jeszcze kiedyś nauczymy się latać

[Anastazja Sokołowska]

z oddali unosi się
dźwięk powolnego umierania
hałas jest codziennością
cisza nie alternatywą
a luksusem

słychać nas
z klapkami na oczach
ciągniemy wóz
pot wtula się w bruzdy
na zmęczonym czole
to się nazywa życie!

ostry bat uderza
o nagie plecy z których
zamiast miękkich skrzydeł
sączy się krew o smaku rdzy

dalej
jazda
szybciej

bat roztrzaskuje się
na mlecznej skórze
i pęka kryształami
opadamy na kolana
modląc się o wiarę
by ci którzy siedzą
na wozie już nigdy
nie doznali błękitu

[iwonaroma]

Ostro pojechane, ciężko wybaczyć katom.

Co do ciszy, fakt, zaczyna być luksusem. Straszne, jak jeszcze niebo zapełnią nam reklamami ;)

[Deonix_]

Bardzo dobry wiersz, zrobił na mnie wrażenie.

 

Pięknie zilustrowałaś tu ludzką krzywdę,

cierpienie ludzi w Twoim wierszu wynika z ciężkiej, mozolnej, niewolniczej pracy.

Pracy, która uwłacza ich godności, odbiera im szanse na spełnienie i szczęście.

Do tego stopnia, że nie są oni w stanie wybaczyć swoim oprawcom, wręcz pragną dla nich potępienia.

Nasuwa mi to na myśl wydarzenia z obozów koncentracyjnych, choć pewnie można to odnieść do wielu sytuacji, 

jakie miały (i mają nadal!) miejsce na świecie, niestety.

 

Pozdrowienia serdeczne i ciepłe,

D.

[Anastazja Sokołowska]

Dziękuję @iwonaroma i @Deonix_ za komentarze, byłam bardzo ciekawa, jakie myśli i uczucia wywoła ten wiersz u odbiorcy. Przesłanie, które niesie, niestety dotyka każdego z nas. Dziękuję również @Silver oraz @evicca za obecność i uwagę. Pozdrawiam