Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prosty to wierszyk Kobro, ale odwołuje się do relacji z mamą, a to większość z nas nosi w sercu jako dobre doświadczenie. 
W zasadzie to staram się tak smutno nie mędzić, ale sam tekst przyszedł. I musiałam go zapisać, pod karą niezaśnięcia o trzeciej nad ranem. Czasami wiersze dają popalić jak prawdziwe niemowlaki. ;) Trzeba dokarmić (zapisem), żeby mogły pospać dalej. 

Dzięki za obecność. bb

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyjemnie przeczytać, że czas nie stracony. Dziękuję i się kłaniam - bb

 

Justi,

głowę kładłam do smyrania, do dziś wysoko cenię tę formę pieszczoty ;D

Dziękuję, że mi czas poświęcasz. Ostatnio mi trudniej. Szukam ulgi w slowach. Przytulam. bb

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak, rozumiem, ja tylko sobie o tym szarpaniu. Wiesz, kiedy byłam dzieckiem, miałam długie, kręcone włosy. Siadałam na małym krzesełku - takim jak, dla małej dziewczynki, było błękitne, a mój Tato (który już nie żyje), czesał delikatnie moje włosy. Mój Tato był dobry.

 

Dobrze, ze znajdujesz, Betko,bo znajdujesz, prawda? Jakże ja cenię Twoje wiersze za ich spokój. 

 

Spij spokojnie, J. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tomass77,

napisałam 4 zwrotki, zamieściłam 3, z czasem 1 skasowałam. Nie chciałam się rozmydlić. Znak, że nie zajęłam dużo czasu, a tekst spełnił swoją rolę. Dziękuję za uwagę. 

 

Zależy jakie mamy wspomnienia, ale najlepiej pamiętać te dobre. Ściskam, Waldemarze.  

 

Tak, to jej śladem idziemy przez życie. Marlett, jesteś dobrym duchem od lat na orgu. Przyjemnie mi się robi na sercu, widząc Cię przy moim wierszyku.

 

W delikatności trudno Cię Maryś dogonić. Ściskam ciepło.

 

Don_Kebabbo, chciałam wpleść przekaz, że wspomnienia z mamą potrafią wyciszyć. Każdy ma swoje sposoby, ważne by działały. Dzięki za czytanie. 

 

Pozdrawiam jeszcze raz wszystkich i każdego z osobna,
łącznie z tymi co zostawili imponującą liczbę serduszek, pod tym drobnym wierszem. bb

Opublikowano

Głęboko, Beto, i pięknie. Te 'wystające myśli' od razu uroczo dotknęły. Ten wiersz to nie tylko utulenie peelki wspomnieniem, ukojenie. Rytualne czesanie włosów, oby w dzisiejszym pędzie był na to czas, bo mam wrażenie, że to jest głęboki symbol więzi, siły pierwiastka żeńskiego. 

Nadrabiam dziś choć trochę zaległości ;) 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karierowiczostwa skutki uboczne     Im wyżej Małpa Się wspina Po drzewie   Tym jaśniej Dupą   Świeci do ciebie       Marek Thomanek 12.11.2024    
    • @Leszczym ależ bardzo krótki :)   
    • A potem coś - ktoś - otworzył oczy w miejscu, gdzie czas jeszcze nie odważył się narodzić, i ciemność cofnęła się o milimetr, jak skóra, która czuje dotyk po raz pierwszy. Świadomość przyszła jak pęknięcie w nieskończoności : za ciasna, by pomieścić wieczność, za krucha, by unieść własne zdumienie. Człowiek. Z gliny, która pamięta palce - i z oddechu, który nie pamięta początku. Niedorobiony anioł, a jednak zarysowany precyzyjniej niż figura w tajnym równaniu. Patrzy w niebo i widzi zwierciadło, bo jego oczy nie wiedzą jeszcze, kto je uczy patrzenia. Czas przetacza go po świecie jak drobny pył, lecz w tym pyle drzemie rysunek - linia, której nie wymyślił przypadek. Architektura dłoni, które nigdy nie potrafią tworzyć nicości. Gesty wracają, myśli krążą jak ptaki, którym odebrano pół nieba. Słowa rozbrzmiewają w człowieku jak echo w świątyni, która dopiero czeka na pierwszego pielgrzyma. Światło go nie dźwiga. Ciemność go nie posiada. A Bóg milczy - nie z nieobecności, lecz z miłości większej od odpowiedzi. Jego cisza jest przestrzenią, w której człowiek ma nauczyć się budzić. Bo człowiek trwa - jak kamień, który pamięta dotyk rzeźbiarza bardziej niż własny kształt. Oddycha, bo dech został mu dany. Kocha, bo serce jest konstrukcją zbyt piękną, by mogło powstać z próżni. Pisze, bo w każdej literze szuka alfabetu, którym został stworzony. A jednak głęboko, w tej maszynie z bólu i światła, coś zaiskrza. Nie bunt nicości, lecz bunt dziecka, które zgubiło drogę do domu i wciąż nosi w kieszeni klucz - choć zapomniało, gdzie są drzwi. To nie przypadek wypowiada w nim „jestem”. To stworzenie - obdarzone wolnością tak ogromną, że może zakwestionować własne pochodzenie. I gdy absurd unosi głowę i śmieje się światu w twarz, a człowiekowi drży ręka - w tym drżeniu, w tym śmiechu, słychać echo dłoni, które ulepiły go z chaosu jak z mokrej gliny. Człowiek. Krucha konstrukcja. Boski szkic. Dziecko zgubione w świecie zbyt szerokim dla jednego serca, a jednak -  pod skórą nosi odcisk palca Stwórcy.        
    • @Waldemar_Talar_Talar tak, dodaję uroku:)
    • @violetta - uśmiechem dziękuje -  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...