Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Dziś są moje imieniny,

Razem z nimi koniec roku

I z tej właśnie to przyczyny

Chciałbym życzyć Ci po trochu

 

Żeby Ci się zapomniało,

To co złego się zdarzyło,

By te miejsca wypełniało

Tylko to, co miłe było.

 

By z przeszłości nie wracały

Żadne kwity i mandaty.

Sprawy, które rozwiązane,

Już skończone były na tym.

 

A na przyszły rok, od serca,

Życzę Tobie całą garścią

Żeby radość niósł Ci wszelką

I obdarzał ze szczodrością.

 

Pomógł szybko poukładać

Jeśli coś się rozsypało,

Rozbił, skruszył, poprzestawiał,

Jeśli coś na drodze stało.

 

Żeby z górki, żeby z wiatrem,

Żeby tanio i bogato,

Żeby fajnym był wariatem,

Żeby dał się lubić za to.

 

Zdrowia, szczęścia, pomyślności,

Wielu dobrych wierszy jeszcze,

Na krytykę odporności...

Życzę Tobie ja, Sylwester.

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Sylwestrze, jesteś super, tak samo jak Twój wiersz! :)

To niezwykłe, że solenizant składa życzenia we własne imieniny - a jeśli są to jeszcze życzenia wierszowane, jest to po prostu ewenement. :)))

Jako jedna z adresatek Twojego wiersza bardzo Ci dziękuję za tak miłe i trafne życzenia - i nawzajem życzę tego samego. :)

Wszystkiego najlepszego z okazji imienin - i udanego Sylwestra!

 

Serdeczności :)

Opublikowano

Część, Sykwestrze, świetny wiersz, pogodny, bo i jest na temat wyjątkowy. 

 

Żeby te wszystkie "żeby " z wiersza się spełniły. 

 

Życzę Ci wszystkiego najlepszego z okazji imienin i wspanaiłaej zabawy w Sylwestra. 

 

Uśmiechu na cały przyszły rok.   Justyna Adamczewska :)))

 

 

Pozdrawiam Justyna :))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...