Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Nad stawem

Wędrowiec.1984
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Nad stawem

 

Legendę niezwykłą pamiętam dość dobrze,

        Przez dziadków nam opowiadaną.

O stawie przedziwnym we wiosce przy Odrze,

        Co wodą wciąż jest niezbadaną.

 

Gadają wciąż ludzie, że miejsce przeklęte,

        Jak zbliży się kto to przepadnie.

Że znaki przedziwne czy wręcz niepojęte

        Tam dzieją się, któż to odgadnie?

 

Był kiedyś młodzieniec co poszedł nieświadom,

        Nad taflę stawiku przy Odrze.

Przyglądać się począł fal wody kaskadom,

        Zagrały mu melodię szczodrze.

 

Wzburzyły się wody tak dotąd spokojne,

        I zaszedł mgłą gościniec wszelki.

I widmo stanęło przed chłopcem dostojne,

        I patrzą przez mgłę dwa węgielki.

 

Zlękniony nasz młodzian w ucieczkę się zbierał,

        Lecz widmo stanęło mu w drodze.

I czuł się zgubiony jakoby przymierał,

        I ginął w piekielnej pożodze.

 

Zbliżyła się mara przed jego oblicze,

        Wyciąga już rękę bielutką.

W policzkach ten poczuł jej dłonie dziewicze,

        Co życia nie grały już nutką.

 

Ich oczy się zeszły, spojrzały na siebie,

        Jak oczy kochanków zmysłowe.

Gdy byłam w Twym wieku kroczyłam po niebie,

        A teraz przeżywam żałobę.

 

Oczęta to były jak te, w które zerkam,

        Mężczyzny mojego czarowne.

Co noc gdy tu chodzę, przy nagrobku klękam,

        Przyzywam tu dusze wędrowne.

 

Tym duszom jak Tobie historię swą prawię,

        I zawsze mnie gorycz dopada.

Wyznałam tu miłość onegdaj przy stawie,

        Powstańcy memu z listopada.

 

Daleko od Odry do Polskiej Korony,

        Kto słyszy ten zawsze się dziwi.

Mój luby przez Prusy i Poznań wiedziony,

        Do kraju, jak za zwierz myśliwi.

 

Czekałam na niego, ni listu ni wieści,

        Jednego dnia twarz ma pobladła.

Przedarło się w Prusy powstańców trzydzieści,

        Narodu rebelia upadała.

 

Śród trupów na wozie widziałam żołnierza,

        Gdy przyszłam doń to już szlochałam.

Wśród wielkich ran jego poznałam rycerza,

        Co miłość swą jemu wyznałam.

 

Zabrały mi męża świetlane cheruby,

        Do miejsca gdzie nie rządzi trwoga.

A ja wciąż się błąkam, przyczyna mej zguby,

        To moje pretensje do Boga.

 

Nadzieję mieć muszę, że kiedyś się skończy,

        Mój marsz po tej ziemi czyśćcowy.

Że moje serduszko też kiedyś dołączy,

        Do męża mojego alkowy.

 

Straciłem przytomność, zbudziłem się z ranka,

        Stawiczek spokojny jak zawsze.

Nie było już zjawy, niewiasty kochanka,

        Lecz życie w empirię bogatsze.

 

I czasem gdy nocą podążam nad stawy,

        To patrzę spojrzeniem płaczliwym,

Pamiętam oczęta zgnębionej tej zjawy,

        Co tęsknią za życiem szczęśliwym.

 

 

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984
We wstępie była mała wzmianka jak należy to czytać ale usunąłem ją, bo to przecież bez sensu. Niech każdy przeczyta to w jaki sposób zechce (wyświetl historię edycji)
2
Horrendum

Horrendum

Opublikowano
Opublikowano

... czy ma pan jeszcze jakieś życzenia? ;)

 

Po pierwsze;

tekst powinno się sformatować tak, by go się czytało wolno

i po każdych dwóch wersach wynikała lekka pauza, 

ot dla lepszego wczucia się w klimat i załapania rytmu opowieści. :-)

Bo przy takim zapisie bez instrukcji to nie wynika..... 

 

Po drugie; 

po "," piszemy z "małej" - ja wie, że jak wiersz

to można bez interpunkcji albo jak się chce szczątkową,

lub wybiórczą. Jednak chcąc zmusić czytelnika do czytania 

w odpowiednim rytmie musimy mu to jak najbardziej ułatwić.

Zaczynając wersy "wielkimi" sugerujesz, że to nowe zdanie

- czyli generalnie mini pauza i nowa myśl - zobacz:

"pole czytania" to jedno, "pole widzenia" to drugie.

