej teatralnej próby. Nie zdążył. Zmarł nad ranem. W ciszy i skupieniu, trzymając jeszcze w dłoniach pojedyncze strony rozsypanego na kołdrze scenariusza. To, co pisze Anne jest niewysłowioną ulotnością. Chwilą. Momentem. Przemijaniem. Apoteozą bólu i lęku, ale podanych w formie stonowanej. Jakby godzącej się na nieubłaganą kolej rzeczy. Bez grama protestu. Nawet my sami, jesteśmy ulotnymi piórkami na wietrze. Mgnieniem. Jerofiejew i Sorokin próbują się zakotwiczyć. Zbuntować. Przeciwstawić potędze śmierci. Ale to też przeminie. Nie pozostanie nawet ślad. No, może przez chwilę, zanim ślad na piasku zmyją fale morza złocącego się w migotach i refleksach. W jakichś takich niedopowiedzeniach. Metaforach istnienia czegoś, co jest poza życiem. Poza wszelką czasowością. I w przejmującym krzyku białej mewy szybującej wysoko. Zataczającej kręgi. Bądź lecącej nisko, szykującej się do nurkowania. Bądź innych, co kołyszą się spokojnie na falach, poddając się im płynnym ruchom. To jest próba opisania pięknego czasu. Którego już nie ma. Przeminął. Utonął w odmętach przeszłości. Pod stopami zapada się miękki, wilgotny piasek. Cudownie pieści podeszwy stóp. Stóp lizanych przez języki skotłowanej piany. Cofają się. Nacierają znowu. W powietrzu przesyconym solą. W tym wietrze nadciągającego zmierzchu, lecz wciąż jeszcze jaśniejącym drobnymi kropelkami rozpryskującej się wody. W tym słońcu. W tej liliowej powłoce. W tej chmurze obrzeżonej jaskrawą czerwienią. Grubą kreską. W tych konturach jasnych i pełnych. W tym wszystkim, co jest obojętne, nieosiągalne i nieskończenie daleko. W nieustannym szumie. Szepcie, jakby kogoś, kto chciałby coś jeszcze powiedzieć. W tych westchnieniach samotnych. W tej chwili westchnienia.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-12-26)
    • @Corleone 11 Cześć Michał, fajnie że zajrzałeś i ty się Świątecznie trzymaj gdzieś tam na wielkim świecie :)
    • @Corleone 11 Ładne opowiadanie, pewnie będzie ciąg dalszy. Co do godzin i podobnych liczb, niekoniecznie to musiał być przypadek:-) Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego, drugiego dnia świąt.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @A.Between Jaki piękny wiersz. Taki spokojny a jednocześnie pełen napięcia i oczekiwania, zawieszony gdzieś w przestrzeni …

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...