samotność

[Zdzisław Kiedrowicz]

samotność trzeba kochać
niełatwo ją oswoić
wskakuje na kolana
bo czegoś się znów boi
zamruczy gdy zanurzam
opuszki w miękkim grzbiecie
ucieka jeszcze czasem
nieufna bywa przecież

na dachach srebrnoszarych
gdzie sen zaprószył drogi
księżyca słychać kroki
wszak pielgrzym to ubogi
otworzę przed nim okno
niech przyjdzie do nas w gości
gorącej dam herbaty 
by rozgrzał stare kości

 

nutami trzeba marzyć
nokturnów posiąść brzmienia
obrzmiałe zamknąć oczy
popłynąć od niechcenia
powoli więc oswajam
opuszki w miękkim grzbiecie
uciekam jeszcze czasem
nieufny bywam przecież

[Jemall]

Dobry wiersz

[Deonix_]

Dobry, powtórzenia nadają mu uroku i trafności.

Spodobało mi się zaproszenie Księżyca na herbatę :)

Rytmicznie też bez zastrzeżeń, czyta się gładko.

Chyba go zapamiętam :)

 

Pozdrawiam :)

 

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

tak , tak

[Zdzisław Kiedrowicz]

Każdy, kto bywał samotny... Wieczór, noc, gwiazdy i myśli - o tym, co było i jest, co będzie. Sam na sam ze sobą. Ktokolwiek był, zrozumie. Wiersz jak klucz do wielkiej skrzyni, jej ściany wyznaczają tylko granice wyobraźni.

[Nata_Kruk]

Przepiękne ujęcie 'samotności'. Bardzo na 'tak... :)