To co widzimy jako tako podświadomie, podpowiada  nam

jak to mamy czytać - pamiętaj jak działa mózg, automatyka zachowań itp...

Nikt, nawet pro lektor - bez twojej instrukcji nie przeczyta tego inaczej niż dukając

a to twoja jest robota by nie było trza instrukcji przed czytaniem

a sama recytacja przebiegała zgodnie z zamysłem autora...,

 

Po trzecie; 

muszę lecieć ;) ... jak wrócę, to mogę skończyć i pokazać

jak ja bym zrobił zapis bynietrzebało nic tłumaczyć

a zamysł autorski sam by się realizował....

 

Po czwarte; 

kto wie, może później nawet to przeczytam ;)

 

... pozdrawiam,

marian.

 

 

 

 

Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

Właściwie długo zastanawiałem się nad tym czy zamieścić informacje od autora.

 

Trochę wzorowałem się na balladach Mickiewicza, a on stosował takie zabiegi jak rozpoczynanie każdego wersu z wielkiej litery etc...

 

Treści raczej nie będę zmieniał, nawet jeśli utwór ten okaże się w opinii wielu niedoskonały. Niech wiec taki zostanie, bo taka była moja wizja i ta stylistyka mi pasuje.

 

Usunę też tę "instrukcję", bo to faktycznie bez sensu. :)

 

Dziękuję za wpis, nawet jeśli nie przeczytasz. :)

 

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Jak na literacka próbę tego rodzaju formy , to całkiem udana ,ale zastanawiam się nad sensem tego rodzaju prób bowiem kogo to kręci poza może samym autorem, mnie nie jezyk archaiczne i temat wzniosły ale .... był na tysiąc sposobów i chyba w najlepszych wydaniach po co je parafrazowac ale to moje zdanie   pozdrawia kredens

Edytowane przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Skoro o Mistrzu Adamie mowa,

myślę, że w tych miejscach należałoby poprawić średniówkę i będzie ok. Bo teraz wychodzi j.w. czyli odczyt brzmi nienaturalnie, a powinien "płynąć" bez zatrzymywania. Na pewno wiesz o co chodzi, bo od początku, poza tymi miejscami, jest bardzo dobrze - 3 sylaby:

Legendę
Przez dziadków
O stawie
Co wodą

Gadają
Jak zbliży
Że znaki
Tam dzieją

czyli (w przybliżeniu oczywiście) np. w takt piosenki Ewy Demarczyk "Madonny", a więc 123, 123, 123, 123 (podkład muz. nie śpiew). Całość powinna zatem wybrzmieć, żeby dobrze się czytało, identycznie - i takie chyba było założenie.

W niektórych wystarczy tylko zamienić kolejność wyrazów, w innych przerobić wers, niestety.

Poza tym, mimo, że za Mickiewiczem nie przepadam, świetna opowieść.

Pozdrawiam

2
Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@jan_komułzykant

Tak, wiem o co chodzi. Zwykle staram się przestrzegać dobrego położenia średniówki ale tutaj popłynąłem. Skończyłem to pisać o 0:45, a rankiem już tylko wrzuciłem więc pewnie dlatego czasami nie ma tej płynności. Przeważyła też pewnie ekscytacja z powodu napisania pierwszej ballady ;-) Miałem tak z sonetami.

 

No cóż, jak już wcześniej napisałem, niech już takie niedoskonałe zostanie. ;-)

 

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
WarszawiAnka

WarszawiAnka

Opublikowano
Opublikowano

Wędrowcze, jeśli wysoko stawiasz poprzeczkę, to nie ma rady, trzeba do niej doskoczyć... Jeśli chcesz się wzorować na najlepszych, trzeba formę dopracować. Nie chodzi o to, aby jak najszybciej "wrzucić", ale żeby wiersz naprawdę mógł sprostać ambicjom.

Wiersz rzeczywiście dobrze wpisuje się treścią i rytmem w "balladowo-romansowy" styl, ale niestety, miejscami nie domaga. Skoro już włożyłeś wysiłek, aby tak długa ballada powstała, warto ją doszlifować.

Niemniej jednak czyta się przyjemnie; klimat trochę baśniowy.

 

Pozdrawiam :) 

1
  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W_ita_M.
      I nagłówki, a laik: wół gani.

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      Napadało: woła da pan.  
    • Nefretete
      Złap jej kwiat z oaz gwiazd (pantum sylabiczne w brachykolonie)

      Przez Nefretete · Opublikowano

      @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • W_ita_M.
      Ukradli konia

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Kamil Olszówka
      Posępne kruki, szemrani biznesmeni

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • W_ita_M.
      I nagłówki, a laik: wół gani.

      Przez W_ita_M. · Opublikowano

      I nagłówki, a laik; wół gani.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...