Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Proza w wierszu ?

Bruno Clock
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bruno Clock

Bruno Clock

Opublikowano
Opublikowano

Czy ona czuła coś prócz ogromnego żalu wobec niego?

Chyba nie.

Bynajmniej tak mi się wydaje.

Smutek, łzy i narastająca samotność...

Tak wyglądała jej codzienność.

Wraz z makijażem zmywała swój uśmiech,

z prysznicem całą chęć do życia,

nakładając krem pod oczy modliła się o jego magiczne działanie,

działanie, które miało zapobiec spuchnięciu,

nawilżyć suchą skórę, od pocierania jej ciągle w chusteczki.

Czesząc włosy dostrzegała w nich braki,

które pojawiły się od ich nadmiernego wyrywania.

Myjąc ręce widziała czerwony strumień,

krew zaś była skutkiem samookaleczania.

Wchodząc do pokoju miała ochotę sięgnąć po tabletki,

które były dla niej...

Opowiadać dalej? Czy resztę już znasz?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Corleone 11
      (... w tle)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Natuskaa    Bardzo Dobrze. Wręcz Świetnie. Miło czyta się Twój "(...) wartościowy (...)" tekst, a pisanie Ci w ten sposób "(...) niech się toczy (...)". ;))** Zadbaj o interpunkcję.     Pozdrowienia. 
    • Tyrs
      Z wizytą

      Przez Tyrs · Opublikowano

      Byłem u ciebie dziś, nic się nie zmienia – napisy coraz ciemniejsze jedynie i niebo, z którego lunie za chwilę, mocząc wyschnięte łodygi dalii. Nic się zmienić nie może – świat opisany zero-jedynkami, tak lub siak, w tę lub we w tę – w tę drugą stronę i tak samo splątany, jak my kiedyś, dwie cząsteczki złożone z atomów – niedaleko, jak mówią, pada jabłko od jabłoni. Postałem przez chwilę, mówiąc, o co mam żal do  Ciebie, do innych, samego siebie. Obok człowiek, trzymający kwiat w ręce, znicz w drugiej, miłe dzień dobry - nic we mnie nie rezonuje od miesięcy. Zabić – wieczny głos w głowie, krzyk obsesji – zabić pustkę przy pomocy leków albo, nie czując nic, wstrzyknąć   insulinę w pieprzyk ku utrapieniu patomorfologa. Zdechnąć.   Pod mostem – o ile jest rzeka (tu nie ma wody i schną rośliny, spójrz, marnieją posadzone kwiaty). Tak czy siak – w tę drugą stronę, skończyć - włóczęgę godnie. Byłem u ciebie dziś – obserwowałem przechodniów: nestorów, oldbojów, damy, emerytki gryzące wargi w bezzębnej modlitwie – na nic. I starzejące się litery – kabalistyczne formy zaklęć. Nic się nie zmienia i zmienić nie może; stąd bliżej nam do siebie, jak kiedyś, Tato.  
    • Fryderyk Nietzsche
      Do Nietzschego

      Przez Fryderyk Nietzsche · Opublikowano

      @Berenika97 dobre w chuj, pozdrawiam.
    • Leszczym
      A kiebi

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Annna2 Faktem jest, że poezja nie jest wyścigiem, więcej tu najróżniejszych niuansów intelektualnych, ale jeśli jest coś na kształt tegoż właśnie peletonu, Ty akurat jesteś daleko przed nim i to widać, naprawdę widać. Nie kadzę - to coś w rodzaju faktów.
    • Annna2
      Do Nietzschego

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97 fajna ta langusta

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...