Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Poprzez łaskawą nocną elipsę

przyśniła mi się kobieta

 

koroną przedwiecznych myśli

piękniała w szaleństwie

jej nagość jaśniała

jak światło

 

Kolorem nocnych szmaragdów

niejasne tło powstawało

 

jej włosy poskręcane burzą

myśli nieczystych

sprawiały wrażenie odwiecznych

tęsknot i pierwszych marzeń

o męstwie

 

opadały wzorem pocałunków

na gładką owalność ramion

pachnąc ciepłym deszczem

kwiatów

 

rzekomo to przez jej usta

upadł pierwszy anioł

mnie ona natomiast zbawiła

od mniemań usilnych

nad sensem...

 

sceną trwała - dla wielu poetów

biegnących bezwiednie

po utratę zmysłów

 

bezwarunkowo sekundą

spojrzałem głęboko

w oczy jej - złote

a sen się w tym mgnieniu

rozpierzchł

 

przez zazdrość dziecinną świateł

a może troskę?

Edytowane przez Liryk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Kolorem nocnych szmaragdów

niejasne tło powstawało

 

- tu jakby inwesja, proponuję;

 

 

Kolorem nocnych szmaragdów

powstawało niejasne tło

 

 

Poza tym zrezygnowałabym z interpunkcji jeśli ma być nieodpowiednia.

Przed ''i'' nie stawiamy przecinka.

Wiersz podzielony zostal na strofy, więc również nie widzę potrzeby stosowania interpunkcji ;)- przynajmniej kropek i przecinków.

Opublikowano

Dwie duże litery wygladają tak jakby pojawiły się zupełnie przypadkowo. Poza tym interpunkcja. Raz jest, raz jej nie ma. Moim zdaniem w tego typu utworze lepiej będzie bez niej, ale jeśli z nią, to już konsekwentnie :).

Osobiście nie podoba mi się 'bogini', czytam bez niej.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeszcze do poprawienia, chyba :)

 

Dobrze, że został postrofkowany :)

Dobrze się przeczytał, było lirycznie, magicznie,

dużo ciekawych momentów, zwrotów akcji.

W sumie naprawdę dobry wiersz :)

 

Pozdrawiam :)

Opublikowano (edytowane)

@Deonix_@Marlett@Sylwester_Lasota ale dowaliłem z tym przecinkiem przed i

                                                                        do stu par kaloszy, nie wiem skąd się tam wziął:)

                                                                        dzięki za uwagę i pomoc, jesteście kochani.

                                                                       

                                                                        Pozdrawiam

                                                                        Liryk

                                                                        

Edytowane przez Liryk (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Lenore Grey poems bardzo Ci dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Pozdrawiam
    • @Migrena To świetna wiwisekcja polskiego doświadczenia urzędowego, podniesiona do rangi egzystencjalnego horroru, podróż do miejsca, gdzie prawa fizyki ustępują miejsca prawom "okienka", a czas płynie w zupełnie innym wymiarze. Poczta staje się tu kulinarnym koszmarem, w którym gotuje się „cały XX wiek” z dodatkiem PRL-u. Tu czas się nie tylko się zatrzymał, ale sfermentował. Urzędniczka na poczcie to strażniczka tajemnej wiedzy, która „trawi regulamin z dumą dynastii”. Jej władza jest absolutna, a system, na który się powołuje, jest bóstwem kapryśnym i okrutnym. Klient jest bezsilny w starciu z systemem kolejkowym. Moment wręczenia ziemniaków zamiast książki to czysty to majstersztyk absurdu. Dialog z kasjerką – "A może to książka zamówiła pana (...). A ziemniaki… cóż. One przyszły, bo mogły"- to zdanie to kwintesencja urzędniczej logiki – niepodważalnej, choć całkowicie bezsensownej. W sumie to poczta jest tu metaforą świata, w którym zasady są niejasne, przeszłość (Gomułka, PRL) wciąż trzyma nas za nogawkę.   Bardzo dziękuję Ci za ten wiersz, nieźle się uśmiałam. Jest wyśmienity ! Idealnie oddaje to, co usłyszałam, gdy składałam reklamacje za niedostarczenie mi przesyłek.   Do: Głównego Inspektora ds. Czasoprzestrzeni i Przesyłek Niechcianych . Dotyczy: Niezgodności towaru z marzeniami (Przesyłka nr: "Zapotrzebowanie Egzystencjalne") Treść: Niniejszym zgłaszam sprzeciw wobec otrzymanej "Korekty Losu". Zamawiałem słowo pisane, a otrzymałem półtora kilograma surowej rzeczywistości w postaci bulw. Ziemniaki patrzą na mnie wymownie, ale nie da się ich czytać.  
    • @Robert Witold Gorzkowski   dzięki Robert:)   z tym obrusem.....głupio mi....chętnie przyjadę i wypiorę:))))   pozdrawiam!!!!!      
    • @iwonaroma   Iwonko.   za Wiolą powtórzę - świetny!!!!!   pozdrawiam:)    
    • @Berenika97   piękne pragnienie!!!!!   za osobistym, łatwo dostępnym i kojącym rezerwuarem wewnętrznego spokoju, który ma służyć jako tarcza lub wsparcie w konfrontacji z hałasem i chaosem życia.   o tym jest ten miękki, puszysty wiersz Bereniki.     piękno marzeń zaklęte w cudownych wersach.   Nika.   ja z pełnym szacunkiem...... pozdrawiam:)))))      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...