Sprzątaczka nadziei

[Dawid Rzeszutek]

Sprzątaczka nadziei

 

Sypie się dziś nadzieja z sufitu...
Malowana przez wieki. 
Zmyślnymi umysłami. 
Farbą tęczy i pędzlem gwiazd.

 

Odłamki chętnie lgną do siebie, 
w duchowym wyrazie patriotyzmu. 
Kawałek dziecka do kawałka matki. 
Cząstka czasu do cząstki wskazówki.

 

Patrząc z góry oczami starca, 
ukazuje się nić Ariadny lub pępowina. 
A zerkając oczami dziecka, 
widać tylko miłość, tak miłość !

 

Sprzątaczka weszła na salony... 
Zmiotką sprzątnęła unię skrawków 
i poszarpaną szmatą wytarła 
gwiezdny spełniający życzenia pył....

 

Zrobiła to tak, jak się to robi w życiu,

podczas trwania, nie jak w grobie
Szybko, dokładnie i z wiarą, 
że nikt nie zauważy smug...

 

na jej sumieniu...

 

Autor: Dawid Rzeszutek

[Gość Franek K]

Wciągnął mnie ten Twój wiersz. Bardzo ciekawie zbudowałeś tę opowieść o śmierci...(?) jako sprzątaczce nadziei. Mam nadzieję, że dobrze to odczytałem, a jeśli nawet nie to tak to widzę i czuję. Pozdrawiam. FK.

Edytowane 5 Kwietnia 2019 przez Franek K (wyświetl historię edycji)

[Wątpiciel]

Brawo! Doskonały! 

[Gregorio Artifilio]

Tak. Jest jakiś, powszechny kryzys nadziei.

Nie wszystko w tym wierszu rozumiem, ale podoba mi się.

Pozdrawiam

[Nata_Kruk]

Prozaiczny tytuł, mogłoby się wydawać, ale treść już taka nie jest.
Jest co "powyciągać", żeby pomyśleć trochę nad głębią słów. Co do nadziei... moim zdaniem, 'malują' ją

od wieków i od wieków sypie się. Niestety.

Pozdrawiam.

Edytowane 6 Kwietnia 2019 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)